door Jacques Sys
Nooit is de stijlbreuk die Club Brugge onder Michel D’Hooghe onderging naar buitenuit zo nadrukkelijk gebleken als afgelopen vrijdag. Geen houterigheid meer op de persconferentie, geen stroeve zinnen, maar een voorzitter die zich bedient van de onuitputtelijke rijkdom van onze taal, af en toe met een Latijns citaat uitpakt en als dusdanig zijn club uitstekend verpakt en verkoopt. In zijn met veel poeha aangekondigd reorganisatieplan koos D’Hooghe uiteindelijk voor een opmerkelijke evolutie in plaats van een brutale revolutie. Iets anders dan deze weg van de geleidelijkheid zou ook niet tactvol zijn geweest en compleet botsen met het imago van D’Hooghe. Maar het nam niet weg dat de nieuwe voorzitter resoluut de meest essentiële wijziging doorvoerde, al moest hij daarvoor een nieuwe functie scheppen : al dan niet of dat na een inloopperiode van één jaar gebeurt, Marc Degryse gaat in de toekomst het sportieve beleid van Club Brugge bepalen.
Het was aandoenlijk om zien hoe die mensen die zich destijds tegen de komst van Degryse verzetten nu plots een forse ommezwaai maakten. Maar D’Hooghe heeft dan ook iedereen in zijn waarde gelaten en hier en daar zelfs het wierookvat bovengehaald. Terecht want de immense verdiensten van bijvoorbeeld Antoine Vanhove, die onder meer de met steeds meer gemak en allure voetballende Timmy Simons wist te behouden, mogen niet geminimaliseerd worden. Dat Club Brugge een nieuw profiel heeft gekregen, met ook Filips Dhondt in een meer stuwende rol, zal niettemin heel snel duidelijk worden. Degryse is niet de man om zich in de hoek te laten drummen, hij is een professional die behoorlijk op de begroting drukt en van dat soort mensen wordt doorgaans verwacht dat ze zich profileren en nieuwe ideeën aanreiken. Het wordt voor Michel D’Hooghe niet gemakkelijk om de taken goed afgebakend te houden. Het mag dan zijn dat Vanhove gepromoveerd werd tot voorzitter van het sportief departement, als sportleider bekleedt Degryse in wezen dezelfde functie. Beiden dreigen dan ook op elkaars terrein te komen. Maar D’Hooghe heeft in het verleden al bewezen dat hij diplomaat genoeg is om eventuele fricties snel in de kiem te smoren en de violen weer gelijk te stemmen.
De nieuwe voorzitter heeft die vernieuwing doorgevoerd die zich opdrong en die van Club Brugge, op het hoogtepunt van zijn populariteit, een commercieel nog interessanter product moet maken. Ook Trond Sollied zal zich bij die structuur moeten neerleggen. De Noor heeft nooit moeilijk gedaan over transfers en drukte in zijn driejarige ambtsperiode bij Club zelf maar één aankoop door : die van Bengt Saeternes. Twee dagen na de aanstelling van D’Hooghe als nieuwe voorzitter voerde Degryse trouwens al een urenlang gesprek met Sollied. Het toont dat de komst van de ex-speler voor D’Hooghe vanaf de eerste dag een prioriteit is geweest. Ook al hield hij zich wat dat betreft aanvankelijk op de vlakte. Wel maakte hij toen, op een moment dat hij de vereniging nog niet onder de microscoop had gelegd, van een betere communicatie een noodzaak. Ook die is er nu op een haast onopvallende manier gekomen. Door Jacques De Nolf als woordvoerder de benoemen is er nu een andere stem van het beleid en wordt de soms te emotionele Antoine Vanhove als het ware tegen zichzelf beschermd.
Zo slaat Club Brugge een andere weg in, met een nieuw elan en met een constructie die voorlopig als een tussenstap geldt maar de duidelijke voorbode is van een nieuw tijdperk. De luid omjubelde twaalfde titel kon als ruggensteun op geen beter moment vallen. Club spoelde zaterdag alle frustraties van zich af, na de wedstrijd tegen Sint-Truiden barstte er een ongemeen intens volksfeest los. De titel is oververdiend. Club Brugge was vrijwel de hele competitie het toonbeeld van stabiliteit, een perfect geoliede ketting die steeds gedisciplineerd en volgens het credo van de trainer bleef voetballen. Alleen de afgelopen weken kwamen er hiaten in het spel.
Juist dat gegeven moet iedereen wakker houden. Succes vergaat snel als er niet op de juiste manier wordt gereageerd en geanticipeerd. Maar nuchterheid is eigen aan de Brugse beleidsbepalers. Ook wat dat betreft, past Marc Degryse perfect in het kader. En is ook Trond Sollied realistischer dan wie ook. De trainer hield zich zaterdag opvallend ver van het feestgewoel. Misschien was hij al aan dat aan het denken wat er volgend seizoen nog beter moet.
Nooit was Club zo’n interessant product als nu.
