door Jacques Sys
Geen enkele club in dit land drijft zo op pure passie als RC Genk. Veel meer dan bij Anderlecht of Club Brugge dansen supporters tijdens de thuiswedstrijden op de golven van het enthousiasme. Hoe pijnlijk is het daarom om in deze voor de club moeilijke periode steeds meer te moeten constateren dat het de uittredende kampioen aan een echte voetbalcultuur ontbreekt. RC Genk wordt geleid door veredelde supporters die in netelige momenten niet in staat zijn rationeel te denken. Nog meer dan de sportieve achteruitgang sprong het bestuurlijk onvermogen om het hoofd koel te houden de voorbije maanden in het oog. Heel even leek het er na het lachwekkend ontslag van Robert Raes op dat oude tijden herleefden, toen de club na de fusie tussen Winterslag en Waterschei een toneel was van innerlijke verscheurdheid en bestuurders bekvechtend over de straat rolden.
In een moment van bezinning doet voorzitter Jos Vaessen er goed aan om eens na te denken over een strategie om de rangen gesloten te houden. Maar het is de vraag of hij dat vanuit zijn emotionele beleving wel kan. Juist Vaessen heeft dit seizoen met geladen uitspraken op geregelde tijdstippen het vuur aangewakkerd. Lange tijd zette de gefortuneerde zakenman zich af tegen die media die zijn woorden steeds weer in een verkeerde context zouden hebben geplaatst. Daar viel best in te komen want (een deel van) het journalistieke landschap wordt steeds nadrukkelijker geteisterd door goedkope kretologie en opgeklopte slogans. Maar de afgelopen weken is het echt alsof Vaessen het nooit leert. Hij ging alweer een paar keer uit de bocht en vergeleek na de wedstrijd tegen Club Brugge op de televisie de verdediging met een vergiet. Waarmee hij zijn ploeg openlijk devalueerde. Dat behoort niet bij de taken van een voorzitter. Vaessen kan vanuit zijn succesrijke zakelijke achtergrond niet omgaan met nederlagen. Terwijl hij intelligent genoeg is om te beseffen dat een club die er in moeilijke momenten niet in slaagt rustig te blijven, nooit kan groeien. Het is een vreemd dualisme.
Het siert Jos Vaessen dat hij zich, een drukke agenda ten spijt, niet afsluit van de buitenwereld. Als voorzitter (en geldschieter) van de club mag hij en moet hij zelfs zijn mening ventileren. Alleen dient dat binnenskamers te gebeuren, zonder dat er een onstabiele voedingsbodem ontstaat waarop de club nu verder moet. Bizar klonk het bijvoorbeeld om Vaessen vorige week als een volleerd voetbalprofessor te horen roepen dat RC Genk nu van systeem moet veranderen. Al was die uitspraak niet eens zo gek. Eén van de manco’s van RC Genk dit seizoen is dat het concept dat Sef Vergoossen in de ploeg plantte, op termijn te doorzichtig wordt. Zeker dan als er achteraan geen stevige ruggengraat staat. RC Genk faalde in zijn pogingen om de afweerketen te versterken en stuntelde onder meer door een defensieve middenvelder als Seyfo Soley achteraan te plaatsen.
Maar het is goedkoop om de schuld voor de transferpolitiek bij Robert Raes te leggen. Ook de door Sef Vergoossen gewenste Igor Tomasic viel door de mand. Dat dezelfde Raes, die zichzelf kennelijk wel heel erg serieus neemt, met modder gooide toen hij zich aangevallen voelde is niettemin erg bedenkelijk. Het getuigt niet van niveau en staat haaks op het fatsoen waarmee de club vooral vorig seizoen zo graag koketteerde.
RC Genk kan nu niet snel genoeg de lijnen voor de toekomst uittekenen. De uittredende kampioen blijft een nog niet helemaal ontgonnen goudmijn en kan het zich met bespottelijke soaps niet veroorloven zijn geloofwaardigheid op de helling te zetten. De club behoudt alvast het vertrouwen in Sef Vergoossen. Terecht, want wie vorig seizoen zo werd verheerlijkt kan nu niet van zijn voetstuk zijn gedonderd. Toch gaf de Nederlander, die in eigen land vaak zachtheid werd aangewreven, de indruk in sommige omstandigheden niet kordaat genoeg op te treden. Zeker toen de zich steeds meer als een vedette manifesterende Wesley Sonck door zijn nukkigheden op een bepaald moment een stoorzender werd die een paar van zijn ploegmaats mateloos ergerde. Maar Vergoossen bleef die houding cultiveren. Hij zal er zijn redenen voor hebben.
In een stormachtig seizoen viel de trainer alvast op door een grote sereniteit : geen onvertogen woord kwam er uit zijn mond. Velen in het Genkse huishouden kunnen zich daaraan spiegelen. Jos Vaessen voorop.
Jos Vaessen leert het nooit.
