Op geen enkel moment kon Guy Luzon dit seizoen de vertimmerde en door het mislopen van de titel getraumatiseerde spelerskern van Standard nog inspireren. Dus moest hij gaan.

Net voor de start van play-off 1 vorig seizoen gaf Roland Duchâtelet een nieuw contract aan trainer Guy Luzon. Die ingreep moest Luzons greep op de spelerskern vergroten, en de toenemende druk van buitenaf wegnemen om onbezorgd de laatste rechte lijn in competitieverband in te gaan. Alleen ontnam de voorzitter zich daarmee het enige wapen waarmee hij zich kon indekken wanneer het sportief toch verkeerd zou aflopen. Op dat moment leek dat niet aan de orde. Standard prijkte immers autoritair aan de leiding, al vertoonde het sportieve bolwerk toen al kleine barsten.

Een paar weken later zag de situatie in Luik er plots heel anders uit. Standard greep naast de prijzen, en er kwam kritiek op de voorspelbare tactische aanpak van zijn trainer en de manier waarop hij het dossier rond Michy Batshuayi (die hij te lang de hand boven het hoofd hield) beheerde. Ook Duchâtelet aarzelde maar zag zich gebonden door die contractverlenging. Een ontslag zou een dure zaak worden. Op een bepaald moment overwoog de voorzitter om Luzon naar Charlton te verhuizen, om vervolgens weer van dat idee af te stappen.

Op die manier begon Luzon al onder druk aan het nieuwe seizoen, ondanks de titel van vicekampioen, het beste resultaat sinds Duchâtelet de club overnam. Daarbovenop kwam een woelige en vooral late mercato, met een massale uittocht van de sterkhouders van de afgelopen twee seizoenen (Batshuayi, Vainqueur, Ezekiel, Kanu, Opare, Buyens). Het gevolg? Een ondermaats en compleet gemist seizoendebuut.

Daarbij gaat de trainer niet helemaal vrijuit. Hij kreeg zijn spelers pas eind augustus, maar op 19 oktober was hij nog altijd niet bij machte om zijn team een stempel op de match te laten drukken. Zonder twijfel geremd door een vijandige sfeer toonde Standard tegen hekkensluiter Zulte Waregem niets op het veld. Pas in de 38e minuut dwongen de Rouches in eigen huis een eerste doelkans af.

Na een zwaar aangekomen nederlaag thuis tegen Oostende en een gelijkspel tegen Lierse dat als een verlieswedstrijd werd ervaren omdat Standard 2-0 voor was gekomen, gaf Luzon de voorbije weken de voorkeur aan een betere defensieve organisatie met meer gegroepeerde linies voor de uitwedstrijden bij Feyenoord en Club Brugge. Gevolg: twee nederlagen, maar wel inzet. Tegen Zulte Waregem bleef ook van die positieve punten niets over.

Te voorspelbaar

Luzon werden zijn soms bizarre keuzes op het veld verweten. Astrit Ajdarevic tegen Mouscron-Péruwelz op rechts, of te veel vertrouwen aan Samy Mmaee van wie zijn jeugdtrainers aangeven dat hij nog niet klaar is voor het grote werk. Het feit dat Mmaee bij dezelfde makelaar zit als de trainer (Dudu Dahan) ontstemde al evenzeer een aantal spelers, die na de wedstrijd de trainer waarschuwden dat hij met dit soort ingrepen met hun premies speelde.

Sommige verdedigers vroegen zich ook af waarom Luzon de voorkeur bleef geven aan Eiji Kawashima, door de trainer ook na Lierse nog de beste keeper in België genoemd, hoewel hij een totaal gebrek aan vertrouwen etaleerde, terwijl Yohann Thuram, in augustus 2013 aangetrokken om de nieuwe nummer een te worden, ongeduldig wegkwijnt op de bank. Ook de keuze om verdedigende middenvelder Adrien Trebel op Club Brugge op de rechterkant te zetten, deed de wenkbrauwen fronzen.

Ook bij de tactische aanpak van Luzon werden vragen gesteld. Het liefst pakt hij uit met 4-4-2 en met verticaal voetbal waarmee zo snel mogelijk de diepte wordt gezocht. Dat werkte uitstekend in de eerste helft van de reguliere competitie 2013/14, dankzij de goeie vorm van de twee speerpunten, Batshuayi en Ezekiel. Maar zo gauw de tegenstanders dat systeem konden lamleggen, was het afgelopen met de pret. Een plan B had Standard op tactisch vlak niet. Teams als Charleroi, OHL en – tot twee keer toe – Club Brugge counterden Standard, maar dat volstond niet om Luzon van zijn geloof af te brengen. Waarna Standard het in de play-offs, waar de tactische strijd beslecht werd, liet afweten.

Ook na het vertrek van Ezekiel en Batshuayi hield Luzon aan zijn 4-4-2 vast, zonder erin te slagen de kwaliteiten van zijn beschikbare spitsen optimaal te gebruiken. Veel te weinig voorzetten gingen richting het hoofd van Igor De Camargo.Pas in de laatste wedstrijd, tegen Zulte Waregem, probeerde Luzon iets anders, en opteerde voor een 4-5-1, maar dan verrassend zonder De Camargo. De meeste spelers realiseerden zich dat het spel niet echt goed in elkaar zat en hadden liever aan aanvallende automatismen gewerkt dan altijd maar aan de verdedigende organisatie te schaven.

Perplex

Niet dat Luzon kan klagen over een gebrek aan loyaliteit van zijn spelers. Op geen enkel moment hebben ze op zijn ontslag aangedrongen of hem op het veld gesaboteerd, ook al werd al een maand over zijn vertrek gespeculeerd. Qua tactische ingrepen zal Luzon hen niet tot in de lengte van dagen bijblijven, maar op menselijk vlak klikte het wel tussen de spelers en de trainer, die hen op en naast het veld veel vrijheid gaf. Want Luzon was geen autoritaire trainer en evenmin een man met een ijzeren hand. Hij had ook niet de gewoonte zijn spelers te belasten met extra trainingsuren. Vorig jaar leverde dat goeie resultaten op. De spelers stonden open voor zijn aanpak en toonden zich op fysiek vlak superfit. De ineenstorting eind vorig seizoen was eerder van mentale dan van fysieke aard.

Wel werd hem aangewreven dat hij de spelers te weinig informeerde over de tegenstander. In tegenstelling tot zijn voorganger Mircea Rednic, die tot in de details doorging over sterktes en zwaktes van elke tegenspeler, besteedde Luzon in totaal niet meer dan vijf tot tien minuten aan de andere ploeg. Zo wisten flankverdedigers bij de aftrap niet altijd of hun rechtstreekse tegenstander links- dan wel rechtsvoetig was.

Tegen Zulte Waregem bleek dat Luzon er niet langer in slaagde zijn spelers scherp te houden. Terwijl dat net zijn sterke punt was toen hij anderhalf jaar geleden op Sclessin arriveerde. Niet vertrouwd met een coach die zo druk langs de lijn te keer ging, gaven de spelers toe dat die energieke aanpak hen aanstak. Zij konden zich moeilijk op het veld verbergen terwijl de coach zijn truitje zichtbaar nat maakte.

De laatste weken wekte de lichaamstaal van Luzon nog weinig verbazing, maar ook weinig enthousiasme. Men haalde eens de schouders op, soms stond men perplex. Een aantal spelers gaf aan dat ze niet altijd precies snapten wat de trainer bedoelde met zijn drukke gebaren.

DOOR DE REDACTIE

Tactisch zal Luzon de spelers niet bijblijven, maar op menselijk vlak klikte het wel.