Geen enkele Belgische club die de onderbenutte Scandinavische markt beter kent dan Genk. De laatste ruwe diamant werd in het noorden van Denemarken opgegraven en schittert momenteel aan de rechterkant van de Limburgse verdediging.
De teller geeft twintig seconden aan wanneer de bal vervaarlijk aan de rechthoek van Cercle Brugge rondzwerft. Na een schicht van Alejandro Pozuelo doorkruist het leer het zestienmetergebied en komt het met een smak in de voeten van Joakim Maehle terecht. Zijn vluchtschot heeft hetzelfde effect als een deur die dichtslaat na een stevige bries. Cercledoelman Paul Nardi maakt geen schijn van een kans. We spelen welgeteld 24 seconden en de Deen heeft eindelijk zijn eerste doelpunt gemaakt voor KRC Genk. Enkele dagen daarvoor had Maehle al zijn aandeel opgeëist in het Europese succes tegen Malmö met een pass die tot een doelpunt leidde. Het is een specialiteit van het huis: de rechtsachter had vorig seizoen zijn aanvallers al verlekkerd met vier assists. In Limburg beginnen de supporters geleidelijk aan de man te kennen die lang verward werd met Jelle Vossen, met wie hij dezelfde hoekige gelaatstrekken deelt. De vergelijkingen hadden verder doorgetrokken kunnen worden indien Maehle zijn plunje van spits, een positie die hij lang bespeelde tijdens zijn jonge jaren in Denemarken, niet had ingeruild voor de outfit van verdediger.
Bij Genk zijn er amper spelers die zich tijdens de conditietesten kunnen meten met Maehle.
Maehle groeit op in Östervra, in het noorden van Denemarken. Van daaruit moet de lokale bevolking slechts enkele bootlengtes varen naar Zweden, terwijl ze telkens voor een helse onderneming staan willen ze met de auto hun eigen hoofdstad Kopenhagen bereiken. In die contreien kijkt niemand ervan op dat Maehle opteert voor de familienaam van zijn moeder – in Denemarken is het gemeengoed dat een kind kan kiezen tussen de naam van de ouders. Het is voor Maehle vooral een manier om niet te moeten rondlopen met de in Denemarken wijdverspreide achternaam Andersen.
De sportmicrobe krijgt de kleine Joakim heel vroeg te pakken. Niet verwonderlijk met een moeder die handbal speelt, een vader die aardig kan voetballen en een huishouden waar elke lichamelijke inspanning tot een deugd wordt verheven. Maehle ontwikkelt zich tot een dwangmatige sporter en test tal van disciplines uit alvorens zich definitief tot het voetbal te bekeren en voor Aalborg Boldspilklub, kortweg AaB, te kiezen. In het opleidingscentrum van AaB, een van de topclubs van het land, valt hij amper op en wordt hem slechts bij toeval een contract aangeboden omdat er na de promotie van de vijf grootste talenten uit de U19-lichting nog een plaats overblijft in de A-kern. Maehle had zich al neergelegd bij zijn status van kneusje en was eigenlijk van plan om de oceaan over te steken om in de Verenigde Staten universitaire studies te cumuleren met een voetbalcarrière.
Twee jaar, een twintigtal matchen en vier assists later, legt Genk toch meer dan een miljoen euro neer om de Deen aan te trekken. De reputatie van Genk laat Maehle niet onverschillig – hij weet dat de Limburgers het seizoen daarvoor de kwartfinales van de Europa League hebben gespeeld – en hij wint ook informatie in bij Henrik Dalsgaard. Die had enkele maanden daarvoor Aalborg voor Zulte Waregem ingeruild. Zijn landgenoot, intussen overgestapt naar Brentford, heeft niets dan lof voor de Belgische competitie en het spel van Racing. De valiezen staan klaar, zijn avontuurtocht over de Atlantische Oceaan zal voor een andere keer zijn.
