Le nouveau Tom Boonen est arrivé. Drie maanden na de spraakmakende cocaïnekwestie is hij gebrand op een nieuwe regenboogtrui. Het hoopje ellende op die vermaledijde persconferentie in juni is al lang niet meer. Vanwaar die transformatie?
Wangetjes die invallen, gestileerde jukbeenderen die verschijnen, kuiten die er nog meer bekabeld gaan uitzien dan anders, een mooi glimmend bruin kleurtje op het gelaat. Tom Boonen is helemaal terug, op zoek naar zijn ultieme eerherstel: de wereldtitel in Varese. We zijn drie maanden na het barsten van de cocaïnebom, aan de vooravond van de regenboogstrijd en Boonen straalt weer. De manier waarop hij de Vuelta verteerde, met twee ritzeges op het conto, doet het beste verhopen voor Varese. Boonen koer-ste de voorbije maanden als een jong veulen, leek wel zo gretig als een dreumes die voor het eerst sinds lang weer in de zandbak mag spelen van papa en mama.
De transformatie had zich al een poos vóór de start van de Ronde van Spanje in Granada ingezet. “Ik zag hem bezig in de Ronde van het Waalse Gewest en begreep daar al dat hij op de goede weg was”, aldus Quick Stepploegleider Wilfried Peeters. Daarna, in de Eneco Tour, met alle camera’s weer op hem gericht, werd dat voor iedereen duidelijk. Hoe dan ook: de Kempenaar slaagde er verduiveld snel in alle heisa (de positieve alcoholtest, het kwijtgeraakte rijbewijs, de snelheidsovertredingen, de positieve cocaïneplas) naast zich neer te leggen en de knop om te draaien. In vrijwel alle wedstrijden waar hij na de affaire aan de start verscheen, deed Boonen waar hij zo goed in is: winnen. Hoe deed Boonen het? Hoe kon hij die mentale klip na de reeks slippertjes waarmee hij het nieuws haalde zo fluks omzeilen?
De reflectie
‘Boonen betrapt op cocaïne. Weer in opspraak’ kopte Het Laatste Nieuws op dinsdag 10 juni. Het nieuws sloeg in als een bom. Niet alleen bij de wielerfans, ook bij Boonen zelf. “Als er met mij iets loos is, zijn het altijd onmiddellijk fiasco’s en rampen. Maar dit was écht een bom. Ook voor mij”, verklaarde Boonen aan Hugo Coo-revits van de krant Het Nieuwsblad net vóór de start van de Vuelta. Echt ingaan op de cocaïneplas deed hij niet, wel op de donkere periode die volgde na de schokgolf. “De eerste dagen sloot ik me op. Ik las niets, ik hoorde niets, ik keek naar niets. Het was al erg genoeg. Ik was in mezelf gekeerd. Ik zag er ook niet uit de dag van de persconferentie. Ik had twee volledig slapeloze nachten doorgemaakt. Ik was echt bang om buiten te komen.”
Eens die eerste donkere dagen doorworsteld, begon Boonen aan zichzelf te werken. Zelfreflectie was het begin van een louteringsproces waarin vooral ook de fiets een rol zou spelen. Tijd om na te denken had Boonen wel: hij bleef immers noodgedwongen weg uit zowel de Ronde van Zwitserland als de Ronde van Frankrijk. Misschien een geluk bij een ongeluk want Boonen kon alles op een rij zetten en er daardoor sterker uitkomen.
Volgens Wilfried Peeters, die hem al kent van bij de jeugd, kwam Boonen tot het besef dat hij nergens anders thuishoort dan aan de top. “Tom mocht de Tour niet rijden. Dat deed hem nadenken, hij bekeek het eens van een andere kant. Hij ging koersen rijden van een lager niveau dan de Tour. Meer dan ooit besefte hij dat hij thuishoort in de Tour.” Let op, het stak Boonen wel degelijk dat hij niet welkom was in de Tour, maar anderzijds deed het hem dus ook deugd langs de zijlijn toe te kijken en een alternatief programma te rijden. Boonen zag alles plots helderder dan ooit tevoren. Hij wist weer wat hij wou. “En vooral: wat hij niet meer wou”, bevestigt pa André Boonen. “Wat hij meemaakte, zorgde voor een ‘bomeffect’ bij Tom zelf. Hij heeft zijn les goed geleerd. Hij zal nu twee keer nadenken vooraleer hij dronken achter een stuur kruipt.”
