Bijna een uur na de match tegen Sjachtar wandelt Steven Defour de mixed zone binnen. De hele Portugese pers valt hem meteen op de nek. Even later maken we met hem de balans op van zijn nieuwe leven.

Je hebt eindelijk in de Champions League gespeeld. Heb je op het moment van de hymne nog eens aan het seizoen van Standard in deze competitie gedacht, aan de blessure waardoor je niet kon meespelen? Vormt deze avond het einde van een frustratie?

Steven Defour: “Ik ben niet gefrustreerd, ik was vooral een ontgoochelde speler omdat ik naast een dergelijke ervaring greep. Maar nu ben ik dat vergeten en bovendien heb ik mijn eerste wedstrijd in de Champions League gewonnen. Ik zou niet gelukkiger kunnen zijn!”

Toen je hier toekwam, zei je dat Porto een club voor jou was. Denk je er vanavond nog steeds zo over?

“Zeker. De concurrentie is verschrikkelijk, maar ik pas me goed aan. En vooral: we spelen goed voetbal. Ik heb twee matchen achter de rug en ik heb ervan genoten.”

Wil je hier bewijzen dat je fysiek klaar was om Standard te helpen bij de seizoensstart?

“Maar natuurlijk was ik klaar. Ik had matchritme te kort, maar het ging. Alleen wilde men niet dat ik speelde.”

Een diepe teleurstelling na zo veel mooie jaren?

“Zeker. Na wat ik in Luik had meegemaakt, had ik liever op een andere manier willen vertrekken. Maar goed, het is voorbij en hier bewijs ik dat ik nog hoger kan spelen. Ik zit nu bij Porto, een club die zijn spelers gewoonlijk verkoopt aan de beste ploegen van Europa. Door alleen al hier te tekenen, heb ik heel veel deuren geopend.”

Heb je de indruk dat je bij Standard het slachtoffer bent van onrecht?

“Ja, ongetwijfeld. Ik heb mijn versie van de zaken gegeven, maar ik heb niet alles willen zeggen. Misschien gebeurt dat ooit wel.”

Waarom speelde je niet? Wie was daarvoor in de eerste plaats verantwoordelijk? Jij? De trainer? Het bestuur?

“Zowat iedereen. Ik geef toe dat ik geen risico wou nemen om geblesseerd te raken, want dat zou een transfer bemoeilijkt hebben. En José Riga wou alleen maar spelers opstellen die mentaal honderd procent op Standard geconcentreerd waren.”

Wat was het pijnlijkste: je tumultueuze vertrek bij Genk of het einde van je parcours bij Standard?

“De gebeurtenissen bij Genk vielen me veel moeilijker. Ik kan niet zeggen dat ik in oorlog ben met Standard.”

Keer je nu snel terug bij de Rode Duivels?

“Vraag dat aan Georges Leekens.”

Hoe heb je hun matchen zonder jou erbij ervaren?

“Als je weet dat je de kwaliteiten en de vorm hebt om te spelen, maar dat je niet weerhouden bent vanwege een trainerskeuze, is dat altijd pijnlijk.”

Heb je iets gehoord van Leekens sinds je transfer?

“Ja, hij heeft me proficiat gewenst.”

Ook jouw vader heeft van zich laten horen, hoewel jullie sinds je huwelijk in onmin leefden …

“Ik spreek daar liever niet over.”

Maar je zou toch graag willen dat het in orde komt?

“We zullen zien.”