Geen wereldschokkende verschuivingen in het tennislandschap tot dusver. Veeleer een bevestiging van de gemaakte prognoses. Filip Dewulf blikt terug op zijn vooruitblik.
Samen met enkele geïnteresseerde politici bevolkten prins Filip en Kim Clijsters de ereloge tijdens de finale in Antwerpen. Clijsters zit opgezadeld met een vervelende blessure. Een prestressfractuur dat met de nodige omzichtigheid behandeld zal moeten worden. Het overbelastingsverschijnsel is enkel in te dijken door voldoende rust in acht te nemen, maar kan wel op elk moment opnieuw de kop opsteken. Waarschijnlijk zal het Clijsters toch hinderen tijdens de wedstrijden, al was het maar psychologisch. Een match starten met in je achterhoofd dat je niet honderd procent voluit kan gaan, is nooit aangenaam.
Nu is de Sportvrouw van het Jaar niet iemand die zich veel vragen stelt op en naast de baan. Haar seizoensaanhef was weer van zeer verfrissende makelij en voorspelde heel veel goeds. Op de Australian Open liet ze een kans schieten, maar bewees ze wel heel dicht bij de absolute top en een Grand Slamoverwinning aan te leunen. Een uitgekiender schema, met geen dubbelspel meer en langere rustperiodes, zal haar opmars niet te stuiten maken.
Samen met dat aangepaste programma zouden de bestaande machtsverhoudingen in het vrouwencircuit haar ook wel eens een handje kunnen toesteken. Het gemak waarmee Clijsters en de rest van het koppeloton door het seizoensbegin raasden, wijst erop dat het op één been, of met één arm, ook wel zal lukken.
e lang aangekondigde troonsbestijging van Venus Williams was weer een ander voorbeeld van die voorspelbaarheid waarmee het vrouwentennis te kampen heeft. De oudste van de twee zussen speelde op twee maanden tijd bijna de helft van haar totale aantal toernooien van vorig jaar. Ze tenniste nergens op werkelijk topniveau, had altijd wel ergens last van een kleine blessure, maar kon door haar meerwaarde aan kracht en fysiek toch telkens het laken naar zich toetrekken. Enkel onlangs in Dubai moest ze het onderspit delven tegen de Française Sandrine Testud. Maar de voor haar doen ongewoon lange reeks toernooien en de tevredenheid over die eerste plaats, zullen ook wel hun rol gespeeld hebben. Het zal wachten worden tot het gravelseizoen voor men haar terug het vuur aan de Afro-Amerikaanse schenen zal kunnen leggen.
Martina Hingis is iemand die daar uitermate geschikt voor is. De Zwitserse ging vlak na de Australian Open door op haar elan door het toernooi van Tokyo op haar naam te schrijven. Ze lijkt volledig hersteld van de lichte eindeseizoensdip van vorig jaar. Het blijft natuurlijk wel afwachten of ze niet stilaan een Grand Slamfobie aan het creëren is door zoveel kansen op de eindoverwinning onbenut te laten. Haar laatste grote eindzege dateert al weer van drie jaar terug, en het volgende grote evenement dat eraan komt, Roland Garros, is niet onmiddellijk haar lievelingstoernooi.
Maar eerst is er natuurlijk nog een klein hardcourtintermezzo. Met Indian Wells en Key Biscane staan er twee krakers van het Amerikaanse tenniscircuit op het programma. Na het debacle van de Williams-zusjes vorig jaar op het eerste toernooi – Serena werd in de finale tegen Kim Clijsters uitgefloten door het thuispubliek, omdat verondersteld werd dat Venus één ronde eerder een blessure geveinsd had om zo vrije doorgang te geven aan haar jonger zusje – treden ze enkel nog samen aan op de vijf grootste toernooien van het seizoen. Key Biscane is nummer vijf in de rangorde en heeft dus ontegensprekelijk een aantrekkelijke affiche.
rekpleisters genoeg ook bij de mannen, maar je kan er niet op rekenen. Op de Australian Open kregen we al een voorsmaakje van de breedte van het mannenveld. En die tendens blijft zich doorzetten met allemaal verschillende winnaars in de voorbije weken. Vandaar ook dat de jongens met iets minder wedstrijdritme, zoals Hewitt en Agassi, nu al aan de slag zijn in San Jose om het grote werk voor te bereiden.
