De een heeft al een nieuwe club, de ander niet. Nóg niet ? Of wordt dit het einde van enkele carrières ? Elf (ex-)spelers van KV Mechelen lichten hun situatie toe.
Vorige week maandag begon vereffenaar Joan Dubart aan zijn werkzaamheden bij het zieltogende KV Mechelen. Zijn eerste daad bestond erin de hele spelerskern en de trainersstaf te ontslaan wegens een nijpend gebrek aan liquide middelen. Onder aanvoering van sportief adviseurFi Vanhoof werd er samen met tv-gezicht Mark Uytterhoeven en oud-speler Piet den Boer een inzamelingsactie opgezet onder de supporters, met als bedoeling om tegen 31 december 2,5 miljoen euro bijeen te halen om het stamnummer en het patrimonium over te nemen en in derde klasse door te starten. Uiteindelijk kregen zeventien spelers een minimumcontract aangeboden voor de resterende duels uit de heenronde tegen Antwerp en Moeskroen. Over het vervolg heerst nog de grootste onduidelijkheid. Zijn alle spelers nu uit de financiële zorgen ? Hoe staat het met hun sportieve toekomst ? Een rondgang bij een elftal spelers.
Doel
Ivan Willockx : “Ik ben ingegaan op het aanbod om een minimumcontract te tekenen voor twee wedstrijden omdat ik geen valabel alternatief heb. De interesse van andere clubs bleef heel vaag in het weekend. Nu kan ik weer trainen en twee wedstrijden spelen. Financieel zit ik nog niet echt in de problemen, maar aan een spaarrekening komt op een gegeven moment ook een einde, natuurlijk. Normaal schrijf je extra’s over naar je spaarrekening, nu is het al een tijdje het omgekeerde. De mensen van Philips die ontslagen werden, kregen altijd op tijd hun loon, terwijl wij al vier maanden niet betaald waren vóór ons ontslag.
“De voorbije weken en maanden zijn moeilijk geweest. Ik hoop dat er na de regen nu wat zonneschijn komt. Of mijn carrière erop zit ? Ik hoop dat ik straks weer een club vind, ik ben nog maar 27. Onlangs had ik nog iemand aan de lijn, die zei : jij bent ondertussen toch ook al een jaar of 31, 32, zeker ? Blijkbaar schat men mij ouder in, maar ik ben pas 27 geworden. En ik ben zeker nog niet versleten.”
Verdediging
George Blay ( voelt zich aangevallen) : “Ik weet héél goed waar ik mee bezig ben, maar dit is een persoonlijke zaak waar ik liever niet over uitweid met journalisten. Nothing is done yet. Zoek alstublieft geen grote verhalen, wij zijn het die lijden, hé. Vijf maanden geen loon ontvangen is niet om mee te lachen, hoor. Ik moet ook de eindjes aan elkaar proberen te knopen. Weet je, het is een echte struggle for life. Voetbal is een ploegsport, maar toch is het ieder voor zich. Jullie kunnen echt niet bevatten hoe moeilijk wij het op dit ogenblik hebben. Constant krijgen we papieren, waarmee we worden aangemaand onze rekeningen te betalen. Dat maakt het allemaal zo gevaarlijk, ik heb dit nog nooit meegemaakt. Maar panikeren heeft geen zin, alles komt wel in orde.”
Sammy Greven : “Vanaf het begin stond mijn besluit vast : zelfs al vond ik een nieuwe club, die laatste twee wedstrijden wilde ik absoluut meemaken, zelfs gratis. Ik ben een echte clubman. Dit beschouwde ik van meet af als mijn sportieve plicht ten opzichte van de supporters. Mochten we niet gespeeld hebben, zij zouden woedend geweest zijn – nu zijn ze alleen maar ontgoocheld. Onze fans zijn werkelijk uniek : vrijdag trainden we voor vijftig, misschien wel honderd man. De club is hun leven, zo emotioneel. Dan maken die 286 euro die we kunnen verdienen niet veel uit, hoor.
“Ik heb de laatste dagen enorm veel telefoontjes gehad : van makelaars, supporters, media. Op den duur begon het te storen, zodat ik mijn vrouw liet opnemen. Ik had echt rust nodig. De vreemdste voorstellen krijg je, zoals bijvoorbeeld van een Portugese tweedeklasser. Door te blijven spelen onderhoud ik mijn conditie. Ik heb daar met Harm van Veldhoven over gesproken, de trainer van Strombeek waarvoor ik na nieuwjaar zal spelen. Zij beginnen dan met het profstatuut beginnen en zullen tweemaal daags trainen. Johan Vermeersch wil de derde periodetitel binnenhalen en de club uitbouwen tot een eersteklasser. Daarom ook is het zeker geen sportieve degradatie.”
