Gerd Müller is in Duitsland de beste spits aller tijden. Ondanks zijn successen bleef hij ingetogen en bescheiden. Toch geraakte hij na zijn carrière even het spoor kwijt.
Waarom hij zo vaak en zo gemakkelijk scoorde, werd Gerd Müller tijdens zijn carrière geregeld gevraagd. En steeds weer praatte hij dan over zijn aangeboren torinstinct, over het gegeven dat hij sneller reageerde dan de anderen. Hij had er, zei hij, nooit specifiek op getraind en voegde eraan toe dat hij steeds in beweging was. Die indruk gaf Müller nochtans niet altijd. Veel meer leek het erop dat hij stond af te wachten, dat het spel aan hem voorbijging. De grootmeester van het frommeldoelpunt, werd hij weleens genoemd. Verdedigers wisten wel beter. Hoe kort je Müller ook dekte, steeds weer reageerde hij iets sneller. Het ging hem daarbij niet om mooie goals, het belangrijkste was dat de bal in doel verdween. Met welk lichaamsdeel dan ook.
Gerd Müller was een speciale aanvaller. Hij scoorde vanuit een soort innerlijke explosie, vierde even mee en onttrok zich dan aan het feestgedruis. Hoe Müller ook de bal aannam en snel rond zijn as draaide, hij wist altijd waar de keeper stond, alsof hij ogen op zijn rug had. Hij was een lammetje buiten de zestien meter, maar een roofdier in het strafschopgebied.
Der Bomber der Nation werd Müller genoemd. Het spel van Bayern München was op hem afgestemd en hij zorgde voor een onwaarschijnlijke productie: 535 goals in 585 officiële wedstrijden. Dat verwoestende opportunisme trok hij ook door in de nationale ploeg: 62 doelpunten in 68 matchen, met als belangrijkste de winnende goal die West-Duitsland in 1974 tegen Nederland de wereldtitel opleverde. Vreemd genoeg zette hij na die interland een punt achter zijn carrière als international. Müller was razend op de Duitse bobo’s, die de spelersvrouwen de toegang tot het spelersbanket ontzegden. Het moet ongeveer de enige keer geweest zijn dat hij zich luid en duidelijk liet horen.
GEEN CHARISMA
In de treffers van Müller zat iets sympathieks, iets melancholisch zelfs, allicht ook door zijn gebrek aan uitbundigheid, alsof hij zich schaamde voor de ravage die hij had aangericht. Het kenmerkte Gerd Müller die zich naast het veld het liefst zo onzichtbaar mogelijk maakte. Hij miste charisma, praatte aanvankelijk met een zwaar Zuid-Duits accent en wist ook daardoor zijn populariteit niet commercieel uit te buiten. Heel anders dan Franz Beckenbauer bijvoorbeeld, die nochtans zijn best deed om de verdiensten van Müller te accentueren. Dat veranderde niets. Er was in het begin van zijn carrière rond Müller een bepaalde beeldvorming ontstaan. Hij deed geen enkele moeite om dat te ontkrachten. Interviews waren voor hem een gruwel, spreken deed Gerd Müller het liefst met doelpunten.
Kleines, dickes Müller werd Müller ooit door de Joegoslavische trainer Zlatko Cajkovski genoemd. Een taalverbastering die in Duitsland uitgroeide tot een gevleugeld gezegde. Dezelfde Cajkovski was het die Müller aanvankelijk een gewichtheffer noemde. Of een kogelstoter, hij wilde de termen weleens door elkaar slaan. Müller was 1,76 meter groot en had dijbenen van 60 centimeter omtrek. Cajkovski zag het niet in hem zitten. Pas op aandrang van voorzitter Hermann Neudecker gaf hij hem een kans. Müller reageerde toen niet op die schampere taal van zijn trainer. Hij zou wat dat betreft nimmer uit zijn rol vallen. Ook niet toen zijn ploegmaats lachten toen hij in 1964 bij Bayern arriveerde. Eigenlijk wilde Gerd Müller naar zijn lievelingsclub FC Nürnberg, maar daar was geen plaats voor hem. Hij praatte met 1860 München, toen dé club in Beieren, maar vreesde door de moordende concurrentie niet aan spelen toe te komen. Dus werd het Bayern, toen nog actief in de Regionalliga. De club betaalde hem 80 euro per maand en bezorgde hem een halftijdse job als meubelbezorger.
Nooit zou Gerd Müller zijn afkomst verloochenen: een jongen die vroeg zijn vader verloor, na de lagere school een opleiding als wever volgde, moeizaam een diploma haalde en al op zijn veertiende ploegendiensten draaide. Ooit legde hij een waanzinnig aanbod van FC Barcelona naast zich neer met de woorden dat hij toch maar één schnitzel per dag kon eten. Gerd Müller hield het graag eenvoudig. Zo leefde hij ook. Op de vraag naar zijn favoriete gerecht antwoordde hij ooit: aardappelsla.
UIT DE GOOT
Vijftien seizoenen speelde Gerd Muller voor Bayern München. Dan trok hij naar het Amerikaanse Fort Lauderdale waar hij onder meer uitkwam aan de zijde van George Best. Na het einde van zijn carrière runde Müller in de Verenigde Staten zonder succes een restaurant. Daarna keerde hij terug naar Europa. Toen liep het even verkeerd. Gerd Müller kreeg een alcoholprobleem, leek aan de rand van de maatschappij te belanden, tot Bayern München hem uit de goot haalde en een helpende hand reikte. Hij ging in therapie, waarna hij van Bayern een functie in de jeugdopleiding kreeg. Die loyaliteit en hulpvaardigheid typeert de Duitse grootmacht.
Sinds twee jaar lijdt de intussen 71-jarige Gerd Müller aan alzheimer. Hij woont niet meer thuis, maar wordt verzorgd in een verpleeghuis. Al veel eerder waren er tekenen van dementie zichtbaar, maar ze werden voor de buitenwereld angstvallig verborgen gehouden. Müller leeft nu in volstrekte anonimiteit, een gepland feest voor zijn 70e verjaardag werd in november 2015 afgelast. Gevierd werd er alleen in intieme kring. Op dat moment verscheen er wel een boek over zijn leven.
Intussen kent Gerd Müller goeie en slechte dagen. Soms herkent hij alleen nog zijn vrouw. Müller is aan zijn laatste strijd bezig. Die tegen het vergeten. Het is een haast onmogelijk gevecht.
DOOR JACQUES SYS – FOTO BELGAIMAGE
Aanvankelijk werd Gerd Müller een gewichtheffer genoemd.