Agassi blijft mysterieuze paden bewandelen. In tegenstelling tot wat hijzelf de wereld had ingestuurd – die polskwetsuur was misschien het einde van zijn carrière – werd er geen breukje opgemerkt in de pols, maar wel in het samenwerkingsverband tussen hem en coach Gilbert. Verrassend, want de tandem Agassi-Gilbert was goed voor een acht jaar durende, nagenoeg onafgebroken succesreeks, en niets leek meer van hetzelfde in de weg te staan. Misschien waren er financiële strubbelingen in het huishouden, net zoals het geval was bij Hewitt en ex-coach Cahil, die ondertussen de nieuwe mentor is van de Las Vegas Kid.
De vriend van Kim Clijsters heeft ondertussen nog maar weinig kunnen tonen dat zijn samenwerking met rasaanvaller Jason Stoltenberg offensievere vruchten heeft afgeworpen. Na drie weken ziekteverlof zal het er voor hem vooral op aankomen eerst zijn oude defensieve patronen weer scherp te stellen. Zijn nummer éénpositie komt ondanks zijn afwezigheid nog lang niet in gevaar, want eerste achtervolger Gustavo Kuerten is voor langere tijd buiten strijd. Net op het moment dat zijn tegenstander in de finale van Roland Garros 2000, Magnus Norman, terugkeert in het circuit na een behandeling voor krek dezelfde blessure, zal ook Guga aan de heup geopereerd worden en tot zes maanden mogen revalideren.
Het mannentennis is een waar veldhospitaal geworden. Uiteraard is topsport niet gezond maar de laatste tijd loopt het toch echt de spuigaten uit. Kuerten, Norman, Rafter, Rios, Ivanisevic en Moya zijn maar enkele namen die met kleine en vooral grote kwalen hebben gesukkeld. Vroeger konden de toppers zich beperken tot een minimum van goed uitgekozen toernooien, maar tegenwoordig moeten er veel meer evenementen worden afgeschuimd om tot eenzelfde puntentotaal te komen. In de topvijftig is Sampras de enige speler die minder dan twintig toernooien op zijn conto heeft staan. Reken daar dan nog wat Davis Cup en wat exhibitieverplichtingen bij, en je komt gemakkelijk aan dertig weken tennis per jaar. Ook het invoeren van spelremmende manoeuvres, zoals grotere tennisballen en een vertragende ondergrond, maken het hedendaagse tennis kijkvriendelijker, maar zorgen ook voor een grotere belasting van het lichaam.
ongens waar nog niet te veel lichamelijk sleet op zit, zijn onze Belgen. Xavier Malisse heeft zich na een trage start helemaal herpakt en greep, via een knappe halve finale in Memphis, zijn hoogste ranking ooit beet. Olivier Rochus kon in Kopenhagen eindelijk nog eens zijn genialiteit laten spreken en klom terug naar een ranking die beter bij zijn talent past. Ook de andere spelers van ons Davis Cupteam houden goed stand.
Toch is er nog geen reden om euforisch te doen. Het is ongehoord dat België geen enkel officieel proftoernooi voor mannen meer heeft. Frankrijk telt naast Roland Garros en een vijftal Grand Prixtoernooien ook nog een zevental challengers en maar liefst tweeëntwintig futuretoernooien (de laagste categorie van toernooien waar punten verzameld kunnen worden). Tel zelf maar uit hoeveel wild cards hieruit voortspruiten en dus het aantal mogelijkheden om een opkomende speler ervaring te laten opdoen in eigen land.
De Belgische federatie beschikt natuurlijk niet over een vetpot als Roland Garros, maar de toenemende populariteit en de toegenomen aandacht van media en sponsors moeten haar nu toch in staat stellen iets op poten te zetten. Waartoe dat leiden kan, bewijst Spanje. De opleiding van de federatie is er onbestaand, maar ze beschikken wel over evenveel futures als Frankrijk, aangevuld met nog een zestal sattelitetoernooien. De eigen jeugd krijgt zo in haar achtertuin enorm veel kansen om progressie te maken op internationaal vlak.
De KBTB moet stilstaan bij het welslagen van de huidige generatie. Maar net als Bob Verbeeck en zijn Diamond Games moet het ook kunnen vooruitkijken en verbeteringen aanbrengen waar mogelijk. De diamanten die schitterden in het sportpaleis zijn uiteindelijk ook niet op één dag geslepen.
“Op één been, of met één arm, zal het Kim Clijsters ook wel lukken.”
