Vier jaar geleden voetbalde Frank Lampard nog in betrekkelijke rust bij West Ham United. Inmiddels is de spelbepaler een belangrijke schakel op het middenveld van Chelsea.

Op 30 april 2005 werd Chelsea voor het eerst sinds 1955 weer kampioen van Engeland. Met de 2-0-zege op Bolton Wanderers vergaarden The Blues de laatste punten die nodig waren om de eerste landstitel in vijftig jaar veilig te stellen. De grote held was opnieuw Frank Lampard, die beide treffers voor zijn rekening nam. Lampard, door de Engelse journalisten gekozen tot Voetballer van het Jaar, werd uiteindelijk clubtopscorer met dertien competitiegoals.

“We hebben bewezen dat Chelsea het beste team heeft”, blikt hij terug. “Enkele mensen hebben geroepen dat wij niet aantrekkelijk voetballen en dat de twee beste teams in de FA-Cupfinale stonden ( Arsenal en Manchester United, nvdr.). Voor die mensen wordt het tijd in te zien dat wíj de beste zijn, want wij hebben het Premiership gewonnen. De spelers hebben bewezen het hele seizoen constant te kunnen voetballen. Dit kampioenschap zal ik nooit meer vergeten, dit is iets waar ik altijd met plezier aan zal terugdenken.”

Lampard is de man waarop Chelsea het hele seizoen bouwt. De in Romford geboren international, die alle competitiewedstrijden meemaakte, vormt een onvermoeibare tandem met de Fransman Claude Makélélé en daarmee het sterkste middenveld van Engeland. Kompaan Makélélé opereert kort vóór de verdediging en controleert het spel. Hij is de man die iedere aanval van de tegenstander onderschept en de bal vervolgens naar voren brengt. De aanvallend ingestelde Frank Lampard heeft de ruimte om ver vooruit te spelen, dicht aansluitend bij de twee- of driemansaanval. Zowel de buitenspelers ( Arjen Robben, Joe Cole, Damien Duff), als de spitsen ( Didier Drogba, Eidur Gudjohnsen, Mateja Kezman) zijn altijd aanspeelbaar of de diepte in te sturen. Bij corners en vrije trappen is hij altijd aanwezig. Het heeft ertoe geleid dat Lampard het afgelopen seizoen veelvuldig scoorde.

Tijdens het seizoen 2004/2005 werden de contouren van het nieuwe Chelsea onder manager José Mourinho zichtbaar. De Portugees liet het elftal soms in een iets te verdedigende, maar in ieder geval herkenbare formatie voetballen. Wég met de gevestigde Zuid-Europese sterren die niet in het koude Engeland kunnen aarden. In plaats daarvan jonge spelers, die nog niet al te veel prijzen hebben gewonnen en over de nodige gretigheid beschikken ( Petr Cech, Arjen Robben, Joe Cole), gecombineerd met een enkele routinier (Claude Makélélé, William Gallas). Lampard behoort tot een bijzondere categorie. Met John Terry, Joe Cole en Wayne Bridge vormt de middenvelder de Engelse enclave die de Chelsea-selectie op sleeptouw neemt. Zowel in als buiten het veld toont hij zich een leider, iemand die veel coacht, stuurt en situaties doorziet. Het is dan ook geen toeval dat Mourinho een overwinning met zijn Engelse jongens, in de vorm van een stevige handdruk of innige omhelzing, nét even iets uitbundiger viert dan met de andere spelers. En dan te bedenken dat Lampard nog jaren op niveau meekan. Niet voor niets verlengde Chelsea in de zomer van 2004 het contract van de middenvelder û die inmiddels is benoemd tot vice-aanvoerder û met vijf jaar. “Hij is een sleutelfiguur in Chelseas toekomst”, prees algemeen directeur Peter Kenyon hem nadat de deal was beklonken. In zijn nieuwe contractperiode gaat Frank Lampard 25 miljoen pond, ofwel circa 35 miljoen euro, verdienen.

