Met Philippe Léonard en Régis Genaux vormde hij de drie musketiers van Sclessin. Meer dan 250 matchen en iets minder dan 100 goals voor Standard: Michaël Goossens heeft zijn stempel gedrukt op Sclessin. ‘En ik bekijk nog alle wedstrijden’, zegt hij, tien jaar na zijn afscheid van het profvoetbal. ‘Ik ging de voorbije seizoenen vaak naar het stadion, maar onlangs nam een vriend een café in de buurt van Sclessin over en kijk ik daar dus geregeld met kameraden naar tv.’
De voormalige nummer 9 leeft nog voort in de herinneringen van de trouwe fans. ‘De eerste keer dat ik als toeschouwer naar het stadion ging, ben ik op 100 meter wel 200 keer moeten stoppen om met supporters op de foto te gaan. Dat pakte mij. Ik ben geboren in Ougrée en als kind nam mijn vader – die ondertussen overleden is – me te voet mee van Tilleur tot Sclessin. Het publiek bestaat hier uit arbeiders, werklui, en dat bevalt me, daar voel ik me goed tussen.’
Tijdens zijn periodes bij Genoa en Schalke 04 leerde Goossens de Italiaanse en Duitse sfeer kennen, maar hij heeft nooit zo’n verbondenheid gevoeld als met de fans op Sclessin. ‘Die wisselwerking met de supporters is altijd belangrijk geweest voor mij. Als ik nu naar het stadion ga, is dat altijd naar Tribune 3. Ik wil graag de match voelen, beleven. Ik zou ook plaatsen kunnen krijgen op de eretribune, maar om naast mannen in maatpakken te zitten die kritiek geven terwijl ze er niks van kennen, daar pas ik voor.’
Als een goede supporter ziet Goossens de bekerfinale met vertrouwen tegemoet. ‘Ik denk wel dat het een gesloten match zal worden, heel tactisch, zeker met Michel Preud’homme in het andere kamp.’ Zelf gaat hij de finale niet in het stadion bijwonen: ‘Ik heb geen tickets, de abonnees kregen voorrang, maar ik denk dat ik toch naar Brussel ga afzakken om de wedstrijd op een groot scherm te bekijken in het supportersdorp van Standard. Daar is altijd veel sfeer.’
Mika kent iets van de Belgische beker – hij maakte zelf twee finales mee. Aan de laatste, die van 2000, heeft hij geen goeie herinneringen. Hij blesseerde zich in de tweede helft aan de schouder, moest het veld verlaten en Genk won met 4-1. Zeven jaar eerder was het helemaal anders, 2-0-winst tegen Charleroi. ‘Mijn prachtigste moment bij Standard, ook al speelde ik niet. Twee weken eerder was ik geblesseerd geraakt en Arie Haan zette me daarom op de bank. Het was het hoogtepunt van een fantastisch seizoen: vicekampioen, achtste finales van de UEFA Cup en ik werd verkozen tot beste jongere van het seizoen. We deden er drie uur over om weer in Luik te geraken, de bussen van de supporters volgden ons en af en toe stopten we om een feestje te bouwen. Het was bloedheet die dag, Guy Hellers had ergens een schaar weten te bemachtigen en bij iedereen het kostuum dat we droegen ‘bijgewerkt’. We stonden daar allemaal zonder mouwen en in bermuda. En dan die trofee in je handen houden, dat was wat!’
‘Om naast mannen in maatpak te zitten die kritiek geven terwijl ze er niks van kennen, daar pas ik voor.’ – MICHAËL GOOSSENS
