Hij scoorde minder doelpunten dan Diego Milito en was niet zo populair bij de fans als Wesley Sneijder. Toch was Samuel Eto’o de ontbrekende schakel in het systeem van Mourinho.
Toen hij op 27 juli 2009 een contract voor vijf jaar ondertekende bij Inter kreeg Samuel Eto’o geen geringe opdracht: hij moest opdraven als vervanger van Zlatan Ibrahimovic, de onbetwiste leider van de nerazzurri. De fans stelden zich daar vragen bij. Het was moeilijk te begrijpen dat PepGuardiola al tijdens de wintertransferperiode van 2008 afscheid had willen nemen van zijn nochtans met de ogen dicht scorende spits. De Catalaanse trainer en de donkere nummer negen gingen geregeld met elkaar in de clinch en verdroegen uiteindelijk nog een halfjaar elkaars aanwezigheid, maar ook niet meer dan dat. En dit ondanks het feit dat de aanvaller met zijn vele goals, waarvan ook één in de finale van de Champions League tegen Manchester United, een zeer ruim aandeel had in het succes van de blaugrana vorig seizoen. “Ik ben ervan overtuigd dat een vertrek van Eto’o het beste is voor Barcelona. Zonder Samuel zullen we nog sterker worden”, haalde Guardiola na het vertrek van Eto’o redelijk venijnig uit.
De Kameroener kwam in Milaan aan met de reputatie van een echte goalgetter: één goal om de 93 minuten in de Spaanse Liga en één om de 112 minuten in alle wedstrijden samen. In Italië zijn dat cijfers die hij in zijn eerste seizoen bijlange na niet heeft gehaald. Hij trof veel minder vaak raak dan Diego Milito, die ook in de finale in Madrid de twee treffers voor zijn rekening nam en dus werd uitgeroepen tot man van de wedstrijd. Dat belet niet dat Eto’o in het Santiago Bernabéustadion op de rechterflank buitengewoon veel werk verzette en er ook nog vaak in slaagde met technische nummertjes naar binnen te komen en voor gevaar te zorgen, zoals ook bleek bij zijn assist voor het tweede doelpunt. Over heel het seizoen heeft de Kameroener ongetwijfeld minder enthousiasme losgeweekt bij de Italiaanse tifosi dan draaischijf Wesley Sneijder, maar op het tactische bord van José Mourinho speelde hij een fundamentele rol. Dankzij Eto’o kon de Portugese succescoach afstand doen van zijn vertrouwde ruit op het middenveld en in de plaats daarvan kiezen voor een 4-2-3-1-systeem met twee vleugelspelers, een pure centrumspits en minstens één offensieve middenvelder. Dat was het recept waarmee hij op ‘zijn’ Stamford Bridge Chelsea verschalkte en in San Siro uiteindelijk ook Barcelona op de knieën dwong.
Terwijl bij de Catalaanse club voortdurend verhalen te horen waren over het moeilijke karakter van de Kameroense spits, luidt in Italië een andere klok: iedereen is vol lof over zijn nederigheid. Bij zijn vertrek kreeg Eto’o het ook nog aan de stok met Barcelonavoorzitter Joan Laporta. Die moest even slikken toen Eto’o het lef had om hem te vragen het loon van zijn laatste jaar contract tot juni 2010 uit te betalen. Laporta weigerde categoriek, zeker toen hij steeds meer verhalen hoorde over het enorme ego van de Afrikaan. Hoe dan ook in zijn eerste seizoen voor Inter scoorde de Kameroener 16 keer, waarvan 12 keer in de competitie. En dat zijn toch fraaie cijfers voor een speler die bewees ook veel harder te kunnen werken dan iedereen ooit van hem had verwacht.
