Om contractuele redenen zit er voor Brandon Mechele geen terugkeer naar het Jan Breydelstadion in, met STVV dit weekend. Voor één keer spreekt de rasechte Bruggeling dus niet met zijn voeten.
Een anekdote vat de voetbalcarrière van Brandon Mechele perfect samen. Bij de U15 maakte Mechele deel uit van een superlichting die los kampioen speelde. Vrijwel alle basisspelers werden om de zoveel tijd opgeroepen voor de nationale ploeg. Behalve Mechele. ‘Ik was een van de overblijvers’, vertelt hij. ‘Van die ploeg ben ik wel de enige die het tot de Jonge Duivels en het eerste elftal van Club Brugge heeft geschopt. Tuur Dierckx en Jannes Vansteenkiste zitten bij Antwerp. Anderen hadden minder geluk en spelen nu bij Brakel, Deinze, Sint-Niklaas en zelfs iemand in tweede klasse in Australië. Noem mij gerust een laatbloeier. Ik was al twintig toen ik bij de eerste ploeg kwam. Misschien viel er bij mij niet veel talent te bespeuren. (lacht) Ik deed het op mijn manier, op karakter en mentaliteit, en alles moest wijken voor het voetbal. Uitgaan heeft mij nooit geïnteresseerd. Misschien zal ik het mij later nog beklagen, maar kijk waar die houding mij gebracht heeft. Het leven draait om keuzes maken en ik heb gekozen om vol voor het voetbal te gaan.’
Je bent blijkbaar een twijfelaar. Heeft Ivan Leko hard zijn best moeten doen om je te overtuigen naar Sint-Truiden te komen?
BRANDON MECHELE: ‘Het heeft hem één telefoontje gekost. De dag erna was alles rond. Weet je aan wie Ivan Leko mij trouwens doet denken? Aan Michel Preud’homme. Tactisch moet hij amper onderdoen en die drive… Hij heeft dat typische Balkankarakter: veel vuur en passie. Negentig minuten aan een stuk zie je hem roepen, lopen en springen.’
Was het de moeilijkste beslissing uit je carrière om na 17 jaar Club in te ruilen voor STVV?
MECHELE: ‘Zeker weten. Sinds mijn zes jaar liep ik rond op Club Brugge. Ik kende er dus alles en iedereen. Gewoonlijk bekijk ik het vanop een afstand, maar bij STVV moest ik wel op de mensen afstappen om een gesprek te beginnen. Maar de aanpassing verliep sneller dan verwacht. Op mijn eerste werkdag geraakte ik aan de praat met Sascha Kotysch en sindsdien schieten we goed op met elkaar. Het leuke is dat ik hier als een toptransfer wordt beschouwd. Dat doet wel iets met je eergevoel.’
PERFECT DUO
In je huurcontract werd overeengekomen dat je niet mag spelen tegen Club Brugge. Dat is toch een teken dat ze er niet helemaal gerust in zijn?
MECHELE: ‘Ik ben er pas achter gekomen dat Boli, Bruzzese en ik niet mochten spelen toen het contract al getekend was. Een gentlemen’s agreement blijkbaar. Had ik het op voorhand geweten, dan zou ik minstens iets geprobeerd hebben. Maar ik kan het standpunt van Club begrijpen. Stel: wij spelen de match van ons leven, we winnen en ze komen op het eind een punt te kort voor de titel… Jammer, want ik had graag nog eens in Jan Breydel gespeeld.’
In een van je eerste interviews als speler van STVV zei je: ‘Ik wil het ongelijk van Michel Preud’homme bewijzen.’ Straffe taal toch voor een ideale schoonzoon als jij?
