En vanavond is het dan zover : tegen Schotland moet België zijn kwalificatiekansen voor het WK in Japan en Zuid-Korea gaaf houden. Een aanloop, al bloemlezend door de Belgische kranten.

Je bent zo goed als je laatste daad en die was voor de Rode Duivels niet best : 4-1 in Finland en fysiek weggeblazen. Robert Waseige wist dus waaraan het mangelde toen hij vorige week maandag zijn selectie in het trainingscentrum in Kraainem bijeenbracht. Na een lichte looptraining van een uurtje kreeg de selectie een lange speech van de bondscoach en vijftig minuten video van de wedstrijd tegen Finland.

En ? Jawel. Waseige woensdag in Het Laatste Nieuws : “De scherpte is terug. Eigenlijk hadden we moeten weten dat we op 15 augustus niet klaar zouden zijn voor zo’n match. Dat neemt niet weg dat ik de spelers maandagavond heb toegesproken. Meer agressiviteit, grotere inzet in de duels, collectieve pressing : daar kwam mijn boodschap op neer. Op de training zag ik alweer beterschap. Ik hoop dat het effect over een week niet zal zijn uitgewerkt. Zeker is dat de spelers conditioneel verder staan dan drie weken geleden.”

Wie, hoewel al 36, nog immer een fitte indruk laat, merkte Le Soir op, is Danny Boffin. Een basisplaats bij de Rode Duivels zit er niet meer in, maar bij de selectie zit hij nog altijd. “Ik kan geen andere verklaring vinden”, zegt Boffin, “dan in de regelmatige bezoeken die ik om de veertien dagen aan mijn dokter in Hasselt bracht. Zelfs toen ik nog in Metz speelde. Met hem en dankzij hem heb ik altijd kunnen anticiperen op de vermoeidheid en de risico’s op een blessure.”

Iets waarin Emile Mpenza niet was geslaagd. Hij liep een spierscheurtje op tijdens Schalke-Rostock in de dij, of, vleziger gezegd, am linken Oberschenkel. Met kinesist Lieven Maesschalck – voor sommigen leek hij vorige week wel Superman in hoogst eigen persoon – werd dan maar Operatie Red Emile ingezet. Met een aangepast revalidatieprogramma moest en zou de aanvaller van de nationale ploeg klaargestoomd worden.

Maar waren ze daar in Schalke eigenlijk wel mee opgezet ? Huub Stevens, trainer van Schalke, zegt het maar. “Het is smeerlapperij. Als de spier scheurt, valt hij voor zes weken uit. De internationals van Schalke moeten altijd gaan. Niemand schijnt er zich om te bekommeren of ze wel volledig fit zijn of niet eens rust nodig hebben.”

Daar werd Robert Waseige dus middels het Duits weekblad Kicker van vorige week door de Belgische pers attent op gemaakt. Een sneer terug misschien ? Waseige dinsdag in Het Nieuwsblad : “Ik stuur Emile niet tot elke prijs het veld op. Schalke moet zich niet ongerust maken. Hij wordt hier uitstekend verzorgd. Donderdag is er contact tussen beide dokters.” Ah, goed. “Ach Schalke, ik hoop dat we er volgende keer een ploegopstelling krijgen.” Hupla !

Donderdag kwam uiteindelijk het bericht : Emile Mpenza raakt niet speelklaar voor België-Schotland. En dus is Lieven Maesschalck op donderdag weer gewoon Lieven Maesschalck en zijn de Rode Duivels weer gewoon de Rode Duivels : zeven ballen gingen op training het decor in. Waseige donderdag in Het Laatste Nieuws : “We oefenden op zaken die verbeterd moesten worden : beweging, mobiliteit, aanvallende opbouw en afwerking. Zonder tegenstander, om het vertrouwen wat op te vijzelen, want buiten De Boeck en Sonck hebben onze internationals de laatste tijd niet te veel gescoord. Ik ben tevreden over het werk dat zij leverden.” Nochtans scheen de bondscoach er achteraf maar nors bij te lopen : drie ballen in de vijver en vier in de bomen, waarvoor Geert De Vlieger al aardig moest mikken om ze eruit te gooien, het was te veel. Dus misschien toch nog even een veeg uit de pan tussendoor ? “Ach, dan hebben we het voor zestig procent over de ballen van Bart Goor.” Dank u. “Maar ernstig : ik train de ploeg van Batistuta niet. Ik vond het een redelijk correct percentage afwerken tussen de palen.”

Ondertussen, als rode draad tussen de rest door gevlochten : een paar blauwe veters. Handicap International, een organisatie die actie voert tegen anti-persoonsmijnen, had de Rode Duivels tegen Schotland graag met symbolische blauwe schoenveters zien spelen als teken van steun. Een detail dat ineens veel aandacht kreeg, want, zei Waseige in Het Laatste Nieuws : “De spelers grommelen. Sommigen zijn bijgelovig. We spelen een belangrijke wedstrijd, het is niet het moment voor fantasietjes. Straks vragen ze ons nog een muts te dragen.” Góóóh, is dat cynisme nu echt iedere keer nodig ? “Enfin, het gaat toch om de geste. Deze prachtige actie heeft onze steun.” Ah, goed. Waarna dan maar werd besloten om met een blauwe armband op het veld te verschijnen.

