In de aanloop naar het WK neemt Sport/Voetbalmagazine u elke week mee in de wondere wereld van een Rode Duivel. Vandaag: hoe Kevin De Bruyne via Gent, Genk en (heel even) de Premier League in de Duitse Bundesliga belandde.

De looks liegen niet: hier zit familie. Karel De Bruyne lijkt wel een kopie van zijn neef Kevin. Op een paar details na: hij is kleiner en hij is een spraakwaterval. Dat heb je met verkopers, in dit geval van dakbedekking. Even Oost-Vlaams als zijn voetballende held, maar tegenwoordig door zijn werkgever op Limburgs terrein uitgespeeld en zo in het Zonhovense appartement van diezelfde held beland. Hun vaders zijn broers, hun moeders nichten. Hun zussen ook nog eens even oud. Hoeveel hechter kunnen twee gezinnen zijn?

“Als ik mijn pa en zijn pa zie, zie ik Kevin en mij zoals we later zullen zijn. Onnozel doen en lachen, wree wijs. Er zijn voor elkaar, dat is belangrijk in onze familie. Het is niet omdat we een bekende voetballer onder ons hebben dat iedereen hem verafgoodt. We gooien net zo goed een emmer water over zíjn kop als we een barbecue hebben. Maar hij blijft mijn kleine neef. De familie De Bruyne is erg close, maar ook klein. Van kinds af interesseerde Kevin zich maar voor één ding: voetbal. Ik was de enige neef die ook voetbalde. Dus wat deden we? Voetballen, pingpongen, badmintonnen… Ik verloor altijd, maar het was wel wijs.”

De kleine Kevin in Drongen. “Met het Jommekeskopje”, lacht Karel. “Coupe casserole, zoals we zeggen. Zijn piepstemmetje is hij kwijt, maar zijn karakter is nog altijd hetzelfde. Als er hem iets niet aanstond, was hij direct vies. Je moet in zijn leefwereld kunnen stappen, waarin alles rond de bal draait. Dan gaat het wel. Kev heeft van zijn hobby zijn job gemaakt, maar zonder dat hij het als een job beschouwt. Ik heb hem nog nooit zien zuchten dat hij weer naar de training moest. Hij lééft voor het voetbal.”

Zijn jongere zus studeert. “Stefanie was heel goed in gymnastiek. Als ze een belangrijke wedstrijd had, ging de mama naar haar kijken en de papa naar Kevin. Zij hebben nooit een onderscheid gemaakt tussen hun kinderen. Het is niet omdat Kevin het gemaakt heeft dat hij tien keer beter is dan zijn zus. Totáál niet. Trouwens, zij hebben ook een goede band. Stefanie stuurt hem geregeld een sms: broerke, succes! Als ze mij iets zou vragen, zou ik even hard springen als voor Kev.”

Veel opgeofferd

Kevin is veertien wanneer hij AA Gent verlaat en voor RC Genk gaat voetballen. Een bewuste keuze. “Kevin heeft elke stap zelf gezet. Hij kon ook naar Anderlecht, maar koos voor Genk. Hijzelf, niet zijn ouders. Eén keer heeft hij niet zelf kunnen kiezen: dat was bij Chelsea. Hij kon naar de Bundesliga, maar José Mourinho belde hem en zei: ‘Ik wil dat je blijft.’ Dat was de enige keer.”

Karel omschrijft Kevin als een doorbijter. “Bij Genk zijn er ook twijfels geweest, maar dan zette hij zijn verstand op nul en beet door. Het was de aanpassing, meer niet. Alles en iedereen achterlaten om 150 kilometer verder te gaan voetballen, op veertienjarige leeftijd: dat is niet makkelijk. Hij zat op internaat, trok daarna in bij een gastgezin, maar het ging niet. Het is niet vanzelfsprekend om zomaar bij wildvreemde mensen te worden gedropt. Pas met het tweede gastgezin klikte het. Kev heeft zijn jeugd echt niet beleefd zoals een andere tiener. Normaal heb je op die leeftijd de eerste fuifkes, begin je meiskes te kennen, krijg je andere prioriteiten. Hij was achttien toen hij voor het eerst uitging. Iedereen mag het geweldig vinden wat hij heeft bereikt, maar hij heeft er veel voor opgeofferd. Ik ben daar trots op.”