‘Ik zal nooit voor Mourinho spelen’
Dat de Kameroener in Italië kennelijk wel zonder morren zijn nieuwe rol aanvaardde, komt wellicht omdat hij snel begreep dat het systeem hem beter zou liggen. Zoals iedereen die in een nieuwe omgeving terechtkomt, had hij tijd nodig om zich aan te passen. Daar kwamen in de eerste seizoenshelft ook nog allerlei kwaaltjes bij die ervoor zorgden dat hij niet erg constant presteerde. Hij keerde bovendien niet in de allerbeste vorm terug van de Afrika Cup. Mourinho zette hem zelfs een paar keer op de bank ten voordele van de in de winter van Lazio Roma overgenomen Goran Pandev. De Macedoniër was in de finale trouwens de aangewezen vervanger voor de geschorste Thiago Motta. “Vandaag spelen we met drie of vier aanvallers en door de komst van Goran in januari konden we ons offensieve spel beter stofferen”, legde Eto’o aan de vooravond van de finale uit. En hij voegde er nog schalks aan toe dat men “altijd zegt dat Mourinho een defensief ingestelde coach is, terwijl hij toch met vijf aanvallers speelt. Tijdens de heenwedstrijd van de halve finale thuis tegen Barcelona hebben wij drie keer gescoord en we hadden zelfs nog vaker raak kunnen treffen. Dat bewijst hoe offensief we wel denken.”
Sommige bestuursleden van Inter die het loon van 10 miljoen euro dat de Kameroener vorig jaar bedong, overdreven vonden, maken daar nu geen probleem meer van. Ze zijn heel blij dat Guardiola zo graag Ibracadabra naar Catalonië wilde halen en bereid was 66 miljoen euro voor hem te betalen. Met wat na het betalen van de 20 miljoen voor Eto’o nog overbleef, kocht Inter bij Sampdoria het duo Milito-Thiago Motta weg voor 25 miljoen euro, waarna het zich ook nog kon versterken met Lúcio van Bayern en Sneijder van Real.
Overigens was er bij de overgang van Eto’o naar de Italiaanse modestad nog een ander heikel punt. Eto’o had het onder meer in een wedstrijd tussen Chelsea en Barcelona danig met Mourinho aan de stok gehad. En toen er later even gepraat werd over een mogelijke transfer naar de ploeg van Roman Abramovich, had Eto’o niet geaarzeld om zich te laten ontvallen dat hij “nooit zou spelen voor een team waar Mourinho trainer is, zelfs niet als men me een berg geld belooft”. Het successeizoen dat ze nu allebei samen echter de rug hebben, bewijst echter nog maar eens het hoge waarheidsgehalte van het spreekwoord: verba volant.
Jennen
Met twee opeenvolgende trebles en al een eerdere Champions Leaguezege met Barcelona kan Eto’o een van de mooiste visitekaartjes voorleggen die in de huidige voetbalwereld te vinden zijn. En nu de balans kan worden opgemaakt, blijkt Inter de grote winnaar te zijn van de ruil Ibrahimovic-Eto’o. De Zweed was weliswaar beslissend in een aantal competitiewedstrijden van zijn nieuwe club, maar kon op het Europese toneel nooit echt zijn wil opdringen. Ook niet bij Inter trouwens, want de Italianen raakten met hem nooit verder dan de achtste finales. En dat terwijl Eto’o ondanks zijn aanpassingsproblemen toch vaak schitterde in de competitie en op het Europese toneel zelfs voor de winnende treffer tekende op het veld van Chelsea. Met doelpunten tegen bescheiden teams als Livorno tankte de Kameroener vertrouwen en zo kwam hij weer aan de oppervlakte. “Ik heb gelopen als een zwarte om prijzen te winnen als een blanke”, zei hij in het verleden al. En afgelopen zaterdag bleek dat meer dan waar.
Na zijn doelpunt op het veld van Chelsea beweerde hij al dat Inter dit jaar de Champions League zou winnen. Dat was een verklaring à la Mourinho, waarmee hij bewees toch op dezelfde golflengte te zitten als de coach die hij eerst niet zag zitten. Dat is ook op het veld gebleken toen hij Mourinho als het ware verplichtte om MarioBalotelli weer naar de bank te verwijzen. Naast het veld toonde Eto’o zich echter een goede leerling van de Portugese meester. Dat neemt niet weg dat hij van luxe, dure kleren en excentrieke wagens houdt. In Madrid huurde hij zaterdagavond een heel hotel af voor honderd vrienden uit Kameroen en vorige week kocht hij in het hart van Milaan een huis van 17 miljoen euro aan de via Trati, vlak voor de hoofdzetel van AC Milan. De rivalen een beetje jennen, heet zoiets. Eto’o blijft er goed in.
door nicolas ribaudo – beelden: reporters