SCHADUWSPELER
In de bestuurskamers van de Luminus Arena vallen ze in katzwijm voor de charmes van de rechtsback, die in zijn eerste seizoen op het hoogste niveau in Denemarken op slag goed was voor enkele assists. ‘Hij is een offensieve flankverdediger, zoals Brian Priske‘, verklaarde Dimitri de Condé, die de vergelijking met de Deense rechtsachter die begin jaren 2000 in Genk speelde niet schuwde. Maehle heeft niet lang nodig om de uitspraken van zijn sportief directeur te bevestigen. De Deen zou zogezegd de tijd krijgen om te groeien in de schaduw van zijn concurrenten, maar zijn leerproces wordt noodgedwongen versneld wanneer Thomas Foket zijn transfer naar Atalanta ziet afketsen om medische redenen en Timothy Castagne de benen neemt richting de club uit Bergamo. De invalbeurt van Maehle tegen Waasland-Beveren op speeldag 1 is er meteen op. Hij biedt Aly Samatta een doelpunt aan en ligt met een geniale schepbal tegen de zijlijn aan de basis van de goal van Siebe Schrijvers. Maehle had de absolute held kunnen zijn van de doldwaze Limburgse remontada, ware het niet dat hij in de slotfase zijn rechtstreekse tegenstander Zinho Gano de 3-3 laat aantekenen. ‘Ik ben als winger gevormd. Ik moet dus de basisprincipes van het verdedigen nog aanleren’, gaf Maehle enkele maanden na zijn debuut toe.
Clinton Mata wordt tijdelijk aangeworven om Maehle de tijd te geven om te wennen aan de harde realiteit van het Belgische voetbal. ‘Op fysiek vlak en qua snelheid van uitvoering hebben spelers die van bepaalde competities komen tijd nodig om zich aan te passen’, legt De Condé uit. Die mening wordt gedeeld door Dirk Schoofs, hoofdscout van Genk. Schoofs wijt de aanpassingsproblemen van die andere Deen, Marcus Ingvartsen, aan de specifieke kenmerken van het Deense voetbal. ‘In de Deense competitie zie je vaak tactische wedstrijden die heel traag vooruitgaan.’
Maehle verplettert zijn teamgenoten tijdens de looptesten en op conditioneel vlak overtreft hij zelfs iedereen in de Superligaen. Ook bij Genk zijn er amper spelers die zich tijdens de conditietesten kunnen meten met de Deense locomotief. Hij moest wel erkennen dat hij enkele maanden nodig heeft gehad om zijn draai te vinden in de zware Jupiler Pro League.
NIEUWE MEUNIER
Onder het waakzaam oog van Philippe Clement, die hem op zijn rechterflank meer vrijheid gunt dan Albert Stuivenberg, boekt Maehle forse winst. En dat geldt eigenlijk voor alle leden van de Scandinavische kolonie, die op de kop werden getikt op een markt waar De Condé graag rondsnuffelt. ‘Jongens uit Scandinavië zijn heel rustig, respectvol en willen elke dag beter worden.’
Door zijn verleden bij Club Brugge zal de coach van Genk nu en dan onbewust de vergelijking maken met Thomas Meunier. Zelfs een ongeoefend oog ziet de gelijkenissen met de Rode Duivel wanneer Maehle met de bal aan de voet naar binnen komt of een paar angstige verdedigers provoceert met onvoorspelbare en onstopbare rushes. Niet alleen op zijn flank, maar ook richting as van het veld, zoals het hoort voor een moderne back. Het spel van Genk mag dan vaak naar links hellen, maar de dreiging komt evenzeer van rechts. De diepgang van Dieumerci Ndongala in combinatie met de runs van Maehle hebben al meerder ploegen pijn gedaan. Op dit moment is het onbegonnen werk om te voorspellen welke richting de carrière van Maehle kan uitgaan. Zal de Deen dezelfde furieuze klim kennen als Meunier? Niet zeker. Het staat wel vast dat hij het verder zal schoppen dan Priske.
