Vanavond wordt in Oostende de nieuwe Gouden Schoen uitgereikt. Maar voor toestanden zoals vorig jaar met Sérgio Conceição passen de organisatoren.
Net zoals eerder het geval was met Gilles De Bilde, vertaalde ‘de vloek van de Gouden Schoen’ zich voor Sérgio Conceição niet in de een of andere langdurige blessure of een periode waarin de speler kampte met een weerbarstige vorm, maar wel in een incident met zware gevolgen.
Op 21 maart 2006, in een wedstrijd voor de beker van België tegen Zulte Waregem, beantwoordde de hitsige Portugese aanvoerder van Standard een provocatie van Stijn Meert door in diens gezicht te spuwen. De uitsluiting die daarop volgde, leverde beelden op die de wereld rond gingen : Conceição trok zijn shirt uit en duwde het onder de neus van de verbouwereerde scheidsrechter Peter Vervecken. Het kostte hem vier maanden schorsing, wellicht niet toevallig de periode waarin de Rouches naast de al zo lang begeerde landstitel en ook naast de met vele miljoenen overgoten kwalificatie voor de poules van de Champions Leauge grepen.
Het Luikse nummer 7 beseft dat hij daardoor ook zijn kans verkeek om de Gouden Schoen een tweede keer te winnen. “Zonder dat incident maakte ik wellicht opnieuw een kans, want ik heb toch een hoog niveau kunnen aanhouden”, zegt Sérgio Conceição. “Maar de weken schorsing bij het begin van de competitie zullen de doorslag geven.”
Veel mist
We zullen dus vanavond niet hetzelfde spektakel meemaken als vorig jaar, met een scène die regelrecht uit een film met George Clooney leek te komen : een wagen met gierende banden, en twee lijfwachten die de ster tussen de flitsende fototoestellen naar het podium begeleidden. Alain Ronsse en Hans De Ridder, twee journalisten van de organiserende krant Het Laatste Nieuws, weten alleszins nog heel goed hoe spannend hun avond vorig jaar verliep.
“Alles liep uiteindelijk goed af en daardoor kunnen we zeggen dat we een mooie televisieavond beleefden”, kijkt Alain Ronsse nog eens terug. “Als we het met opzet zo gepland hadden, was het ongetwijfeld minder goed gelukt. Sérgio is een voetballer met een hoog stergehalte die zich perfect voor dergelijke scenario’s leent. De regisseur van de uitzending heeft gelukkig vijf minuten langer gewacht met de eigenlijke overhandiging van de trofee, want eigenlijk stond Michel Preud’homme al klaar om de Gouden Schoen in ontvangst te gaan nemen.”
Voor Hans De Ridder zou dat echt een anticlimax zijn geweest. “Vooral toen ik zag dat de plaats die voor de aanvoerder van Standard was gereserveerd leeg bleef, bekroop me een lichte vorm van paniek. Een andere speler van Standard had ons het telefoonnummer van Vedran Runje gegeven, omdat hij ervan uitging dat Conceição zeker met de Kroatische doelman zou meerijden, maar toen we na verscheidene pogingen eindelijk Runje konden bereiken, bleek dat hij rustig thuis in zijn zetel de uitzending aan het volgen was. Ik heb dan maar Frédéric Leidgens, de teammanager van Standard, uit de zaal gehaald. Hij had het telefoonnummer van Luciano D’Onofrio, maar wilde het ons niet geven. Daarop zag ik hem wel bellen, waarna hij ons kwam vertellen dat Conceição op weg was en zich ergens tussen Aalst en Gent bevond. Hij was zijn vrouw gaan halen op de luchthaven van Düsseldorf en was thuis nog even gestopt om haar de kans te geven zich om te kleden. Bovendien was er die avond enorm veel mist.”
De laatste 45 minuten, toen al duidelijk was dat de Portugees wel degelijk de trofee had gewonnen, nam de schrik dat hij er niet zou zijn, nog toe. “Tussen het tellen van de stemmen en de officiële bekendmaking van het resultaat is altijd nog wat extra tijd voorzien om de gerechtsdeurwaarder in gevallen van twijfel in staat te stellen om een hertelling te doen”, legt Alain Ronsse uit. “Hans De Ridder heeft toen een geniaal idee gehad. Omdat hij vroeger bij de krant de kleine berichtjes deed, kent hij heel wat politiemensen. Hij heeft ze gecontacteerd om de auto van Conceição tussen Brugge en Oostende op te sporen en in de kuststad tegen 150 kilometer per uur naar het casino te begeleiden. Net toen de regisseur van de uitzending meldde dat hij echt niet langer kon wachten en dat we de trofee aan Preud’homme moesten overhandigen, remde de auto van de Portugees voor de deuren van het casino.”
Wenend in een hoekje
Hans De Ridder sleurde als het ware Conceição uit zijn wagen en liet hem naar het podium begeleiden door twee mensen van de veiligheid. De camera’s flitsten, de speler sprak nog snel een dankwoord uit en daarna brak tot vier uur ’s morgens aan de bar een groot feest los. Nadien schreven de kranten nog dagenlang over het hele spektakel en ze vroegen zich vooral af waar Conceição werkelijk had uitgehangen en of hij zelf het draaiboek had bedacht waarbij hij op het laatste moment als een deus ex machina zou opduiken. En als dat zo was, welke redenen had hij daar dan voor ?
