Een matig Roland Garros kreeg de best mogelijke winnaars. Niet onverwacht benadrukten Rafael Nadal en Justine Henin hun heerschappij op gravel. Beiden kwamen ze dichter bij hun helden.

Roland Garros 2007 begon onder een slecht gesternte. Voor de tweede keer in de 106-jarige geschiedenis van het toernooi namen de wedstrijden op zondag een aanvang. Amper zeven van de 24 geplande matchen vonden genade bij de weergoden. Regen teisterde het toernooibegin en haalde het programma overhoop. De organisatoren panikeerden niet. Waarom ook ? Tickets van moegeslenterde en doorweekte toeschouwers die het voor bekeken hielden, werden vanaf 17 uur opnieuw op de markt gebracht en voor een tweede keer verkocht. Bureaumensen, op de terugweg van hun werk, zagen een uitgelezen kans om even langs de Porte d’Auteuil te passeren en een glimp van de laatste wedstrijden mee te pikken.

De toegangsbewijzen van de minder gelukkige fans werden niet terugbetaald. Voor het jaar 2000 was dat nog wel zo. Toen kreeg elke tickethouder bij minder dan twee uur tennis op een dag zijn entree vergoed. Omdat ze op Roland Garros geen bedrijf vonden die dat zaakje nog wilden verzekeren, hebben ze de regel uiteindelijk maar geschrapt. ‘Tant pis’, zoals ze in Parijs zeggen.

Die regendagen deden bovendien helemaal geen kwaad aan de verkoop binnenshuis. Integendeel, er is maar zo veel dat je kan doen op de kleinste site van alle grandslamtoernooien. Dus liepen de mensen verscheidene keren voorbij de standjes, die records braken en gouden zaken deden.

De grootste twee problemen van Roland Garros anno 2007 werden door die neerslachtige openingsdagen wel klaar en duidelijk blootgelegd. Ten eerste valt bij regenweer alles stil en ten tweede is het complex met zijn acht hectaren vreselijk eng voor de elk jaar aangroeiende massa tennisliefhebbers. Vergelijk Roland Garros met de US Open, die veertien hectaren omhelst, of Wimbledon en de Australian Open, die allebei meer dan twintig hectaren tot hun beschikking hebben, en u snapt waar het schoentje wringt. Haast onmiddellijk werd het project voor een overdekt stadion, plus nog wat extra tennisbanen, opnieuw vanonder het stof gehaald. Door het mislopen van de Olympische Spelen 2012 waren de aanpassingen wat op het achterplan geraakt. Bovendien was er nog steeds geen eensgezindheid over de ligging van de uitbreiding. Het sportstadionnetje van Georges Hébert, op een 500 meter loopafstand van Roland Garros, is de aangewezen plek om een centercourt met uitschuifbaar dak neer te poten. Er zal evenwel goed moeten worden nagedacht hoe Les jardins d’Auteuil beschermd zullen blijven – een loopbrug werd al geopperd – en de omgeving niet begraven zal worden onder het beton.

Een internationale studie zou binnenkort uitgegeven worden, die mikt op 2009 om de werken aan te vatten en 2011 om de eerste bal te slaan op het nieuwe court central. Tot dan moeten we het doen met het mierennest dat de French Open is geworden. Een match van Belgische spelers zien is de laatste jaren een heksentoer geworden. De overrompeling door onze landgenoten blijft verder duren en de kleine banen kunnen de toevoer amper bijhouden.

Cañas

Dat was alvast wat Kristof Vliegen meemaakte in zijn derde ronde tegen Guillermo Cañas. Baan zeven, net naast de baan Philippe Chatrier, was getooid met de nationale driekleur en klaar voor een klein volksfeest. De 28-jarige Argentijn was echter niet bereid om te delen in de vreugde en legde Vliegen én de Belgische supporters snel het zwijgen op.

