De vernieuwer van Paars-wit

Vroeger verdedigde hij de belangen van de zelfstandigen en nadien die van de banken, maar al van kleinsaf is Karel Van Eetvelt (53) vooral smoor op sport. Nu mag de lachgrage Bornemenaar eindelijk een topjob in dat wereldje opnemen, bij zijn favoriete club nog wel. Portret van de nieuwe CEO van Anderlecht.

Vier jaar is Karel Van Eetvelt wanneer zijn vader – Jozef ofte Jo ofte Jef – voor het eerst burgemeester wordt in Bornem. Hij doet dat namens de toenmalige CVP, de voorloper van CD&V, en zal de tricolore sjerp liefst vier decennia rond zijn middel houden. Van Eetvelt senior ontpopt zich tot ‘de bouwlustige burgervader van Bornem’. Onder zijn beleid koopt de gemeente veel landbouwgrond langs de N16 om er bedrijfsterreinen van te maken. Karel, zijn oudste zoon, krijgt op de speelplaats de bijnaam Jef Beton junior.

Vader in de gevangenis

Al van kleinsaf ziet Karel hoe zijn vader de grote en kleine problemen van de Bornemenaars probeert op te lossen. Zelfs huismoeders komen langs met klachten over duivenmelkers wier beesten hun behoefte doen op het buitenhangende wasgoed. De keerzijde van zijn drukke agenda is dat Jef Beton niet veel tijd besteedt aan zijn vijfkoppige kroost.

In 1972 neemt Van Eetvelt senior zijn zoon Karel, op dat moment zes jaar, wel een keer mee naar een match van Anderlecht, op verplaatsing bij Lierse. De voetballiefhebbers in de familie Van Eetvelt supporteren voor paars-wit. Ook naar matchen van de plaatselijke voetbalclub, SV Bornem, mag Karel mee. Maar een aansluiting zit er niet meteen in. Zijn vader ziet hem liever schaken of atletiek beoefenen. Thuis imiteert Karel weleens loper Ivo Van Damme. Op andere momenten trekt hij een geel T-shirt aan waarin hij zich Eddy Merckx waant. Karel houdt van veel sporten. In 1976 en 1980 doopt hij de ouderlijke tuin om tot het decor van de plaatselijke Olympische Spelen, die hij met zijn buurjongens afwerkt.

Karel geldt als een rustig kind. Hij wordt op internaat gestuurd, maar ervaart dat niet als iets traumatiserends. Het Don Bosco College in Zwijnaarde, waar hij Latijn-wiskunde volgt, is dan ook bewust gekozen, omdat sport er hoog in het vaandel wordt gedragen. Karel is actief bij de atletiekclub en de voetbalploeg van het college.

Op zijn vijftiende sluit hij zich in zijn thuisgemeente dan toch aan bij SV Bornem. Hij speelt er meestal als rechtsmidden. ‘Ik was tweevoetig, redelijk snel en ik had wel wat techniek’, zegt hij. ‘Maar mijn grote minpunt was dat ik niet hard genoeg was. Ik liet me te vaak doen.’ Toch mag hij op zijn 18e debuteren bij de A-ploeg, in de toenmalige derde klasse. Ook bij matchen op Union en Roeselare haalt hij het eerste team, maar echt vaak lukt hem dat niet.

Intussen leert Karel via zijn vader ook de donkerste zijde van de politiek kennen. Tijdens een verkiezingscampagne vliegt er eens een steen door een raam van het ouderlijke huis. Als kabinetsmedewerker van Mark Eyskens, toenmalig CVP-staatssecretaris voor Ruimtelijke Ordening, belandt vader Van Eetvelt zelfs in de gevangenis. Drie weken brengt hij door in voorarrest, op verdenking van het frauduleus inkleuren van gewestplannen. Van Eetvelt senior spreekt achteraf van een politiek proces. Karel benadrukt dat zijn vader ‘op alle vlakken is vrijgesproken, omdat hij op geen enkele manier betrokken en/of aansprakelijk was voor eventueel frauduleuze zaken’.

