Twee dagen na de 4-0-afstraffing op Zulte Waregem presenteerde Anderlecht met Tom De Sutter de 31ste aankoop in goed twee jaar. De spits van Cercle Brugge moet het aanvalsprobleem van paars-wit oplossen. Het is opmerkelijk hoe vrijwel heel de voetbalwereld het wierookvat over de destijds door Club Brugge doorgestuurde aanvaller uitschudt. De Sutter lijkt wel een wereldvoetballer te zijn. Die opgeklopte status plaatst hem straks onder een gigantische druk: De Sutter zal verplicht zijn om meteen te presteren en te scoren. De Oost-Vlaming mag dan een kameleon zijn die zich overal snel integreert, hij is een ongeslepen diamant die als voetballer nog op tal van domeinen progressie moet boeken. De warme gemoedelijkheid van Cercle leek daarvoor voorlopig een beter werkterrein dan de kille zakelijkheid van Anderlecht.
Het valt af te wachten of Tom De Sutter op het juiste moment de juiste stap heeft gezet. Vorige zomer nog onderhandelde RC Genk met Cercle over een mogelijke transfer maar uiteindelijk bleek de sportieve staf van de Limburgse club met de nodige twijfels over zijn blessure te zitten. Een paar jaar geleden waren er ook sportieve vraagtekens over De Sutter, waarna zijn manager met hem in de lagere afdelingen haast op bedeltocht moest. Maar al degenen die De Sutter toen te licht bevonden, haasten zich nu om de paraplu open te trekken. Niets in de voetbalwereld is moeilijker dan toegeven dat je je vergist hebt.
In afwachting van de komst van De Sutter herpakte Anderlecht zich zaterdag tegen KV Mechelen. De eerder voor zijn uitlatingen over de medische staf met de vinger gewezen Nicolás Frutos scoorde drie keer. Eerder heette het dat de uithaal van Frutos op termijn positief kan zijn. Op het einde van het seizoen zal de medische staf geëvalueerd worden. Hoe goed wordt een club geleid die daarvoor moet wachten tot een speler openlijk een knuppel in het hoenderhok gooit? En dat beoordelingsproces dan nog eens zeven maanden voor zich uitschuift?
Roerig gaat het eraan toe bij SV Roeselare dat dit seizoen met zestien inkomende en negentien uitgaande transfers wel een bedrijf in import en export leek. Omdat de nieuwe spelers vrijwel niets mochten kosten, moest de West-Vlaamse club zijn toevlucht zoeken tot de tweedehandsmarkt. Dat bleek op het veld: twee punten en drie doelpunten in negen matchen.
Afgelopen zondag resulteerde dat in het op non-actief zetten van Dirk Geeraerd. Het is een dieptepunt van een chaotisch beleid waarin met Wim De Coninck eerst een sportief manager werd aangetrokken die, zonder geschreven overeenkomst, de kern grotendeels samenstelde en vervolgens de kans kreeg om te vertrekken. Interne machtsspelletjes, die mee leidden tot het opzijschuiven van voorzitter Luc Espeel, bevorderden ook al niet de rust. Ze pasten in de turbulentie die de club al jaren kenmerkt.
Dirk Geeraerd zag heel snel dat de groep niet bulkte van het talent en rekende op de chemie tussen de spelers. De trainer, die in het verleden in de omgang psychologie en diplomatie miste en te vaak uitging van het negatieve, stuurde die attitude dit seizoen bij en versterkte zo zijn positie binnen de groep. Maar hij kreeg de kwaliteitsarme ploeg, die ook nog eens kampte met blessures, niet op de rails. Uiteindelijk werd Geeraerd, vorig seizoen nog gevierd als de Grote Redder, opgeofferd.
De tijd zal uitwijzen of Roeselare met een nieuwe trainer voldoende slagkracht heeft om in de eerste klasse te blijven. Theoretisch zijn die doorgroeimogelijkheden er wel: de club onderhoudt een goeie relatie met de stad, de accommodatie is op niveau. Maar het is op het veld dat het moet gebeuren. Daar vielen de budgettaire beperkingen niet te camoufleren.
Dat Dirk Geeraerd in die omstandigheden te horen kreeg dat hij wekelijks geëvalueerd zou worden, was wel heel erg pijnlijk. Maar het toont nog maar eens dat emotie in het voetbal nog altijd de bovenhand neemt op analyse. En dat het uiteindelijk altijd de trainer is die de tol betaalt voor zaken waarvoor hij niet de verantwoordelijkheid draagt. S
door JACQUES SYS