Is de wijsheid er terug? Boonen had het er zelf ook al over: “Ik weet niet of ik mijn wilde haren écht kwijt ben. Ik stel wel vast dat mijn interesses veranderen. Vroeger leefde ik zonder handrem, nu staat die al af en toe op. (…) Nog elke dag denk ik aan die woelige junimaand. Ik besef wel dat al mijn jokers zijn opgebruikt. Dit was een cruciaal moment in mijn leven, zoals iedereen wel zulke passages doormaakt. Eigenlijk verschil ik in niets van 99 procent van de Belgen, maar in mijn positie heb ik de luxe en het recht niet om net als elke doodgewone sterveling fouten te maken in mijn weg naar de volwassenheid. Ik heb een voorbeeldfunctie.”
De fiets
Onderschat de rol van de fiets niet in het helingsproces dat Boonen doormaakte. “Ik heb het gevoel dat die meer dan ooit centraal staat in Toms leven”, aldus zijn manager Paul De Geyter. Begin juni was Boonen misschien even weg van de wereld en bevond hij zich in een hel, De Geyter wist waarom hij moest aansturen op een snelle terugkeer in het peloton. “Nauwelijks een week na de persconferentie ging Tom aan de slag in de Ster Elektrotoer. Ik heb dat inderdaad wat gepusht. We hebben heel snel beslist dat een snelle herneming van de competitie de beste optie was. Ik ken Tom. Dat was het beste voor hem. Hij moest zich op dat moment gewoon zo snel mogelijk gaan focussen op wat écht belangrijk is: de fiets. Tom mocht vooral niet de dingen op zijn beloop laten gaan. De wielrenner Tom Boonen moest zich terugvinden.”
De rest zou dan vanzelf volgen. “Ondanks de heisa in juni boette Tom nauwelijks aan conditie in”, zegt André Boonen. “Hij zat in de opbouw naar de Tour toen hij in opspraak kwam. Hij was dus al voor 95 % in orde. Hij heeft zich nooit laten gaan maar de lijn doorgetrokken en verder gebouwd op die conditionele basis. Ik heb echt wel de indruk dat hij keihard heeft gewerkt. Hij liet me al genoeg verstaan hoe makkelijk hij in de Vuelta over de bergen ging.”
Kevin Hulsmans kent zijn ploegmaat en boezemvriend door en door. Volgens hem is het niet zozeer de cocaïneaffaire op zich die Boonen de knop heeft doen omdraaien om gedrevener dan ooit bezig te zijn met zijn vak. “Het is het missen van de Tour dat hem de boost gaf die hij nodig had. Sindsdien spreekt hij van niets anders meer dan van het WK in Varese. Tja, dan weet ik genoeg.” De nieuwe regenboogdroom brandde de voorbije maanden en weken heviger dan ooit en was een absoluut houvast voor Boonen in zijn terugkeer ‘onder de mensen’. Dat heeft Patrick Lefevere ook al een poos in de mot. “Ik kreeg onlangs nog een sms’je van hem: ‘In Varese ga ik er staan.’ De moeilijkheid voor kampioenen als Tom Boonen is steeds opnieuw die drive te vinden. Ik denk dat hij een nieuwe wereldtitel beschouwt als de ultieme zet in een proces van eerherstel.” Al vindt Paul De Geyter dan weer niet dat een tweede wereldtitel een conditio sine qua non moet zijn voor de realisatie van Boonens rehabilitatie. “Je kan van Tom alleen maar verwachten dat hij er alles aan doet om wereldkampioen te worden, niet dat hij dat met de vingers in de neus ook doet. Een regenboogtrui krijg je niet op bestelling. Ook Tom niet.”
De fans
Het viel op dat Tom Boonen niet werd verguisd door de grote massa na de cocaïneaffaire. Integendeel. Ze drukten hem al gauw weer tegen de boezem. De grote wielerenquête van Sport/Voetbalmagazine bracht eerder al aan het licht dat u zich, reeds vóór het uitbreken van de cocaïnekwestie, zorgen maakt om Tom Boonen. De resultaten gaven aan dat 76 % vindt dat er te veel verwacht wordt van Boonen.
