In de meest turbulente periode van het seizoen richtte Bayern München zich weer op. Het demonteerde FC Porto in de Champions League en kroonde zich afgelopen weekend nog maar eens tot kampioen. Voor de 25e keer.

Sommige clubs zijn in momenten van crisis bang om te verliezen. Ze kiezen voor een behoudend concept, ze verlammen en verkrampen en kunnen moeilijk overweg met de moordende druk.

Andere clubs bundelen juist in die momenten de krachten en etaleren een haast onblusbare wil om te winnen. Ze razen als een tornado over hun tegenstander heen en worden nadien geprezen wegens de ongelooflijke moraal en mentaliteit die in de ploeg zit.

Een goeie week is het nog maar geleden dat er veel mist hing rond de toekomst van Pep Guardiola bij Bayern München. De 3-1-nederlaag in de heenwedstrijd van de Champions League op het veld van FC Porto had diepe wonden geslagen, het was zelfs in de kleedkamer tussen een aantal spelers tot ruzie gekomen. Dat was voer voor de media. Ook in de Duitse kwaliteitsbladen verschenen verhalen over een club ‘verzonken in een poel van ellende’. De boulevardkrant Bild had het over ‘cruciale dagen’ en vond dat Guardiola in raadsels sprak. De ene dag zei de Spanjaard dat hij volgend seizoen zeker nog trainer zou zijn van Bayern, ’s anderendaags vroeg hij zich openlijk af hoeveel tijd er hem nog restte. Had hij zich, in zijn niet altijd even vlekkeloze Duits, verkeerd uitgedrukt? Voor het eerst stond de trainer in de vuurlijn van de kritiek. Althans voor de buitenwereld. Het bestuur deed er op hetzelfde moment alles aan om Guardiola’s tot medio 2016 lopende contract te verlengen. Bayern heeft zich nooit laten leiden door de waan van de dag.

Botsing van ego’s

Het zegt alles over de status van de Catalaan, de ongekroonde koning van München. Ook in donkere dagen. En ook als er een conflict ontstaat met een monument van de club. Guardiola botste openlijk met de gerenommeerde clubarts Hans- Wilhelm Müller-Wohlfahrt, al 38 jaar aan Bayern München verbonden, een goeroe met gouden handen. De intussen 72-jarige orthopedist behandelde alle topsporters en groeide uit tot een cultfiguur. Maar Guardiola stelde vragen bij de blessuregolf die Bayern teisterde en bij de dertien operaties die er in anderhalf jaar waren uitgevoerd. Hij vond bovendien dat Müller-Wohlfarth zijn praktijk naar het trainingscentrum moest verleggen en dat de spelers niet langer naar het stadscentrum, zeven kilometer verder, moesten rijden om op consultatie te gaan. Toen Müller-Wohlfart dan een toegeving deed en in het trainingscomplex een kabinet liet inrichten voor zijn zoon, vond de trainer dat onvoldoende.

Guardiola vertikte het ook om bij de arts te informeren naar de gezondheidstoestand van zijn spelers. Hij vond dat die hem moest inlichten. Maar Müller-Wolhfarth weigerde dat. Het was een wat kinderlijke botsing van ego’s. Vroeger zou Uli Hoeness de scherven hebben gelijmd, nu bleek niemand daartoe in staat. Uiteindelijk nam de in zijn eer gekrente Müller-Wohlfarth zelf ontslag. In een koele brief bedankte de club hem voor het geleverde werk. Sceptici vroegen zich af of Pep Guardiola niet te veel macht kreeg. Het werd zowaar onrustig aan de boorden van de Isar. Bij een uitschakeling door Porto, zo wisten insiders, zou het pas goed stormen.

26 stationnetjes

Het was een beeld uit de 55e minuut van de wedstrijd tussen Bayern en FC Porto: als door een adder gebeten stormde Pep Guardiola, met gescheurde broek, uit de dug-out omdat er dom balverlies was geleden. Bayern stond 5-0 voor, de Portugezen waren in een historische eerste helft geridiculiseerd, Bayern pakte uit met sprankelend en snel bewegingsvoetbal, vol wervelende combinaties, soms flitsend, dan weer gecontroleerd. Bij de derde goal was de bal over 26 (!) verschillende stationnetjes gegaan. De toeschouwers zaten met open mond te kijken naar deze glansvoorstelling die op de grasmat werd gelegd, zonder de steraanvallers Arjen Robben en Franck Ribéry,zonder Bastian Schweinsteiger en zonder de offensieve linksachter David Alaba.

Maar toen de Duitse kampioen dus in de tweede helft heel even de concentratie verloor, was dat niet naar de zin van Guardiola. Hij duldt geen verslapping en wil altijd voetbal zien, vreugde in het spel, plezier dat moet overslaan naar de tribunes. Uiteindelijk werd het 6-1. CEO Karl-Heinz Rummenigge sprak van een geniale prestatie van zijn trainer en bedekte de ruzie in de kleedkamer met de mantel van de verzoening. Toen er te midden van de opborrelende euforie even gevraagd werd of de macht binnen de club zich na het vertrek van dokter Müller-Wohlfarth niet te veel naar de trainer verlegde, zei hij dat dit epistel wat hem betreft definitief gesloten was.