In september 2008 hevelt Ronny Van Geneugden De Bruyne over naar de trainingen van de A-kern. Zeventien is hij en een aanvaller pur sang. Een week later kloppen de Genkse beloften Zulte Waregem met 10-0. Kevin is man van de match. Halfweg ingevallen voor Jelle Vossen, nog vijf keer gescoord. Dat weekend gaat zijn naam voor het eerst over de tongen in de Cristal Arena. Hij tekent een stagecontract van drie jaar en krijgt op de laatste twee speeldagen zijn eerste korte invalbeurten van Pierre Denier, de assistent die heeft overgenomen van de ontslagen Van Geneugden. Beide wedstrijden gaan verloren, maar Genk redt zijn seizoen met winst van de beker van België. In de finale klopt het KV Mechelen met 2-0. De Bruyne komt niet van de bank af.

Trotse kerel

In de zomer van 2009 ligt er een vierjarig profcontract voor hem klaar. In december haalt hij zijn rijbewijs. “Vanaf dan ben ik hem intensief beginnen te volgen. Ik pendelde drie uur en hij pikte me op aan het station. Ik herinner me dat ik mijn pa belde op een barbecue met de familie. ‘Je raadt nooit wie hier is’, zei hij. Kevin was met de auto afgekomen. Een week later stond hij voor mijn deur in Oudenaarde. We hebben bijgepraat en hebben elkaar niet meer losgelaten. Nu horen we elkaar dagelijks en zijn we twee handen op één buik. Kevin is als een broer geworden voor mij. We vertellen elkaar alles, of het nu over voetbal gaat of over de liefde.”

Uit die periode ook dateert zijn oudste scherpe herinnering. Kevins eerste doelpunt tegen Standard. Genk wint met 1-0. “Op Teletekst stond: wereldgoal De Bruyne.” De eerste verhalen beginnen te verschijnen. Over zijn ongeëvenaarde koppigheid vooral. “Talenten hebben altijd een speciaal karakter. Zijn winnaarsmentaliteit is enorm, echt niet normaal. Als hij ergens voor gaat, zal hij het bereiken, no matter what. Als buitenstaander ervaar je dat als arrogant, maar wie hem kent en weet welk doel hij voor ogen heeft, weet beter.”

Hij wimpelt FC Twente af en debuteert in het shirt van de Rode Duivels. Georges Leekens laat hem een helft spelen in de vriendschappelijke interland tegen Finland. We schrijven augustus 2010. “Kevin is een trotse kerel, dan is voor je land kunnen uitkomen iets speciaals. Maar het was slechts een oefeninterland en hij is heel erg down-to-earth. Kevin is pas trots als hij belangrijk is voor de ploeg, zoals tijdens de voorbije WK-campagne waarin vijftig procent van de doelpunten van hem kwamen. Dán straalt hij. Hij was blij met die eerste interland, maar niet dat je zegt: yes! Kevin is voorzichtig. Hij zal niet gauw euforie kraaien.”

Noodlot in tweevoud

Enkele weken later slaat het noodlot toe. In tweevoud. Zelf wordt hij door klierkoorts geveld en in Engeland overlijdt onverwachts zijn grootmoeder. “Hij zat net in de flow en opeens was daar die klierkoorts. Dat was een periode vol onzekerheid, want met klierkoorts weet je nooit hoelang het duurt. Hij is naar Engeland vertrokken en heeft daar de hele tijd geslapen. Zijn verwerkingsproces bestond er vooral in dat hij zich toen heel hard over zijn moeder heeft ontfermd. Op zulke momenten moet je Kevin met rust laten. Dan heeft hij geen zin om te praten. Hij vindt dat hij zoiets zelf moet verwerken, op zijn eigen rustige manier. Kevin is niet graag afhankelijk van iemand.”