Ook na zijn cocaïneplas kon Boonen op de steun van de massa rekenen. In de wetenschap dat hij kon blijven rekenen op het begrip van het publiek werd het voor Boonen makkelijker om naar zijn tweede adem te zoeken. Hier hoort overigens een anekdote bij. Op een van zijn eerste trainingen nadat het cocaïnenieuws bekend was geraakt, kwam Boonen een wagen tegen. “Er zat een wildvreemde vrouw aan het stuur”, verklaarde Boonen aan Het Nieuwsblad. “Ze draaide haar raampje open en begon tien minuten tegen mij te spreken. Ze zei dat het volk achter mij zou blijven staan. Haar speech was zodanig overweldigend dat ik tranen in de ogen kreeg. Ik zei haar: ‘Ik ga er alles aan doen om terug te komen.’ Toen ik naar huis reed, zat ik bijna te blèten op de fiets. Dan heb ik gezegd: ‘Foert, ik steek me niet meer weg.’ ”
Vader André herinnert het zich alsof het gisteren was. “Tom kwam thuis van die bewuste training met een glimlach van hier tot ginder. Vanaf dat moment ging het alleen maar in stijgende lijn.” Ook Patrick Lefevere erkent dat de steun van het publiek een cruciale rol heeft gespeeld in de ‘verrijzenis’ van Boonen. “Zowel zijn fans als zijn sponsors behielden het vertrouwen in hem. Ik hoor het Frans De Cock ( de grote baas van Quick Step, nvdr) nog zeggen: ‘Tom heeft ons al zoveel moois gegeven, nu gaan we hem niet meteen laten vallen. ‘ Ik denk dat dit samen met het aanhoudende vertrouwen van de fans voor Tom een stevig signaal was om een tandje bij te steken en om vooral vooruit te kijken.”
Het warme nest
We kennen Tom Boonen vooral als de sympathieke Kempenzoon met het hart op de tong. En hij mag dan nog resideren in het mondaine Monaco, voor velen is en blijft hij ‘de jongen van bij ons’. Grootgebracht in een warm nest, omringd door zijn bezorgde ouders André en Agnes, zijn broer Sven, zijn vriendin Lore. Het is dan ook niet onlogisch dat ditzelfde kransje van intimi Boonen voluit heeft gesteund in de voorbije ‘slechte tijden’. “We hebben allemaal ons best gedaan om hem weer op het juiste spoor te krijgen”, aldus André, die echter meteen aangeeft dat het vooral Tom is die zelf de klik in zijn hoofd heeft gemaakt. “Na het inslaan van de bom zat hij in zak en as. Dan hebben we gezegd: ‘Allez, jong, die fiets op!'”
Boonen liet zelf al verstaan hoe belangrijk zijn familie en vrienden waren in die moeilijke dagen. “Het was erop of eronder”, liet Boonen optekenen in Het Nieuwsblad. “Ofwel leerde ik veel uit die periode, of ze stopten me onder de zoden. Ik heb kunnen vaststellen hoe belangrijk het is dat je een hechte familie en omgeving hebt. Vergelijk het met een kind dat thuis moet komen met een slecht rapport. Op dat ogenblik is dat voor die jongen ook het allerbelangrijkste in zijn leven. De opvang na zoiets is van doorslaggevende aard.”
Kampioenenbloed
Alle grote kampioenen hebben wel eens een dip in hun carrière. Maar kampioenenbloed kruipt waar het niet gaan kan. Terugslaan in Varese, da’s de bedoeling. Maar de donkere junidagen hebben ook bij Boonen sporen nagelaten. “Misschien wil Tom laten uitschijnen dat dit niet zo is, maar ik denk dat het niet zo gemakkelijk is om zomaar met een propere lei te beginnen”, weet Hulsmans. “Tom zal er altijd mee geconfronteerd worden, is het niet op een ludieke, dan wel op een cynische manier”, zucht Lefevere.
In elk geval laat Boonen het vooralsnog niet aan zijn hart komen. Koersen is nu zijn corebusiness. Zijn kruistocht naar Varese gaat verder. En lukt het daar niet, dan nog ziet hij het helemaal zitten. Boonens koershonger is immers niet te stuiten. Want verklaarde hij tijdens de Eneco Tour niet dat hij in 2012 zijn pijlen richt op de olympische wegrit in Londen? “Dat worden mijn Spelen”, beloofde Boonen verrassend. Zijn dit de woorden van de Boonen die ooit van plan was om slechts tot zijn 30ste te koersen? Dit moet dus wel een nieuwe Boonen zijn, de renner die zijn tweede adem heeft gevonden na eerst door een hel te zijn gegaan. Boonen: “Ik heb ondertussen bij mezelf vastgesteld dat het niet is omdat je een doel bereikt hebt dat je geen nieuwe doelen kunt stellen. Ik heb genoeg motivatie om die te vinden.” S
door frederik backelandt