En Guardiola zelf? Die trad achteraf bedaard het persleger tegemoet en zei trots te zijn op zijn spelers. Dacht hij op dat moment terug aan eerdere persconferenties waarin hij vooral gezondheidsbulletins van spelers moest voorlezen? Of aan de vragen die hij had moeten beantwoorden over het te defensieve spel dat er soms werd opgevoerd? Guardiola reageerde steeds in stijl. Hij hoort niet bij die trainers die zich wringen in een rol van slachtoffer. Eén enkele keer legde hij geduldig uit waarom hij zekerheden moest inbouwen. Omdat het op het middenveld aan evenwicht ontbrak, omdat hij zonder zijn favoriete speler Thiago niet over de schakel beschikte die constant pendelt tussen verdediging en aanval, die voor tempo en dynamiek zorgt, maar ook bressen dicht. Nu loopt Thiago er wel weer bij. Hij opende als het ware de dans voor Bayern, maakte de eerste goal en was een van de absolute uitbinkers.

Omgekeerde wereld

Het is natuurlijk niet de enige verklaring waarom Bayern uit het dal kroop. De ploeg demonstreerde tegen FC Porto nog maar eens dat klasse gekoppeld wordt aan een grote mentale kracht. Pep Guardiola heeft al vaker gezegd dat die wil om te winnen hem in hoge mate ontroert. Aan een blamage tegen FC Porto dacht vooraf niemand. Ook de trainer niet, die aan de vooravond van de match tegen de Portugezen ontvouwde wat hij wou: de Champions League, de titel en de beker. Of Bayern voor deze laatste competitie nog in de running blijft, is intussen duidelijk – het speelde dinsdagavond in de halve finale tegen Borussia Dortmund.

Afgelopen weekend kroonde Bayern zich voor de 25e keer tot kampioen. Vorig seizoen werd die titel al half maart binnengehaald, nu duurde het dus ruim een maand langer. De conclusie dat de dominantie minder groot was dan toen is voor een deel juist. Niettemin blijft er in de Bundesliga een wereld van verschil tussen Bayern en de andere clubs. In de heenronde leek de Beierse club op een historische campagne af te stevenen en werd er gesproken over een seizoen zonder nederlaag. Na de jaarwisseling haperde de motor, met onder meer een 4-1-nederlaag in Wolfsburg en een 0-2-verlies thuis tegen Borussia Mönchengladbach. Er waren natuurlijk de blessures die Guardiola de indruk gaven dat hij in een omgekeerde wereld was beland: in plaats van ruimte te zoeken op het veld moest hij gaten dichten. Maar er was ook het gegeven dat een aantal spelers met zichzelf worstelde en vermoeid oogde, de onverwoestbare Thomas Müller buiten beschouwing gelaten.

Pep Guardiola wordt weleens aangewreven te veeleisend te zijn. De turbotrainer is een vat vol energie en vraagt dat ook van de spelers. Het was de grootste omschakeling die de spelers na de komst van de Spanjaard moesten maken. Onder zijn voorganger Jupp Heynckes werd er vaak geopteerd voor economisch voetbal. Dat verbiedt Guardiola. Zijn aanpak kost kracht. De extreem hoge eisen en voortdurende alertheid van Guardiola werden vorig seizoen aangewakkerd toen Bayern in de halve finale van de Champions League kansloos over Real Madrid struikelde. Het gegeven dat de titel toen al was binnengehaald zorgde heel even voor decompressie. Dat werd cash betaald.

Die fout, vindt de Catalaan, mag geen tweede keer worden gemaakt. Zeker niet in de dubbele confrontatie die nu met Barcelona geprogrammeerd staat. Een speciale wedstrijd voor Pep Guardiola. Bayern kijkt er vol vertrouwen naar uit. Het speelde tijdens het seizoen 2012/13 in de Champions League al eens tegen Barça en won met 4-0 en 3-0. En toen Karl-Heinz Rummenigge een paar uur na de 6-1-triomf over FC Porto gevraagd werd tegen welke club hij nu het liefst zou spelen, zei hij: “Dat maakt me echt niets uit. Alleen Atlético Madrid lijkt me zeer onaangenaam.”

Dat soort euforische kreten zijn niet aan Pep Guardiola besteed. Te midden van het feestgewoel dacht hij na over de manier waarop hij de opnieuw geblesseerde Holger Badstuber moet vervangen. Hij beschouwt de ongelukkige verdediger als de beste voetballer met wie hij ooit heeft gewerkt. En hoe hij zijn eigen toekomst zag, wilde een journalist weten. Guardiola keek de persman verbaasd aan. Dat was nu echt de minste van zijn zorgen.

DOOR JACQUES SYS

Pep Guardiola verbiedt economisch voetbal.

Dat Bayern zes weken later kampioen werd dan vorig seizoen, is een goeie zaak.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content