Anno 2005 is het leven van Frank Lampard, die inmiddels al 146 competitieduels op rij speelde (zie kader), een en al pracht en praal. Soms zal hij nog weleens terugdenken aan zijn eerste jaren als profvoetballer, in de luwte bij West Ham United. Op Upton Park, waar hij in 1994 als veertienjarige apprentice werd binnengehaald, moest de middenvelder altijd opboksen tegen de gevestigde naam van zijn vader Frank. De oud-verdediger was assistent-manager bij The Hammers, wat het voetballen voor Lampard junior er niet altijd even makkelijk op maakte. De middenvelder, die samenspeelde met onder anderen Joe Cole, Rio Ferdinand en Michael Carrick, had talent maar benutte dat bij lange na niet.

Zijn losbandige privé-leven was dankbaar voer voor de boulevardpers. Bovendien ging het op clubniveau evenmin goed. De band met de fans was verre van ideaal omdat zij Lampard verweten dat hij zijn basisplaats aan nepotisme te danken had. Nog steeds wordt Lampard tijdens ieder bezoek aan Upton Park uitgefloten. “In het begin deed het wel pijn, nu maakt het me niets meer uit. Tegenwoordig vind ik het zelfs prettig, het stimuleert alleen maar.”

Bij Chelsea, dat in 2001 verrassend ruim vijftien miljoen euro op tafel legt voor Lampard, ontpopt hij zich snel tot een waardevolle kracht. In de concurrentiestrijd met de gevestigde namen zoals Emmanuel Petit en Graeme Le Saux, houdt de international zich goed staande. Als een van de weinige Blues overleeft Lampard de revolutie van Roman Abramovitsj, die in 2003 bij Chelsea aan de macht komt. Dit seizoen was Frank Lampard een van de stuwende krachten in het kampioensteam.

Je zit goed in je vel. Hoe verklaar je dat ?

“De laatste tijd heb ik erg veel plezier in het voetbal. Dat is belangrijk voor een speler. Ik woon prettig, speel bij een geweldige club, dus het is goed zo. Op sommige vlakken heb ik wat geluk gehad ; blessures heb ik bijvoorbeeld nooit gekend. Als voetballer ben ik enorm gegroeid. Bij Chelsea speel ik met topvoetballers van wie ik nog heel veel leer. Ik werk harder op het veld, maak meer meters en heb een betere pass. Dat komt ook door het vertrouwen dat de manager mij geeft. Ik neem tegenwoordig bijvoorbeeld de corners en vrije trappen. Mourinho heeft me die verantwoordelijkheid gegeven. Daardoor heb ik het gevoel dat ik iets toevoeg aan het team.”

Je bent een van de Chelsea-spelers van vóór het tijdperk-Roman Abramovitsj. Wat is er nu veranderd ?

“Iedereen stelt die vraag : Hoe is de manager ? Hoe is de voorzitter ? Zelfs bij de nationale ploeg willen jongens zoals David Beckham en Gary Neville dat weten. Iedereen wil praten over John Terry, Arjen Robben en Damien Duff ; het geeft aan hoe de mensen tegen Chelsea aankijken. Ik denk dat de ploeg op dit moment de meest opwindende club van de wereld is. Vroeger keek je naar Manchester United, Real Madrid of AC Milan, nu kijken mensen naar Chelsea. Voor de spelers is de belangrijkste wijziging het mentale deel : dit jaar móéten we iedere wedstrijd in iedere competitie winnen.”

Jouw eerste weken bij Chelsea verliepen niet vlekkeloos.

“Het kost tijd om je aan te passen. Vergeet niet dat ik nog jong was toen ik voor Chelsea tekende. Dan is het niet vreemd dat je je erg nederig opstelt met spelers zoals Gianfranco Zola en Marcel Desailly in de buurt. Die spelers hadden in hun carrière bijna alles gewonnen. Bovendien moest ik enkele aspecten van mijn spel verbeteren. Mijn hele leven speelde ik voor West Ham United. Met de transfer naar Chelsea zette ik een stap in de grote wereld. Ik ben nu een van de weinige spelers uit die tijd die nog bij de club zit. Daardoor heb ik meer verantwoordelijkheid gekregen. Dat probeer ik in wedstrijden uit te dragen. Dat heeft ook met leeftijd te maken, als je jong bent is het moeilijk om bijvoorbeeld een wedstrijd te controleren. Je bent meer bezig met de dingen die je teamgenoten doen, dan met je eigen taken. Nu ben ik in staat me met beide zaken bezig te houden. Toen de club zoveel geld voor mij betaalde, keken veel mensen vreemd op. Maar waar hebben we het over ? Het gaat uiteindelijk alleen maar om het winnen van prijzen.”

