De Luikse doelman offerde zich in zijn hobbelige carrière op voor hopeloze clubs als het failliete Mechelen, het gekapseisde Oostende en zelfs een obscure Griekse club. Tegenwoordig leeft hij zich uit met vorkheftrucks.
Lente 1998. Wanneer hij net in alle rust een punt heeft gezet achter zijn seizoen bij RFC Montegnée, neemt Dimitri Habran afscheid van België en trekt richting Brazilië en Copacabana. Niet om Braziliaanse rondingen na te gapen, maar wel om met de Belgische nationale zaalvoetbalploeg aan te treden. ‘Er waren vijf landen uitgenodigd op een internationaal toernooi en we kwamen tegen elkaar uit op een op het strand gemonteerde parketvloer, dat alles voor 8000 toeschouwers’, herinnert Dimitri zich, die van het evenement gebruikmaakte om een foto te nemen met Sócrates. ‘We eindigden als voorlaatste, maar onder meer door een topprestatie tegen Brazilië werd ik verkozen tot beste keeper van het toernooi.’ De Luikenaar prijkt op de voorpagina van een lokaal dagblad aan de zijde van Ronaldo en is zelfs de ster van een reportage. Als klap op de vuurpijl krijgt hij een contractaanbieding van een Braziliaanse profclub. Dim aarzelt, maar hij luistert naar zijn hart en weigert. ‘Ik koos ervoor om terug te keren naar België en te tekenen bij Standard.’ Bijna twintig jaar later is de telg van Jupille trots op zijn carrière, maar weet hij ook dat hij veel meer had kunnen bereiken.
GRIEKSE TRAGEDIE
Zijn eerste profseizoen speelde zich af op Sclessin… of liever op de bank van het Luikse stadion. ‘Misschien heeft mijn kantje van ‘dorpskeeper’ – te lief om nummer een te zijn in Sclessin – me mijn plaats gekost’, bedenkt de keeper zich. ‘De Rouches hadden liever grote namen op dat moment: Vedran Runje, FabiánCarini (ex-Juventus), Olivier Renard et cetera. Sindsdien is het niet meer zo vanzelfsprekend om door te breken in Standard als Luikse doelman.’
Bij gebrek aan speelminuten verlaat Habran zo in 2002 zijn thuisterrein om een helpende hand te bieden aan het failliete Mechelen, dat probeert het hoofd boven water te houden met jonge wolven en op revanche beluste oudgedienden. ‘Ook al was de club veroordeeld, toch hadden we een doel: ons tonen in België.’ De fans van KV zijn al gauw gecharmeerd door de kleine Dimitri. Om de club financieel te helpen, verkopen ze overigens shirts met zijn beeltenis en ‘kamikaze’ erop, een eerbetoon aan zijn manier van keepen: zonder veel nadenken in de voeten duiken. ‘Ik moet daardoor vier of vijf hersenschuddingen en verbrijzelde oogkassen hebben opgelopen’, lacht hij.
Bij zijn terugkeer naar de boorden van de Maas in de zomer van 2003 slaagt Habran er niet in om Carini uit doel te verjagen en trekt hij snel naar Oostende voor een andere onmogelijke missie: de kustboys redden. Ondanks winst op Anderlecht en een gelijkspel tegen Standard degradeert het team. De doelman mag dan wel lof krijgen voor zijn uitstekende seizoen, het volstaat niet om weer aan de slag te gaan in België.
Zijn meest onwaarschijnlijke avontuur kan dan beginnen. ‘Yuri Selak (huidig sportief directeur van Excel Mouscron, nvdr) lokte me naar Griekenland, naar Doxa Drama, door te zeggen dat het een tweedeklasseclub was.’ Dimitri checkt de info niet en belandt uiteindelijk … in derde klasse! Het begin verloopt correct, maar na twee à drie maanden is zijn bankrekening nog met geen euro gespijsd en ziet hij hoe op de trainingen een veertigtal spelers komen aanwaaien. Dat gaat hem te ver en hij keert terug naar België.
SPIDERMAN
Als gedwongen werkloze ontvangt de dertiger dan een aanbod uit Iran. ‘Maar ik was bang om meteen een tweede slechte ervaring mee te maken. En bovendien wilde ik niet dat mijn toenmalige vriendin in huis gekluisterd moest blijven. Het betaalde goed, maar er waren verhalen over Irans nucleaire programma en dat beviel me niet.’ Voor de ex-Rouche breekt vervolgens een moeilijke periode aan op sportief vlak (lagere divisies) en zijn leven wordt overhoop gehaald door een aantal gebeurtenissen. Dimitri, die zijn vader zag sterven op het einde van een training toen hij nog een kleine jongen was, verloor enkele jaren geleden zijn dochtertje kort na haar geboorte.
Enkele weken geleden was het een ernstige bloedarmoede die hem bijna volledig uittelde. ‘Het gaat beter nu: ik neem tabletten om mijn ijzergehalte te verhogen en ik let op wat ik eet.’ Om deze beproevingen weer te boven te komen heeft Dim gelukkig altijd op het voetbal kunnen rekenen. Bij Fosses in eerste provinciale in Namen is hij ook al weer enkele jaren in het zaalvoetbal actief en zelfs international geworden, op zijn 41e. Wat hem een nieuwe bijnaam opleverde: Spiderman. ‘Ik heb een shirt van Spiderman met mijn naam achteraan en de buikspieren vooraan.’
Het zaalvoetbal hielp hem ook een job te vinden. ‘Vijf jaar geleden gaven ploegmaats me de raad om me kandidaat te stellen bij Kauffman Gaz in Remouchamps’, verklaart de heftruckchauffeur die zich bekommert om het aannemen, opbergen en sorteren van de gasflessen die over de site vervoerd worden. ‘Ik maak soms een ritje met de clark om die gasflessen te transporteren. De veiligheidsmaatregelen zijn enorm: geen sigaret, geen gsm, … Als een van de tanks ontploft, volgt onmiddellijk heel de streek!’
Met collega’s om zich heen die niet aarzelen om hem te treiteren – ‘Hij had het maar moeten maken in het voetbal!’ – heeft Dimitri al lang begrepen dat hij niet zou kunnen leven van wat hij in eerste klasse verdiende, ‘in tegenstelling tot wat veel mensen denken’. Nochtans zou de ex-Standardman op termijn graag terugkeren en keeperstrainer worden in de hoogste afdeling. En aangezien hij zichzelf blijft, zal de club die hem belt en op zijn voicemail belandt, te horen krijgen: ‘Ja, goedendag. Met Dimitri Habran, de grootste aller tijden. Hij is er niet op dit moment, maar pas op, hij bijt!’
DOOR EMILIEN HOFMAN – FOTO GF