‘Willy’, zoals Cañas gekend is in het circuit, speelde zijn eerste grandslamtoernooi sinds een dopingschorsing van vijftien maanden. Gepakt in februari 2005 op diuretica, voor twee jaar geschorst vanaf de zomer van dat seizoen maar voor het TAS in Lausanne een strafvermindering bepleit van zeven maanden. Sinds september vorig jaar doet Cañas opnieuw het circuit aan. En hoe ! Van nergens naar nummer 22 in amper negen maanden tijd. Het grote aantal wildcards dat de ‘valsspeler’ kreeg toegestopt om zijn rentree te bespoedigen, was ongezien. En dat schoot in het verkeerde keelgat bij heel wat profs. “Alsof je een gevangene bij zijn vrijlating een pistool geeft”, reageerde Ivan Ljubicic.

Ook Roland Garros ontving Cañas – twee jaar geleden nog kwartfinalist aan de Porte d’Auteuil en het nummer acht van de wereld – niet met open armen. Hij werd ostentatief naar de buitenbaantjes verwezen. En dat ondanks het feit dat hij de enige man was, samen met Rafael Nadal, die Roger Federer de afgelopen drie jaar twee keer kon kloppen. Nu, Cañas kon ermee leven en was iets te sterk voor een opnieuw beter tennissende Vliegen.

De naar Brussel uitgeweken Limburger kende de afgelopen maanden een moeilijke tijd op het circuit. Hij raakte maar niet in hoogste versnelling – verloor zevenmaal in de eerste ronde van een toernooi – maar wilde het woord crisis niet in de mond nemen. Zijn twee zeges, waarvan één heel mooie tegen Richard Gasquet op het court central, zetten hem hopelijk weer op de goede weg.

Gimmick

Justine Henin zit ook opnieuw op het juiste spoor, al gaat het dan vooral over haar familiale situatie. Op tennisgebied won de 25-jarige Waalse haar vierde titel op vijf jaar tijd aan de Porte d’Auteuil, waardoor ze aansluiting vond bij het rijtje van de allergrootsten. Enkel Margeret Court met vijf, Steffi Graf met zes titels, en Chris Evert met zeven stuks gaan Henin nog vooraf.

Met sprekend gemak leek het eerste reekshoofd door het toernooi te walsen. Maar die indruk bleek fout. “Ik heb een heel moeilijke eerste week gekend”, zegt Henin, “Ik voelde dat ik in mijn kwartfinale tegen Serena Williams of ging losbreken of in elkaar ging stuiken. Ik had een lang gesprek met Carlos ( Rodriguez, nvdr) en dat heeft me erdoor geholpen. De tweede week begon een ander toernooi voor mij.” Daar is geen woord van gelogen. Weg was de twijfel, de angst voor de favorietenrol en het concentratieverlies bij momenten. Henin maakte Williams monddood en speelde tactisch perfect tegen Jelena Jankovic in de halve finale.

Opmerkelijk daarbij alweer de rol van haar trainer Rodriguez. Om die kleine storingen in haar focus tegen te gaan had hij een systeem bedacht om Henins aandacht vast te houden. Telkens ze drie games voorstond in een match, moest ze op haar stoel een envelop openen waarin een papier zat met eenvoudige tactische raadgevingen. De zusjes Williams, met hun notaboekjes, waren de pioniers van die aanpak. Henin vond er ook haar gading in. Het ritueel dook ook op tijdens de finale, al leek dat eerder een gimmick.

Tennis in olympisch bad

Behalve de eerste twee games was Ana Ivanovic nooit een partij voor de koningin van het gravel. De negentienjarige Servische zat in aan haar eerste grandslamfinale – de vijfde toernooifinale in haar carrière pas – en sloeg na een sterk openingsspel volkomen in paniek. Alle wapens die ze op die veertien dagen Parijs had getoond, vooral haar service en forehand, kwamen niet tot hun recht. Nochtans heeft de aimabele Ana heel wat in haar mars en sleept ze een interessant verhaal met zich mee. Opgegroeid in het onder de burgeroorlog lijdende Servië had Ivanovic nood aan infrastructuur en financiële steun om haar droom na te streven. Als u weet dat ze in de winter moest trainen in het drooggelegde olympische zwembad van Belgrado, dan begrijpt u dat het geen sinecure was om alle potentieel uit haar carrière te halen.