Nog altijd belt hij na elke wedstrijd met zijn ma. “Niet sms’en, maar bellen. Zijn ouders zijn de basis van zijn succes. Hij zal nooit iets doen zonder hun goedkeuring. Zijn familie, zijn vrienden en zijn vriendin: dat zijn de belangrijke personen in zijn leven. Daarvoor gaat hij door het vuur. Omdat hij weet: als ik in de problemen zit, zullen zij er ook staan. Toen het uit was met zijn vorige vriendin, heb ik onmiddellijk een week vakantie genomen en ben ik bij hem in Bremen ingetrokken. Eten gemaakt, appartement opgeruimd, hem naar de luchthaven gebracht. Ik wilde dat er iemand was voor hem.”

De klierkoorts is wonderbaarlijk snel overwonnen en nog voor de winterstop speelt De Bruyne alweer. In een onvervalste thriller wordt RC Genk ten koste van Standard landskampioen. “Het grootste kippenvelmoment sinds ik hem volg”, zegt Karel. “Na de wedstrijd stroomde het veld vol met mensen. Kevin stond op het podium te juichen met de beker. Hij zag me staan en het eerste wat hij deed, was de beker aan Elyaniv Barda geven, van het podium springen, iedereen opzij duwen en mij vastpakken. ‘Merci, Karel’, zei hij. ‘Copain,’ zei ik, ‘nú gaan we naar je moeder!’ We zijn arm in arm het halve plein overgestoken, door die menigte, en zijn de tribune in geklommen waar hij zijn moeder een stevige knuffel heeft gegeven. Kip-pen-vel! Hij had kunnen zwaaien ook, maar neen: hij springt van dat podium. Dan weet je dat je belangrijk bent. Dat wil ik ook: ik zie hem graag.”

Kind van de rekening

Halfweg het seizoen 2011/12 zet Kevin De Bruyne een zevenmijlsstap in zijn carrière. Chelsea contracteert de middenvelder en laat hem het seizoen uitdoen in Genk. “Wauw, wat gebeurt er hier”, vat Karel zijn verbazing samen. “Van Genk naar Chelsea, een wereldploeg! Dan heb je wel iets bereikt. Ik heb altijd in hem geloofd, maar ik had nooit gedacht dat het zo snel zou gaan.”

Een halfjaar later leent Chelsea hem uit aan Werder Bremen. De aanpassing aan het Duitse voetbal en leven verloopt niet rimpelloos, maar De Bruyne vindt gaandeweg zijn draai en dat betaalt zich uit bij de Rode Duivels. In oktober 2012 ligt hij met zijn eerste doelpunt als international en een weergaloze partij aan de basis van de spectaculaire 0-3-zege tegen Servië. Karel: “Bremen viel op sportief vlak enorm goed mee, maar privé was het een periode met ups en downs. Het raakte uit met zijn vriendin en emotioneel speelt dat natuurlijk. Maar hij verwerkte het goed. Hij heeft het er bij zijn moeder eens uit gegooid na een wedstrijd en dat was het.”

Volgt de terugkeer naar Londen, met grote verwachtingen. “Waarom? Omdat Mourinho hem zei: ‘Ik zie je in mijn systeem.’ Er was plaats voor Kevin. De voorbereiding verliep perfect, hij scoorde zelfs tegen AC Milan. De eerste competitiewedstrijd werd hij man van de match, met een assist tegen Hull City. De tweede wedstrijd viel hij in, de derde startte hij tegen Manchester United. Dat was een slechte wedstrijd van de hele ploeg en Kevin is het kind van de rekening geworden. Mourinho zei dat hij zich onvoldoende inzette op training. Kevin reageerde dat hij het jammer vond dat de trainingen gesloten waren, want dat iedereen anders kon zien dat hij wél hard trainde. Zie je, weer die fierheid. Verder heeft hij nooit een verkeerd woord gezegd over Mourinho. Hij vindt hem zelfs een supertrainer. Maar als hij ergens niet mee akkoord gaat, zal hij het zeggen, Mourinho of niet.”

