Olivier Rochus is het nieuwe Belgische nummer één. Snel ter been, gouden baltoets en met een seizoensopening om u tegen te zeggen. De kleine meester is gegroeid.
KimClijsters die de Australische halfgod Lleyton Hewitt de bons gaf. JustineHenin die op het laatste ogenblik al haar afspraken Down Under afzegde. En de overijverige klokkenluider ClaudeEerdekens die de tenniswereld bij onze tegenvoeters op stang jaagde. Nee, je kon in Australië de afgelopen week maar beter zwijgen over je Belgische origine, of je werd getrakteerd op een sneer en een verwijtende blik.
Eén man probeerde het tij nog te keren : OlivierRochus. Klein én dapper, 1 meter 65 talent en bezig aan zijn beste seizoensbegin sinds hij zes jaar geleden prof werd. Met een halve finale in Adelaide en dubbelwinst aan de zijde van XavierMalisse, ging hij van start. Nieuw-Zeeland, één week later, leverde hem zelfs een finaleplaats op. Op de Australian Open ging Rochus er pas uit in de achtste finales na een mooi gevecht tegen de reus Marat Safin.
Olivier Rochus toont hiermee dat hij gegroeid is als tennisser. Weg het flegmatieke spel dat hem soms parten speelde. Weg de twijfels over zijn kunnen. Weg de angst om toppers aan te vallen. Net 24 geworden kent Oli het klappen van de zweep ondertussen wel. Hij vind nu gemakkelijker de ideale middenweg tussen aanvallen en verdedigen op een tennisbaan. Door zich ver achter de baseline te parkeren moesten de korte beentjes voorheen te veel kilometers afleggen, met fysieke tekortkomingen tot gevolg. Vandaag durft Rochus het kleerkastentennis van de oppositie te bekampen met slimmigheid.
Tekenend daarvoor was zijn overwinning op GaëlMonfils. Die achttienjarige Fransman wordt nu al vergeleken met YannickNoah, ondertekende vorig week een monstercontract met Nike en werd door BradGilbert een toptien-notering voor het einde van het jaar voorspeld. Allemaal factoren die de jongste Rochus in het verleden op zijn minst wat hadden verontrust. Gedragen door acht winstpartijen op twee weken tijd bleef hij nu met sprekend gemak de Franse geweldenaar de baas. Geconcentreerd, overtuigend en zonder al te veel energie te verspillen liet hij Monfils uitrazen en zichzelf in de vernieling slaan. Ervaring heet zoiets. Rochus begint er stilaan de vruchten van te plukken.
In Auvelais weten ze al langer dat de broertjes Rochus over ongeëvenaard talent beschikken. Twintig jaar geleden stuiterden ze daar rond, aan de boorden van de Samber. Leefden toen al in hun wereldje, twee handen op één buik. Christophe, drie jaar ouder, leidde het team en heeft tot vandaag een vrij grote invloed op zijn broer. Oli was het tennisgenie, samen met Jus-tine Henin de chouchou van de Waalse tennisfederatie. Een product van de minitennis-opleiding ook. Kinderen leren hierbij technisch onderlegd tennissen op een halve baan, zonder al te veel energie en aandacht te moeten verspillen in het diep slaan van de bal. Zowel Justine als Oli plukten de vruchten van die aanpak en evolueerden naar de technische perfectie.
In België bleek er al gauw geen maat te staan op het kleine opdondertje. Rochus rijfde de Belgische jeugdtitels met sprekend gemak binnen. Zelfs internationaal boekte hij successen voor België, naast de één jaar oudere Xavier Malisse. Samen met goede vriend RogerFederer liet Rochus zich flink opmerken in het juniorencircuit anno 1997. Halve finales op Roland Garros en Wimbledon loodsten Rochus uiteindelijk tot op een elfde plaats op de juniorenranking. Niet slecht voor iemand die toen al de ongemakken van zijn beperkte lengte onder ogen moest zien. Geen vrije punten met de service, extra meters, minder reikwijdte, om nog maar te zwijgen over het psychologische overwicht dat voortkwam uit het fysieke verschil. Twijfels omringden dan ook zijn debuut in het profcircuit. Niet in het minst bij hemzelf.
Aarzelend kwam zijn carrière van de grond. Enkele zeges in laag gequoteerde future-toernooien zorgden voor een stimulans om verder te werken. Boven alles trok Olivier zich op aan de aanwezigheid van zijn broer en diens plaats in de top-100. Daar de twee voortdurend samen trainden, kon de jongste Rochus inzien dat het professionele niveau niet ver meer van het zijne lag. Ook het feit dat Christophe amper vijf centimeter groter was en dus min of meer dezelfde ‘handicap’ moest overwinnen, gaf hem vertrouwen.
In 2000 volgde dan ook de grote doorbraak. Zijn collega’s riepen hem dat seizoen uit tot nieuwkomer van het jaar. Een terechte titel voor iemand die op twaalf maanden tijd zijn ranking met bijna 300 plaatsen verbeterde. Tijdens Wimbledon van dat jaar kreeg ook het grote publiek een momentopname van zijn klasse te zien. Als kwalificatiespeler haalde Rochus in de tweede ronde MagnusNorman onderuit. Geen grasspecialist, maar op dat ogenblik wel de tweede beste speler van de wereld.
In de derde ronde verloor Rochus onverwacht van de Italiaanse vete-raan Gianlucca Pozzi. Ook de jaren nadien zou een sterke prestatie vaak geen vervolg krijgen. In 2002 klopte Rochus MaratSafin op Wimbledon, een ronde later werd hij uitgeteld door ArnaudClément. Op de US Open vorig jaar verraste hij CarlosMoya, om vervolgens niet voorbij Dominik Hrbaty te raken. Vaak ging de nederlaag gepaard met verkramping op het beslissende moment. Stress speelde daarbij een bepalende rol, meer nog dan fysieke verzwakking. Afgaand op zijn eerste partijen dit jaar lijkt dat probleem nu ook van de baan.
Voor Olivier Rochus lijken alle stukjes van de puzzel op hun plaats te vallen. Wie in staat is voor zijn 25e levensjaar het toernooi van Palermo te winnen, daar nog drie en-kelfinales aan toe te voegen en op Roland Garros met de dubbeltitel te gaan lopen, heeft al een aardige palmares. De echte verzilvering van zijn mogelijkheden leek soms nog geblokkeerd door pech – heel het vorige seizoen had Rochus last van een beenvliesontsteking – of te weinig geloof in zichzelf. Met deze seizoensopening kan hij maar beter overtuigd raken van zijn talent en voor de continuïteit zorgen waar het in het verleden soms aan ontbrak. Dan doet Olivier Rochus mee met de grote jongens.
Filip Dewulf
Christophe Rochus, drie jaar ouder dan Olivier, heeft tot vandaag een vrij grote invloed op zijn broer.
