Al in oktober bereikten de eerste berichten over de financiële armoede van Lommel de buitenwereld. Het zou erger zijn dan in Mechelen, luidden die geruchten. Ermee geconfronteerd, wezen de beleidsvoerders beslist de onheilstijdingen af. Lommel had problemen, zoals iedereen, maar die waren niet onoverkomelijk. De stad zou helpen, er waren contacten met investeerders, niks om je zorgen over te maken.
De trainer, een huisman, was veel pessimistischer en trok intern aan de bel. Het kostte hem zijn kop, omdat ook de sportieve resultaten niet van dien aard waren dat hij sterk stond. Lommel had in de zomerstop ervaring aangetrokken, maar die rendeerde onvoldoende. Defensief konden de vele blessures nauwelijks worden opgevangen en offensief was er geen geld geweest voor versterking, zodat het schoentje bleef knellen waar het het jaar voordien ook al knelde. Met minder dan één doelpunt gemiddeld stijg je nauwelijks boven de degradatiezone uit. Alle pogingen ten spijt (verschillende veldbezettingen, geschuif met spelers naar andere posities) slaagde ook de nieuwe coach, Jos Heyligen, er niet in de bakens te verzetten. Lommel had voldoende balbezit, maar creëerde nauwelijks doelgevaar. Een gebrek aan efficiëntie maakte van de ploeg een vogel voor de kat.
Hoe erg het extrasportief allemaal was, ontdekte Heyligen pas geleidelijk, toen onvrede over de betalingen ook een zorg begon te zijn voor een spelersgroep die zag hoe het bestuur zo goed als onbereikbaar was voor meer uitleg. Heel vreemd was dat op een moment dat de club virtueel failliet was, er toch nog uitgebreid op oefenkamp werd gegaan en twee spelers werden aangetrokken om de boel te versterken. Meer nog, toen de strop al ernstig rond de hals hing en uit de papieren die aan de licentiecommissie werden overgemaakt duidelijk bleek dat het gat te diep was, sprak men in de media na de bekerstunt tegen Club Brugge openlijk over het permanent maken van die tijdelijke overgangen…
Er werd gelogen en bedrogen dat het een lieve lust was. Lommel kreeg geen licentie, zag de transferperiode voor uitgaande spelers plots verlengd en viel in één klap eind maart zonder spelers. Er werd nog even geprobeerd om het seizoen af te maken met eigen jeugd, maar dat bleek onbegonnen werk, omdat thuiswedstrijden organisatorisch meer kostten dan geld opbrachten. De groen-witten hebben niet de achterban noch de bekende Vlamingen om een reddingsplan op te starten zoals KV Mechelen. Twee jaar na de terugkeer op het hoogste plan verdwijnt Lommel. Definitief.
door Peter T’Kint