Het is een somber Nieuwjaar met de copains in Londen. “Dat was niet de Kevin die wij kennen. Als kleine jongen was hij Steven Gerrard die met een klein balletje zijn bed inkroop. Pak hem die bal af en je pakt hem zijn wereld af. Op dat vlak is hij nog altijd dezelfde. Hij moet spelplezier hebben. Anders gaat hij twijfelen, zeker met het WK in het vooruitzicht. Als het niet goed gaat, twijfelt Kevin heel erg aan zichzelf. Dan heeft hij bevestiging nodig en vraagt hij: ‘Ben ik wel goed genoeg?’ Komaan, Kev! Dan moeten wij er staan voor hem. Hem moed inspreken.”

Grote opluchting

De verlossing komt opnieuw uit Duitsland. Spannende momenten zijn het ook voor neef Karel. “Kevin houdt voetbal en privé ferm gescheiden. Als er iets nog niet geweten mag worden, is hij heel consequent. Mensen vroegen mij ook of hij nu al had getekend voor Wolfsburg, maar ik wist het niet. Dat ze me dan niet geloven, hé! Soms vis ik ook wel eens, maar dan zwijgt hij.”

Bij VfL Wolfsburg tekent De Bruyne in januari 2014 een contract van 5,5 jaar. “Een opluchting. Het eerste wat ik dacht: ik ga hem weer op een plein zien. Het was zo ambetant om hem te zien afzien. Je hebt spelers die tevreden zijn op de bank omdat ze hun plaats kennen. Kevin niet, omdat hij weet: mijn plaats is niet daar, maar op het veld. Daarom was Wolfsburg zo’n opluchting. De verwachtingen zijn hoog, zeker door het bedrag dat voor hem is betaald, maar dat voelt hij niet. Ik heb bij hem nog nooit de druk van het moeten presteren gezien. Kev kent geen stress.

“In Duitsland heeft hij minder dode momenten dan in Engeland. Daar trainden ze maar één keer per dag. Het was trainen en naar huis. Juan Mata woonde boven hem, maar daar had hij niet veel contact mee. Hooguit een beetje met Marco van Ginkel, omdat ze dezelfde taal spraken. Toch beschouwt hij Chelsea niet als een mislukking, zeker niet. Wel als een leermoment. Hij had er niets te verliezen. Hij zou meer aangeslagen zijn geweest als hij wel had gespeeld en dan niet was geslaagd. Dan heb je je kans gekregen, maar ze niet genomen. De weinige kansen die hij kreeg, stond hij er wel.”

Nog altijd komt Kevin wekelijks naar België. Naar Limburg, waar zijn vriendin woont en studeert. Na een nachtje slapen rijdt hij dan terug naar Wolfsburg. “Ik zie hem meer stralen nu bij Wolfsburg dan bij Bremen. Bremen was ook zijn eerste keer in het buitenland, met dan nog die vroege relatiebreuk. Om hem dan te laten loskomen moet je moeite doen. Dat doet hij niet bij iedereen, hij geeft zich niet gauw bloot. Alleen bij zijn vrienden, en dan nog. Kevin is geen man van veel woorden. Hij zegt niet rap: ik zie u graag. Tot onlangs eens. Dat heeft mij enorm gepakt.”

DOOR JAN HAUSPIE – BEELDEN BELGAIMAGE

“Zijn familie, zijn vrienden en zijn vriendin: voor hen gaat hij door het vuur. Omdat hij weet: als ik in de problemen zit, zullen zij er ook staan.”

“Als het niet goed gaat, twijfelt Kevin heel erg aan zichzelf. Dan heeft hij bevestiging nodig en vraagt hij: ‘Ben ik wel goed genoeg?’ Komaan, Kev!”