‘Sportkotter’

Na zijn middelbare school wil Karel aan de Katholieke Universiteit Leuven (KUL) licentiaat lichamelijke opvoeding studeren. Zijn vader juicht niet, maar Karel houdt voet bij stuk en wordt toch ‘sportkotter’. Zijn carrière bij SV Bornem zet hij op een lager pitje. Voetbal blijft wel een grote liefde. Als de Rode Duivels op het WK 1986 tegen de toenmalige Sovjet-Unie spelen, zit Van Eetvelt aan de radio gekluisterd, ook al heeft hij de volgende dag examen anatomie. Tijdens vakanties leidt hij als monitor sportkampen rond voetbal, zwemmen en atletiek. ‘Daar heb ik geleerd om soms ingewikkelde dingen zo eenvoudig mogelijk uit te leggen’, zegt hij er later eens over. ‘Ook hielpen de sportkampen mij om leiding te geven.’ Intussen groeit wel het inzicht dat hij zich niet in het onderwijs ziet duiken. In studentenraden en het presidium ervaart hij dat beleid hem sterker triggert. Stilaan ontkiemt de droom om in een of andere sportorganisatie actief te zijn of om een sportwinkel te openen.

Wanneer hij na zijn studie zijn legerdienst voltooit, belandt Van Eetvelt even op het kabinet van Gaston Geens, de toenmalige voorzitter van de Vlaamse regering, die tot dezelfde politieke familie behoort als vader Van Eetvelt. En wanneer in januari 1992 het idee van de sportwinkel nog altijd leeft, raadt zijn vader hem aan eens advies in te winnen bij CVP’er Paul Akkermans, toen de voorzitter van Nacebo, de organisatie voor zelfstandigen en kmo’s in de Vlaamse bouw. Akkermans vraagt Van Eetvelt junior om bij Nacebo te komen werken. Karel hapt toe. Op zijn 34e draagt hij er al de titel ‘gedelegeerd bestuurder’. En ook tijdens zijn professionele leven blijft de voetbalverliefdheid. Zo zegt hij afspraken af om een Champions Leagueduel tussen zijn geliefde Anderlecht en Manchester United bij te wonen. Tijdens het WK van 2002 schort Karel eens een vergadering op om de match tussen België en Brazilië te kunnen volgen. Zelf voetbalt hij intussen op amateurniveau. Wanneer hij daar als 36-jarige zijn kruisbanden scheurt, zet hij zijn voetbalcarrière stop.

Zeurende Ondernemingen

In 2004 stapt Van Eetvelt over van Nacebo naar Unizo, de Unie van Zelfstandige Ondernemers. Die vereniging verdedigt de belangen van álle zelfstandigen en kmo’s. Van Eetvelt volgt er Kris Peeters (CD&V) op, die Vlaams minister is geworden. Unizo kampt op dat moment met een conservatief imago en wordt weleens de Unie der Zeurende Ondernemingen genoemd.

Bij Unizo blijkt Van Eetvelt geen dossiervreter, maar wordt hij wel beschouwd als een steengoede communicator. Opvallend is hoe stevig, rauw en onverbloemd zijn discours soms klinkt. ‘De sociale zekerheid hoort een vangnet te zijn, geen hangmat’, laat hij eens optekenen. Van Eetvelt blijkt iemand van de progressieve koers: hij spoort ondernemers aan om zich aan te passen aan de veranderende wereld en gruwelt van mensen die eng denken.

Als topman van Unizo komt Van Eetvelt op recepties weleens bekende Vlamingen tegen, zoals Wouter Vandenhaute, de oprichter van tv-bedrijf Woestijnvis. Ook hij is een ex-‘sportkotter’. Echt goed leren de twee mekaar kennen rond 2008, bij het Belgisch Olympisch Comité. Die organisatie beleeft een dip en belegt een brainstorming van zakenmensen met een oog voor sport, onder wie Van Eetvelt en Vandenhaute.

Van Eetvelt zetelt intussen ook in de raad van bestuur van sportvereniging Sporta, is regent bij de Nationale Bank en lid van het dagelijks bestuur van de Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen. Ook wordt hij in 2010 bestuurder bij het farmabedrijf Omega Pharma van huidig Anderlechteigenaar Marc Coucke, die op dat moment nog volop in de wielerwereld actief is, als sponsor van de Lottoploeg.

In 2014 botst Van Eetvelt met Bart Verhaeghe, de voorzitter van Club Brugge. Wanneer die geen groen licht krijgt voor zijn Uplaceproject, een groot winkelcentrum in Machelen, toont Van Eetvelt zich opgetogen. Unizo ziet zulke shoppingcentra aan de rand van de stad als een bedreiging voor de winkels ín de stadskernen. Verhaeghe verwijt Van Eetvelt te ‘dansen op het graf van het ondernemerschap’.

