Behalve misschien Eddy Snelders, nog zo’n notoire zwerver die tot op een behoorlijke leeftijd bleef rondtrekken, is er geen enkele Belgische voetballer die zo vaak van club veranderd is als Marc Schaessens (geboren op 17 september 1968). Zowel clubs in het oosten (Standard, 1989-1991) als het westen (Club Brugge, 1991-1993), in het noorden (Germinal Ekeren, 1995-1999) als in het zuiden (Exc. Mouscron, 2004-2005) van het land. Verder speelde de geboren Antwerpenaar nog bij Genk (1993-1994), Seraing (1994-1995), Westerlo (1999-2002), Lierse (2002-2004) en Mons (2005).

De club evenwel die hij altijd het dichtst bij zijn hart gekoesterd heeft, waar hij zijn profcarrière begon in 1984 en ze – voorlopig – afsloot als assistent-coach in 2008, dat is Beerschot. Daar valt zijn naam nog geregeld, al is dat vooral natuurlijk omdat zijn neefje Jaric Schaessens er een van de speerpunten van de eerste ploeg is. De Ratten speelden onlangs voor de tweede keer op rij kampioen, vorig jaar in eerste provinciale, nu in vierde klasse C. Het was met name Jaric die op 14 maart, in het cruciale thuisduel tegen Esperanza Pelt (4-0), al na 23 seconden de weg naar het net vond. Vijftien dagen later was de titel een feit, nadat Lyra met (alweer) 4-0 naar huis werd gestuurd. Ook die wedstrijd was erg bijzonder voor de familie Schaessens: terwijl Marc in de tribunes zat, stonden de broers Jaric en Matthias (als speler van Lyra) tegenover elkaar op het veld.

“Maar wat helemaal te gek voor woorden is,” lacht nonkel Marc, “is dat Mat als hij tijd heeft de fanshop van Beerschot-Wilrijk openhoudt. Die dag stond hij natuurlijk niet achter de kassa van de fanshop, maar op het veld. En met mijn twee neefjes hield de aanwezigheid van onze familie op het veld nog niet op, want mijn schoonvader Jan Mees is in navolging van zijn vader de officiële clubfotograaf geworden. Bij ons stroomt er echt paars bloed door de aderen. En het ziet er dus naar uit dat dit niet direct gaat veranderen.”

In 2008, zijn tweede jaar als assistent, nam Marc Schaessens afscheid van zijn club. Het was de periode dat Aimé Anthuenis er de eerste ploeg coachte. Aanvankelijk bleef Marc werkzaam in de sport, als uitbater van een sportwinkel in Beveren, niet ver van zijn woonplaats Melsele. Een jaar geleden gooide hij het roer helemaal om en nam hij een job aan als receptionist bij een Hyundaigarage in Brasschaat die deel uitmaakt van de groep Moorkens.

“Ik hou me bezig met de dagelijkse planning en het onthaal van klanten”, zegt hij. “Dat werk bevalt me, de ene keer kan ik wat over automechaniek kletsen, de andere keer over voetbal. Het enige verschil met vroeger is dat ik ook vriendelijk moet zijn tegenover supporters van Antwerp, iets wat tijdens mijn actieve carrière nogal een mijnenveld was. Maar nu is dat geoorloofd. Ik geef me helemaal in mijn nieuwe job, maar ik blijf ook betrokken bij het voetbal. Ik beschik over een UEFA A-diploma, misschien komt me dat ooit nog van pas. Als het bij de senioren niet kan, dan zou ik niet weigerachtig staan tegenover het trainen van een jeugdploeg. Bij Beerschot? Dat zou de max zijn! Ik zal eens gaan horen.”

DOOR BRUNO GOVERS

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content