Over cynisme gesproken trouwens : als België van Schotland verliest, zal alvast één Belg een complex armer zijn. Nietwaar, Georges Leekens ? Hoe anders kunnen we die onderhuidse frustraties van de voormalig bondscoach vrijdag in Het Laatste Nieuws interpreteren ? Vraag : Wat heeft Waseige bijgebracht en veranderd ? Antwoord : “In elk geval veranderde hij niet de spelersgroep. De selectie van België-Finland twee jaar geleden en van Finland-België nu scheelt niet veel. De rust rond de ploeg is teruggekeerd, maar daar hebben de media voor gezorgd. Verder hanteert Waseige net als ik een flexibele 4-4-2. Hij liet het technisch directeurschap wel aan Michel Sablon, terwijl ik die functie combineerde met die van bondscoach.”

Vraag : Waarom krijgt Waseige nauwelijks kritiek ? Antwoord : “Omdat de Vlaamse pers veel positiever tegen de nationale ploeg aankijkt. Toen Waseige kwam, realiseerde iedereen zich dat je geen twee keer na mekaar iemand kan afschieten. Ik heb wel moeten lachen toen men zei dat het EK geslaagd was : ja, er waren geen rellen geweest en de financiële balans was positief.”

Om vervolgens de vroeger door hem met grote graagte weggenomen druk nu voor zijn collega-opvolger nog wat op te voeren. Vraag : Is Waseige mislukt als België het WK niet haalt ? Antwoord : “Dat vind ik niet, met zijn staat van dienst. Ten andere : we gáán naar het WK. Maar het is dáár dat we het moeten bewijzen. Mislukt het WK, dan weet je wat de toestand is. Ik kan je zeggen dat mijn terugkeer uit Frankrijk in het Zuidstation niet zo aangenaam was.”

Poeh, rap naar iets positiefs ! Een speler dus. Johan Walem ? Oech, vorige week niet, neen. Walem woensdag in Gazet van Antwerpen : “Ik wilde een foto van mezelf uitknippen in Voetbal Magazine en las per ongeluk het artikel dat erbij hoorde. Ik was zo gedegouteerd dat ik de rest niet las.”

Wie knipt… enfin, positief. Wesley Sonck ? Uitermate, vorige week. Zegt Sonck dinsdag in Le Soir : “Vergelijk mij vooral niet met Emile. Hij staat nog een trapje boven mij. Ik ben misschien zo koppig als een ezel, zoals mijn vrouw beweert, maar dat ik een dikke nek heb, zal men mij nooit kunnen verwijten.”

En op donderdag in Het Nieuwsblad : “Voor het Belgisch voetbal zou het beter zijn als Emile kan spelen. Hij kan in dit soort wedstrijden meer brengen dan ik. Dit zou mijn vuurdoop betekenen, ik weet niet of ik daarvoor al de maturiteit heb. Het klopt dat ik in vorm zit, maar we spreken over Belgisch niveau, het internationale voetbal is nog wat anders.”

Daar heeft Bob Peeters meer ervaring, maar daartegenover staat dat Sonck bij Genk in 4-4-2 speelt zoals nationale ploeg dat doet en Peeters in Vitesse in een 4-3-3 staat, “als afleider aan de eerste paal om ruimte te maken voor de valse spits achter mij. Het is dus niet onlogisch dat ik dit seizoen nog niet scoorde.”

Bescheiden is positief, maar ik moet toch niet overdrijven, moet Sonck ineens gedacht hebben. Want, zo lezen we donderdag in Gazet van Antwerpen : “Salto’s ? Ik ben ze aan het verminderen. Er volgt niet meer na elke goal een salto. Ik wil geapprecieerd worden voor mijn voetbalkwaliteiten; ik wil niet door het leven gaan als de man van de salto’s. Maar hopelijk kan ik er woensdag eentje aan toevoegen ( lacht).”

Gezonde ambitie heet dat en dat is ook de bondscoach niet ontgaan, blijkt vrijdag in Het Nieuwsblad : “Het uitvallen van Mpenza verandert niet echt veel. We moeten alleen wat minder snel in de diepte spelen. De stijl van Sonck benadert het meest die van Emile. Niet genoeg internationale ervaring ? Wie zegt dat ? Ik ken routiniers die niet meer vooruit raken. Ervaring is niet zo belangrijk als frisheid in het hoofd. En dat laatste zit heel goed bij Sonck.”

Marc Wilmots raakte als routinier niet zo vlot meer vooruit, maar dat had dan afgelopen week vooral te maken met zijn gezwollen linkerenkel, waarin hij een injectie kreeg. Wie als routinier ook niet meer zo goed vooruitraakt, maar dat is eigenlijk al jaren zo en al die tijd compenseert hij het met zijn positiespel, is Eric Van Meir. Wie krijgt hij na het wegvallen van Joos Valgaeren centraal achteraan naast zich ? Veel minder dan om de vervanging van Emile Mpenza scheen België wakker te liggen van de wijzigingen in het verdedigend compartiment. Jacky Peeters werd in het begin van de week nog als vervanger voor Valgaeren opgeroepen, maar de strijd leek gewonnen te zullen worden door Glen De Boeck. Want Van Meir-Van Kerckhoven, dat was in Finland toch niet zo’n sterke combinatie gebleken.

Waseige in Le Dernière Heure donderdag : “Ik wil dat mijn spelers allemaal inzien dat een spelfase niet ophoudt bij hun laatste pass. Ik wil geen enkele Rode Duivel in een passieve rol als toeschouwer op het veld zien staan, zoals in de eerste helft in Glasgow en de hele match in Finland. Woensdag is er voor ons maar één resultaat goed : de overwinning. En daaraan werken we al sinds maandag.”

Aldus de bondschoach, die zaterdag Schotland-Kroatië op 0-0 zag eindigen. En je bent zo goed als je laatste daad. Ook Schotland dus.

door Raoul De Groote