Nog drie dagen en de transferboetiek sluit zijn deuren. De sluiting is het gevolg van het akkoord dat anderhalf jaar geleden beklonken werd tussen de Fifa en de Europese Commissie. Voortaan zijn er nog slechts twee periodes waarin spelers van club kunnen veranderen : een lange in de zomer, en een korte in de winter. Dat schept duidelijkheid.

Meegenomen is ook dat alle zelfverklaarde rechtschapen clubleiders met een hart voor het voetbal nu geconfronteerd worden met hun voorspelling, dat het de afschaffing van het oude transfersysteem is die vele clubs in hun bestaan bedreigt. Benieuwd wie er dus nog failliet zullen gaan. Van eerste klasse tot vierde provinciale, zo misleidden zij ons, leefden de kleinere clubs van het geld dat de grotere clubs hen kwamen toeschuiven voor dat ene talent dat een transfer waard bleek te zijn. Het transfersysteem als herverdelingsmechanisme van het geld van de top naar de basis, als het ware.

En, zo werd eraan toegevoegd, op die manier bleef het geld ook in de voetballerij. Sinds eindecontractspelers gratis weg mogen, verdwijnt het immers uit het voetbal in de zakken van spelers en makelaars, de nieuwe rijken.

Niks ter verdediging van spelers en makelaars in deze, maar misschien was het een goede zaak als iederéén eens even in zijn zakken keek, ook clubleiders en trainers : je weet maar nooit wat je er vindt. De krant De Morgen durfde het bij het begin van het nieuwe seizoen aan om Aimé Anthuenis de goede raad te geven zijn makelaarslicentie in orde te brengen (dat kan : volgende maand organiseert de KBVB weer een examen). De Standaard en Het Nieuwsblad noemden de bondscoach enkele dagen later prompt “Mister 50 Procent”. Woorden die weinig aan de verbeelding overlaten en waarvan elke insider wel weet waarop ze berusten. In raadsels verpakt klinkt dat zo : waarom, bijvoorbeeld, voetbalt Besnik Hasi in het Vanden Stockstadion en niet Arnar Gretarsson ? En waarom kwam Ode Thompson er maar niet aan spelen toe, al had de trainer hem er wel aangebracht als “de nieuwe Amokachi” ? Even rondbellen en kopij zat.

Niet alleen over Anthuenis overigens, en daarom ook is het niet eerlijk hem alleen van onoorbare praktijken te verdenken. Je wil de trainers (managers, scouts, adviseurs…) immers niet te eten moeten geven over wie dit soort van verhalen de ronde doen. Alleen : wat doe je ermee ? Want : waar zijn de bewijzen ? Voor je het weet, wordt er met een proces gedreigd en dan vermag een bescheiden journalist met alleen zijn klavier als wapen maar weinig tegen een goed gevulde bankrekening en wat nog meer – u bedenkt maar wat.

Het ging wat verloren in de Mechelse vaudeville, maar leerrijk was het dat Aad de Mos er openlijk voor uitkwam dat hij tien of vijftien procent, afhankelijk van het genre transfer, vangt op de doorverkoop van door hem voor KV Mechelen aangeworven spelers – een clausule in zijn contract waarvan voorzitter Willy Van den Wijngaert enkele maanden geleden al het bestaan had verklapt in Sport/Voetbal Magazine. In feite is hiermee in Mechelen weinig meer gebeurd, dan dat er aan een alledaagse doch verdoken praktijk een beetje een officieel tintje is gegeven. De Mos, tot voor kort technisch directeur van een Belgische eersteklasseclub, had/heeft er belang bij dat spelers van club verander(d)en. Ook dat schept duidelijkheid.

Van alle gemeenplaatsen waarvan voetballers, trainers en bestuurders zich in het voetbal bedienen, is er één waar – toegegeven – niet aan te tornen valt : geloof niet alles wat journalisten schrijven !

Vaak is de waarheid nog erger.

Misschien was het een goede zaak als iederéén even in zijn zakken keek, ook clubleiders en trainers.