MECHELE: ‘Misschien moet ik dat imago van brave jongen overboord gooien. Luister: ik wil gewoon aantonen dat ik goed genoeg ben voor een basisplaats bij Club. Daarmee zeg ik toch niets verkeerds? De laatste weken zat het diep, hoor. Vaak viel ik uit de selectie omdat er op de bank geen plaats was voor een centrale verdediger. Je traint tijdens de week om wedstrijden te spelen, niet om toe te kijken. Het is erg om te zeggen, maar ik was niet meer gelukkig bij Club.’
Was het voor jou snel duidelijk dat je na Engels, Denswil en Poulain pas vierde keuze zou zijn?
MECHELE: ‘In de zomer had ik nog iets van: oké, ik probeer mij te tonen in het voorseizoen. Na twee weken scheur ik de ligamenten van de enkel en valt de voorbereiding in het water. Niet veel later, op een moment dat ik misschien mijn kans zou krijgen, loop ik een barstje op in mijn kuitbeen. Weer zes weken out. Toen ik helemaal fit was, waren we met vieren voor twee plaatsen.’
Bjorn Engels lag ook lange tijd in de lappenmand. Maar van zodra hij fit was, stond hij aan de aftrap.
MECHELE: ‘Bjorn is… (denkt na) Hij heeft andere kwaliteiten dan ik – hij is beter aan de bal, ik ben meer een pure verdediger – en wellicht ziet de trainer het meer in hem dan in mij. Ik ben mijn plaats verloren omdat Engels en Denswil uitvoetballend heel sterk zijn. In het hedendaagse voetbal moet je als verdediger meer kunnen dan enkel verdedigen.’
Toch zijn Engels en jij onlosmakelijk met elkaar verbonden.
MECHELE: ‘We zijn samen begonnen in de A-kern en hebben twee keer gelijktijdig ons contract verlengd. Door omstandigheden – Engels was bijna een seizoen uit met een blessure – werden we uit elkaar getrokken. Ik heb twee seizoenen geleden een tijdlang aan de zijde van Oscar Duarte gespeeld, maar vorig seizoen koos Preud’homme na nieuwjaar voor Denswil en Engels. Het was Engels of ik voor de plek naast een linksvoetige verdediger. Terwijl ik de seizoenen daarvoor telkens links in de verdediging heb gestaan naast Engels. Hoeveel keer heb ik niet gehoord dat we het perfecte duo vormden!’
Er werd zelfs over het toekomstige gouden duo van de Rode Duivels gesproken.
MECHELE: ‘We kregen het ene compliment na het andere. Hij heeft het uiteindelijk gehaald bij de Rode Duivels, ik niet. Ik hoop die stap ooit te kunnen zetten, maar dan moet het wel erg meezitten.’
ZURE TITEL
De komende weken worden doorslaggevend voor jouw toekomst bij Club Brugge. CEO Philippe Bormans zei dat STVV de eerste gesprekspartner is als Club jou toch wil verkopen.
MECHELE: ‘Het liefst van al keer ik terug naar Club Brugge. Heb ik daar geen toekomst meer, dan is STVV zeker het overwegen waard.’
Zo te zien ga je na dit seizoen niet opschuiven in de hiërarchie. Het Clubbestuur legde al een Colombiaanse centrale verdediger vast voor volgend seizoen.
MECHELE: ‘Wat die Colombiaan waard is, weet ik niet. Ze hebben vooral willen anticiperen op het vertrek van één van de twee vaste mannen in de verdediging. Club heeft het kapitaal om nieuwe spelers te halen, niets verbiedt hen dus om extra concurrentie te halen voor mij. Het valt me wel op dat het bestuur steeds meer buitenlanders aantrekt. De drang om kampioen te spelen, zeker? Ze denken wellicht dat je gemakkelijker een prijs wint met buitenlanders dan met de eigen jeugd.’
Hoe vaak heb je op je tanden moeten bijten vorig seizoen?