“In de bar heerste nadien een heel gezellige sfeer”, vertelt De Ridder. “Maar de hele avond lang hebben Conceição en D’Onofrio nooit willen zeggen waar ze werkelijk hadden uitgehangen. We geloofden dus de officiële versie over het vliegveld van Düsseldorf, tot een lezer ons twee dagen nadien liet weten dat hij de heren had zien eten in een Italiaans restaurant in Brussel in de omgeving van de Louizalaan. Ik kan best begrijpen dat een speler schrik heeft dat hij als gedoodverfde favoriet niet zal winnen en dat de camera’s dan ongenadig zijn ontgoocheling zullen vastleggen, maar als dat de reden was voor zijn eigenaardige gedrag, dan had Sérgio ons dat moeten zeggen. Dan hadden we hem wel ergens in een hotel dicht bij het casino kunnen laten onderduiken. Enkele jaren geleden zijn we zelfs Lorenzo Staelens bij hem thuis met een helikopter gaan halen om hem naar Knokke te brengen nadat zeker was dat hij gewonnen had.”
Volgens Alain Ronsse ging dat trouwens te ver. “Staelens kon bijzonder moeilijk verkroppen dat hij het jaar voordien niet gewonnen had. We maakten de top vijf in omgekeerde volgorde bekend en aangezien zijn naam niet bij de eerste vier geciteerden was, concludeerde hij daaruit dat hij de winnaar was, maar hij was uiteindelijk pas zesde. Het was het jaar waarin Gilles De Bilde won. Eén jaar later hebben we toegegeven aan zijn grillen, maar volgens mij was dat dus een vergissing. Maar het geeft wel aan hoezeer het bij de spelers leeft. Een ander onvergetelijk moment was toen Gilbert Bodart als tweede eindigde na Paul Okon. Toen we uren later de lege zaal aan het opruimen waren, vond ik de Luikse doelman wenend op een stoel in een verloren hoek. Maar ’s anderendaags stopte hij in een match tegen Club Brugge wel twee strafschoppen.”
Onopgelost mysterie
Ronsse moet alvast toegeven dat het hele geval met Conceição nog van een andere orde was. “Men had op voorhand gezegd dat hij niet zou komen als hij niet won. Voordien had hij nochtans meegewerkt aan een stukje met Wilfried Van Moer en Arie Haan, en toen we Leidgens inschakelden, was het natuurlijk duidelijk dat hij de winnaar was. Enfin, hij is er uiteindelijk op tijd geraakt. Toen ik hem vertelde dat hij me toch wat had aangedaan, antwoordde hij doodgemoedereerd : ‘Je had nochtans moeten weten dat ik er op grote momenten altijd sta.’ Het is alleszins belangrijk dat we met hem een grote naam hebben op het palmares. Er zijn immers al zo weinig vedetten in het Belgische voetbal.”
Een jaar later is het mysterie nog niet opgelost. Zo wil de patron van het Italiaanse restaurant in Brussel wel toegeven dat D’Onofrio en Conceição goede en sympathieke klanten zijn, maar hij zegt er niet bij of ze ook de bewuste avond bij hem aan tafel schoven. En voor de speler zelf heeft het geen zin daar nog op terug te komen. “Dat zijn details zonder belang”, vindt Conceição. “Wat voor mij die avond vooral belangrijk was, was dat mijn vrouw er ook bij was. En daarom ben ik te laat gekomen.” De aanvoerder van Standard bekent wel dat hij bijzonder ontgoocheld zou zijn geweest, mocht hij de trofee niet hebben gewonnen. “Ik was ervan overtuigd dat ik hem verdiende, maar ik wist niet of iedereen daar zo over dacht. Maar of dat betekent dat ik schrik had om te verliezen, is nog iets anders. Je moet niet alles geloven wat de mensen vertellen…”
De organisatoren zijn er zich in ieder geval goed van bewust dat het hele incident het evenement nogal wat publiciteit heeft opgeleverd. Ze hebben nu ook hun voorzorgen genomen om niet nog eens hetzelfde te moeten meemaken. “Eén keer was meer dan genoeg”, zegt De Ridder. “Zonder de hulp van de politie van Oostende hadden we de trofee niet aan de speler zelf kunnen geven en dat is toch altijd een beetje een afknapper. Dit keer staan we permanent in contact met de mensen die dicht bij de kandidaat-winnaars staan. Familie, managers, enzovoort. We volgen hen al van ’s morgens.”
Voor VTM zijn de 1,2 miljoen kijkers die op het programma afstemmen uiteraard ook belangrijk, zodat de zender ook een handje helpt. Aan alle kandidaat-winnaars biedt VTM één uur voor de start van de uitzending een drink aan in het Thermae Palace van Oostende, waar ook al beelden worden gedraaid. Vervolgens worden alle spelers met een limousine naar het Kursaal gebracht.
Ondanks deze vernieuwing blijft de bekendmaking van de Gouden Schoen een spannende bedoening, want ook de organisatoren kennen zelf slechts 45 minuten voor de bekendmaking van de uitslag de naam van de winnaar. En dit seizoen is er geen uitgesproken kandidaat-winnaar. “Peilingen leren dat vier Anderlechtspelers de voornaamste kandidaten zouden zijn”, zegt Alain Ronsse. ” Mbark Boussoufa, Nicolás Frutos, Mémé Tchité en Daniel Zitka. Maar ook de naam van Bosko Balaban duikt her en der op. We zullen zien. Het is trouwens ook uitkijken naar de trofee van Rookie of the Year die wordt uitgereikt door Belgacom TV.”
PATRICE SINTZEN