Net als NovakDjokovic, die zijn heil zocht in Duitsland, en Jelena Jankovic, die naar Amerika trok, had ook Ivanovic baat bij een buitenlands avontuur. Enter de businessman Dan Holzmann, een naar Bazel uitgeweken Israëliër. Hij nodigde Ivanovic uit in Zwitserland, zag haar twee uur aan het werk en besliste in haar te investeren. Hij schreef cheques uit voor een totale waarde van 500.000 dollar – voor coaching tot de reisonkosten van mama Dragana – en hielp Ivanovic lanceren. “Het duurde niet lang voor ik meer geloof kreeg”, zei Holzmann, die nog steeds de manager is van de Slavische, “Over anderhalf jaar heb ik mijn geld terug en ga ik aan haar beginnen te verdienen.” Ivanovic maakte inderdaad snel progressie en stond op haar zeventiende al in de kwartfinale van Roland Garros. Het was evenwel pas het laatste halfjaar dat ze volledig doorbrak, met winst op het Tier I-toernooi van Berlijn. Een verbeterd benenspel en een groter zelfvertrouwen lagen aan de basis van die metamorfose. Jammer genoeg kon ze het niet op de baan brengen in de eindstrijd van Les Internationaux de France.

Verzoening

Tegenover haar stond dan ook de beste speelster ter wereld, de rechtmatige eigenares van de Coupe Suzanne Lenglen. Een coupe die dit jaar een formidabele bijsmaak gekend moet hebben. Henin legde de afgelopen maanden de breuk bij waardoor ze zeven jaar lang geen contact had met haar familie. Voor het eerst sinds 1999 kwamen haar jongere zus Sarah en de broers Thomas en David naar een toernooi van hun beroemde zus kijken. “Ik wou deze titel dan ook zo graag”, zei een emotionele Henin. “Deze zege draag ik aan hen op. We hebben allemaal afgezien van deze situatie maar elk moment van mijn leven is nu puur geluk.” Ook met vader José is de band hersteld, al was het emotioneel nog iets te vroeg om hem nu al naast het veld te dulden. “Daar is nog een beetje meer tijd voor nodig”, legt Henin uit. Misschien dat hij Wimbledon al kan meemaken, of anders Roland Garros 2008. Zeker is alleszins dat Henin nog grandslamfinales zal spelen.

“Dit meisje is ongelooflijk”, stak ook coach Rodriguez zijn bewondering niet onder stoelen of banken. De tandem die hij nu al elf jaar vormt met Henin, is van het beste dat het vrouwencircuit ooit voortbracht. Samen gaan ze van succes naar succes, zonder erbij stil te staan of ook maar even te stagneren in de progressie. Als zowat de enige speelster op de tour zorgt Henin voor een almaar breder palet aan mogelijkheden. Technisch worden onvolmaaktheden bijgeschaafd, tactisch worden mogelijkheden afgetast en emotioneel komt Henin stilaan ook tot volle wasdom.

De prestatie evenaren van Monica Seles begin jaren negentig door driemaal op rij Roland Garros te winnen is al wonderbaarlijk. Met haar vierde Parijse titel komt ze evenwel ook dichter bij haar idool, Steffi Graf. Net als de Duitse legende is Henin een vrouw die nooit tevreden is met de tweede plaats, die altijd op zoek is naar nieuw succes. En dat is slecht nieuws voor de concurrentie. Maar prachtig nieuws voor België. Kim Clijsters mag dan afgehaakt hebben, met Justine Henin hebben we een kampioene buiten categorie die nog lang niet aan het einde van haar Latijn is. Eerst nog Steffi Graf inhalen.

door Filip Dewulf