MECHELE: ‘Tijdens de week viel het nog mee. Ik vond van mezelf dat ik goed had getraind en ik dacht: misschien krijg ik nu mijn kans. Maar dan zit je weer op de bank of in de tribune… Ik voelde mij nutteloos. Na een match ging ik mij regelmatig anderhalf uur afreageren in de fitnesszaal. Ik had dan toch iets gedaan met mijn dag en dat maakte de situatie draaglijker. Het was ook een manier om mijn vriendin te sparen en geen verkeerde dingen tegen haar zeggen.’
Heb je toch een beetje kunnen genieten van de titel?
MECHELE: ‘Eerlijk? De titel smaakte een beetje zuur. Het feestje achteraf was leuk, daar niet van, maar ik heb er niet voor de volle honderd procent van kunnen genieten. Mijn aandeel was te klein. Ik heb meer plezier beleefd aan het seizoen waarin we de bekerfinale wonnen en in de kwartfinales van de Europa League zaten.’
Het klinkt raar uit de mond van een Clubsupporter in hart en nieren, die gedurende elf jaar naar een landstitel heeft gesnakt.
MECHELE: ‘Ik heb de titel meer als supporter beleefd dan als speler. Het voelt niet aan als mijn titel. Ik heb achttien van de veertig competitiewedstrijden gespeeld, waarvan de laatste twee die er niet meer toe deden. Dat is niet eens de helft! Het contrast met het seizoen daarvoor was te groot: toen zat ik aan bijna zestig matchen.’
Je speelt nu elke week bij STVV. Hoe hard heb je de wedstrijdadrenaline gemist?
MECHELE: ‘De opbouw naar een wedstrijd toe, die laatste momenten in de spelerstunnel, het veld oplopen: je moet het zelf meegemaakt hebben om het te kunnen beschrijven. Bij Club Brugge was de media-aandacht ook helemaal verdwenen. Je wordt totaal vergeten door de buitenwereld. Je werkt drie seizoenen keihard om een bepaalde status te bereiken en in één klap valt dat weg. Ik zal je een voorbeeld geven. Na een thuiswedstrijd word je op weg naar je auto dikwijls tegengehouden door supporters. Ze willen een foto nemen, een praatje slaan of je feliciteren met je match. Nu liep iedereen mij straal voorbij.’
Misschien durfden ze je niet aan te spreken…
MECHELE: ‘Niemand moet schrik hebben van mij. Ik sta altijd open voor een gesprek. Natuurlijk ben je boos als je niet speelt, maar het doet deugd als een wildvreemde op je schouder tikt en zegt: ‘Kop op, je verdient het om in de ploeg te staan.’ Daar trek je je aan op. Ik maakte ook eigenaardige situaties mee. Ik kwam mensen tegen die mij complimenteerden met mijn match terwijl ik niet eens op het veld had gestaan. Echt gebeurd, hé! Op zo’n moment stel je je toch vragen.’
Waar heb je het meeste spijt van de laatste jaren?
MECHELE: ‘Dat ik in de zomer van 2015 niet naar Celtic of Hamburg ben vertrokken. Ik heb die aanbiedingen geweigerd omdat ik eerst met Club het kampioenschap wilde winnen. Een halfjaar later zat ik op de bank… Achteraf gezien was mijn keuze om te blijven verkeerd. Veel mensen zeggen: als de trein passeert, moet je zorgen dat je erop springt. Maar ik voelde mij toen niet klaar voor het buitenland – mijn familie gaf mij daar gelijk in. Voor mij was de stap té groot. Ik zag het niet zitten om alleen in een ander land te gaan wonen. Vanuit Sint-Truiden ben ik op anderhalf uur thuis. Als je in het buitenland speelt, kun je niet over en weer rijden om je ouders te bezoeken. Dat is opnieuw de twijfelaar in mij die spreekt. Wanneer ik alles op een rij zet, denk ik: ik zou er niets op tegen hebben om heel mijn carrière bij Club Brugge te spelen. Met de nadruk op spelen.’
DOOR ALAIN ELIASY – FOTO’S BELGAIMAGE