Jouw hele loopbaan word je herinnerd aan je bekende vader. Hoe moeilijk is het om als voetballer de zoon van een bekende oud-prof te zijn ?

“Mijn vader was zelfs een van de redenen om bij West Ham United te vertrekken. Ik wilde af van alle vergelijkingen. Gelukkig heeft het inmiddels geen invloed meer op mijn carrière. Natuurlijk heeft het ook voordelen gehad. Mijn vader heeft eraan bijgedragen dat ik profvoetballer ben geworden, zonder hem was het niet gelukt. Iedere wedstrijd komt hij nog naar me kijken. Het prettige voor mij is dat hij objectief tegenover Chelsea staat en gewoon zijn mening kan geven. Hij is verder niet betrokken bij de club. Hij geeft zelf ook aan dat het nu prettiger is.”

Hoe zeer is het huidige succes de verdienste van José Mourinho ?

“Hij heeft hard gewerkt om alle spelers een winnaarsmentaliteit bij te brengen. Zelfs in de voorbereiding op het seizoen eiste hij dat we iedere oefenwedstrijd tot het uiterste gingen. De manager heeft ons geleerd in verschillende systemen te kunnen spelen en ons aan te passen aan andere stijlen. Mensen vinden hem arrogant, maar iedereen kan zien dat hij waarmaakt wat hij zegt. Bovendien doet hij dat met humor. Als je hem voor het eerst ontmoet, is het meteen duidelijk dat hij veel vertrouwen in zichzelf heeft. Mourinho is een échte manager : hij begrijpt hoe spelers zich voelen, hoe zij willen trainen en voetballen. Zelfs de spelers op de reservebank, die nauwelijks in actie komen, gaan door het vuur voor de andere jongens. Dat is iets wat je de manager moet nageven. Alle neuzen staan dezelfde kant op, de nieuwe spelers zijn goed geïntegreerd. Dat kun je bijvoorbeeld zien als Chelsea scoort. De spelers vieren het doelpunt met elkaar. De manager bleef ook rustig toen Chelsea aan het begin van het seizoen kritiek kreeg op de speelstijl. Toen Arjen Robben eenmaal kon spelen, zijn we aanvallender gaan voetballen. Arjen zorgt voor snelheid op de zijkant en flair, die we daarvóór niet hadden. Maar onze visie is niet veranderd. Mourinho zegt nog steeds : ‘Ga naar buiten en win de wedstrijd. Met hoeveel maakt niet uit.’ Wij staan helemaal achter Mourinho, hij heeft hier echt fantastisch werk verricht.”

Hoe ambitieus ben je ?

“Stilstand betekent achteruitgang : dat heb ik van mijn vader meegekregen. Hij hamerde er altijd op dat ik hard moest werken. Daardoor heb ik geleerd mijzelf te motiveren, de grootste criticus ben ik zelf. Een slechte actie blijft bij mij veel langer hangen dan een goede. Al probeer ik daar tegenwoordig wel boven te staan. Er is ook kritiek van buitenaf. Is enerzijds natuurlijk goed, ook daar word je een betere voetballer van. Maar soms maken mensen je na één slechte wedstrijd helemaal af.”

Is de druk op Chelsea niet erg hoog ?

“De club heeft veel geld geïnvesteerd in nieuwe spelers. Daardoor neemt de druk toe. Als we winnen, vinden mensen dat niet meer dan normaal. Verliezen we een keer dan spreken ze meteen van een crisis. Volgens mij hebben de spelers aangetoond met die druk te kunnen omgaan. Al is het wel moeilijk in het team te komen. Ik geef toe dat ik me ook wel eens zorgen maakte over mijn eigen positie. Er lopen hier zóveel goede spelers rond. De manager heeft overwogen om met mij te roteren, gelukkig is dat nog niet gebeurd. Natuurlijk wil iedere tegenstander per se van Chelsea winnen. Veel clubs menen dat Chelsea bevooroordeeld is.”

Vind jij van niet ?

“Chelsea heeft nu eenmaal de mogelijkheid de selectie te versterken. Welke club zou die bronnen afwijzen ?”

Vincent Okker

‘Toen Arjen Robben eenmaal kon spelen, zijn we aanvallender gaan voetballen.’

‘Ik geef toe dat ik me ook wel eens zorgen maakte over mijn eigen positie.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content