Van Eetvelt wordt een fervent fietser. Zijn fiets van Merckx laat hij door de meester op maat maken. Hij pedaleert aan de zijde van belangrijke figuren, zoals Vandenhaute, KBC-topman Johan Thijs en Kris Peeters. Maar dat weerhoudt hem er niet van om Peeters aan te vallen wanneer die als federaal vicepremier met mystery calls de discriminatie op de arbeidsmarkt wil tegengaan. Van Eetvelt doet het af als een ‘dom voorstel’.

Analisten ontwaren een strategie in de uithalen van Van Eetvelt. Doordat hij eerst met beide voeten vooruit gaat, ontlokt hij telkens vlug een telefoontje van een ministerieel kabinet dat aanstuurt op overleg. Zo kan hij dossiers dan bijsturen. Maar bij het christendemocratische nest verkorft hij het in 2013 flink door zich te laten ontvallen dat ‘de N-VA voor veel ondernemers de enige partij is die iets kan veranderen’. N-VA voert op dat moment oppositie tegen de regering van Elio Di Rupo, waarin ook CD&V zetelt.

Van Eetvelt maakt in die periode ook deel uit van de ‘Groep van Tien’, het overlegorgaan tussen de werkgevers en de vakbonden. Ook daar laat hij regelmatig zijn tanden zien. Toch blijft de Unizotopman respect genieten. Als het er echt op aankomt, zo klinkt het, is zijn einddoel telkens: een compromis vinden. In zijn binnenste verliest Van Eetvelt wel zijn geloof in het sociaal overleg, omdat naar zijn aanvoelen velen vooral willen verdedigen wat verworven is in de plaats van het bredere plaatje eens in vraag te stellen.

Vanaf 2015 begint hij uit te kijken naar een andere job. Velen zetten hun geld op een overstap naar de politiek of de sportwereld. Van Eetvelt neemt deel aan sprinttriatlons en heeft intussen vier Merckxfietsen. Ook zijn interesse in Anderlecht blijft groot. Zijn dochter heeft hij opgedragen niet met een vriendje met een blauw-zwarte sjaal thuis te komen. In bouwgroep Matexi, waar hij ook in de raad van bestuur zetelt, komt Van Eetvelt vanaf 2017 in contact met Jo Van Biesbroeck, de operationeel manager van Anderlecht, die dat jaar toetreedt tot diezelfde bestuursraad.

Macron en Obama

Nog in 2017 verlaat Van Eetvelt Unizo. Hij trekt naar Febelfin, de bankenkoepel, waar zijn fietsvriend Johan Thijs de voorzitter is. Met die overstap verbaast Van Eetvelt vriend en vijand, omdat hij geen affiniteit heeft met de technische kant van de bankensector. Gaandeweg proeven de banken ook weinig bereidheid bij de Bornemenaar om die techniciteit onder de knie te krijgen. En ze merken hoe hij plots de weg naar de camera’s kwijt lijkt.

Nadat hij eerder voorstellen kreeg van Open VLD en N-VA lonkt Van Eetvelt in 2019 weer naar de politiek. CD&V houdt voorzittersverkiezingen en Van Eetvelt voelt er wel wat voor om als vernieuwer de partij uit het slop halen. Maar dan zou hij graag alle rangen bij CD&V gesloten zien rond zijn persoon. Dat blijkt er niet in te zitten. Van Eetvelt begint dan maar te broeden op een nieuwe politieke beweging. Hij dweept met ‘het charisma, de doortastendheid en de communicatieve vaardigheden’ van voormalig Amerikaans president Barack Obama en met het wervende verhaal waarmee Emmanuel Macron in 2017 Frans president werd. Van Eetvelt droomt van een vernieuwend, breedgedragen politiek verhaal rond verbinding met burgerparticipatie. In de krant De Morgen doet hij begin dit jaar zijn plannen uit de doeken.

Elf dagen na de publicatie van dat interview raakt bekend dat Van Eetvelt aan de slag gaat bij het Anderlecht van Coucke. Zo kiest hij weer voor een organisatie die in het defensief zit. Vandenhaute zal hem bij zijn nieuwe job adviseren. Want ook al beschikt hij over managementervaring, toch duikt Van Eetvelt weer een wereld in waarvan hij de finesses nog niet in de vingers heeft. Wel is hij alvast vertrouwd met het communiceren voor een groot publiek en een hijgerige pers.