Precies de helft van de zestien eersteklassers die intussen met de voorbereiding op het nieuwe seizoen zijn gestart, doen dat met een andere trainer dan één jaar geleden. Voetbal is een eeuwig herbeginnen en dat zal dezer dagen weer blijken. Er worden nieuwe plannen ontvouwd, nieuwe concepten uitgewerkt, er wordt over aanvallend voetbal gesproken, over spektakel en doelpunten. Dit is de tijd van de beloftes en de hooggespannen verwachtingen. Maar tegen de achtergrond van de economische crisis is dit niet de periode van een grote slagkracht op de transfermarkt. Tot en met zondagavond waren er nauwelijks 35 transacties gebeurd, niet één overgang springt daarbij in het oog.
Zo zijn het vreemd genoeg de trainerswissels waar de meeste aandacht naar uitgaat. Zeker bij Club Brugge dat zijn morrende achterban wil sussen en onder de regie van de op het hoogste vlak onervaren Adrie Koster wil herbronnen. Het is nog maar de vraag of het daarvoor over voldoende kwaliteit en vooral evenwicht beschikt. Terecht stelde Adrie Koster dat hij te veel lange ballen zag en dat de linies veel te ver uit mekaar voetbalden, maar het valt af te wachten hoe snel Koster andere accenten zal kunnen leggen. Wat de Nederlander wil, beoogt in wezen iedere trainer: verzorgd voetbal, vertrekkend vanuit de verdediging, een compacte veldbezetting, vooruit voetballen, druk zetten op de bal, zo snel mogelijk die bal veroveren, dominant voetbal brengen. Ook dat soort kreten hoort bij de aanloop naar de competitie. Adrie Koster kan zijn ideeën gaan uittesten aan de kust. Derdeklasser Koksijde is vrijdag de eerste tegenstander.
Ongemeen heftig werd er de voorbije dagen gereageerd op het bericht dat de voor de derde keer op het gebruik van cocaïne betrapte Tom Boonen de Ronde van Frankrijk niet mag rijden. Tourorganisator ASO had even de indruk gewekt zich in dit dossier neer te leggen bij het oordeel van de UCI, maar besloot uiteindelijk de ex-wereldkampioen net zoals vorig jaar te weren. De commotie is vreemd want de Tourdirectie is consequent met zichzelf. En de ploegen zouden beter de hand in eigen boezem steken: vorig jaar al gaven ze alle macht in handen van de ASO door een contract te tekenen dat de machtige organisatie vooraan zelf zou bepalen wie in haar wedstrijden mocht starten en wie niet. De ASO wilde zo haar eigen positie beschermen tegen de naar haar mening steeds grotere macht van de UCI. Een schisma leek toen in de maak. Dat de ploegen toen zwichtten was opmerkelijk en nooit eerder vertoond.
Nu zoekt Quick-Step naar allerhande juridische wegen om Boonen alsnog aan de start van de Tour te krijgen en beweert de Kempenaar dat het allemaal in orde komt. De gespierde uitspraken en de miljoenenclaims rollen heen en weer. Maar deze zaak toont alleen maar dat het de wielersport aan leiding ontbreekt. Verschillende instanties doen hun eigen zin omdat ze hun eigen regels hebben opgesteld. Er is geen enkele bereidheid om naar elkaar te luisteren, er zijn geen heldere directieven, er is geen duidelijke lijn. En iedereen is bezig met zijn eigen belang, met de bescherming van zijn eigen territorium. Niemand die nog zijn weg vindt in deze doolhof.
Is het ook daarom dat er zeker in de wielersport zo’n hang is naar nostalgie? De eerste Tourzege van Eddy Merckx in 1969, veertig jaar geleden, wordt dezer dagen uitvoerig herdacht. Ook toen ging dat vooraf gepaard met veel beroering: Merckx was in de Ronde van Italië op doping betrapt, een volgens velen georkestreerd complot dat de Brusselaar een schorsing van een maand opleverde. Om in de Tour te kunnen starten, werd hem uiteindelijk de laatste dagen gratie verleend. Het heet dat zelfs het koninklijk hof zich met deze affaire had gemoeid. In een klimaat van paranoia schreef een getergde Merckx vervolgens geschiedenis.
Het was een andere tijdgeest, met een totaal andere manier van denken. Zo’n eendrachtige steun, zo’n ongebreideld gevoel van solidariteit zal Tom Boonen nooit krijgen. Daarvoor is hij al net iets te veel van zijn voetstuk gedonderd. S
door JACQUES SYS