Drissa Diallo : “Echt concrete aanbiedingen ontving ik nog niet, wel al interessante telefoontjes van een Belgische club en enkele buitenlandse. Ik verwacht wel een oplossing op korte termijn voor de sportieve en financiële problemen. Sinds mijn ontslag heb ik me vooral moeten bezighouden met allerlei administratieve zaken en paperasserie. Ik verzeker je dat ze daar in België specialisten in zijn, voor elke futiliteit is er wel een attest. Via spelersvakbond Sporta hoop ik nog het grootste deel van mijn geld te recupereren.
“Voor sommige jongens is het een groot drama. Ik hoorde dat er een paar uit hun appartement werden gezet en geen geld meer hebben. Voor mij valt het nog mee, financieel kan ik me behelpen. Ik ben zeker niet rijk, maar leef nog niet op straat, hé ( lacht). De huur van mijn appartement in Mechelen betaalde ik immers zelf. Mijn echtgenote studeert en woont nog in Parijs. Eigenlijk waren we op zoek naar een andere woning, maar die plannen hebben we nu even uitgesteld. C’est la vie : après le bonheur, le malheur.”
Middenveld
Lukasz Kubik : “Als niet-EU-burger was ik te duur en dus kreeg ik geen nieuw contract. Daar heb ik dan maar begrip voor op te brengen. De schok was niet te groot, want dit maakte ik al eens mee bij Harelbeke. Alleen vreesde ik even voor mijn afbetalingsplan bij de belastingen, een overblijfsel uit het verleden. Ik moet nog tienduizend euro afbetalen, maar ontving de laatste vier maanden geen euro. Gelukkig heb ik een nieuwe spreiding van de betalingen kunnen regelen. Met de hulp van Sporta ben ik wel van plan om mijn gederfde inkomsten via de burgerlijke rechtbank te recupereren. Eerder lukte me dat ook al met Harelbeke : op dat precedent kunnen we ons dus beroepen.
“Ondertussen heb ik getekend voor Moeskroen : tot het einde van het seizoen, met een optie voor nog eens drie jaar. A nice opportunity. Financieel had ik het anders geen maand langer uitgehouden. Nu heb ik eindelijk een ploeg gevonden, die sportief en financieel niet in moeilijkheden verkeert en waar ik vrijuit zal kunnen spelen. Ik had een bijzonder leuk en open gesprek met Lorenzo Staelens, die me een eerlijke kans beloofde.”
Ken Leemans : “Zonder contacten met andere clubs, had ik waarschijnlijk het mini-contract voor twee wedstrijden getekend. Nu wilde gewoon geen risico’s lopen : stel dat ik geblesseerd raak, dan mis ik misschien wel een unieke kans om bij een andere ploeg aan de slag te gaan. Vrijdag praatte ik met Herman Van Holsbeeck en Gaston Vets van Lierse. Ik ben enorm geïnteresseerd in hun aanbod en besprak de voorwaarden met mijn makelaar en mijn ouders. Ook Westerlo en Strombeek hebben zich ondertussen gemeld. Ik ben nog maar negentien, ik moet niet direct naar het financiële aspect kijken, maar vooral een sportieve keuze maken. Zonder de steun en het vertrouwen van Stéphane Demol zat ik nu misschien nog altijd bij de invallers.
“Ik ben zaterdag bewust niet gaan kijken, een beetje uit schrik voor de reacties van de supporters. Het zijn fanatieke mensen, hé. Als ze weten dat ik een onderhoud had met de vijand; zullen sommigen me dat nooit vergeven. Maar ik moet denken aan mijn job en mijn persoonlijke toekomst.”
Eric Viscaal : “Iedereen die al eens vier maanden niet betaald is, weet dat er leukere dingen zijn om mee te maken. Maar over het financiële ga ik hier niet uitweiden. Waar het schoentje voor mij een beetje wringt, is dat Ivan Willockx en ik het beste van onszelf hebben gegeven op elk vlak – met de spelersraad waren wij altijd de gesprekspartner -, maar dat de keuze voor de laatste twee wedstrijden voor de winterstop in eerste instantie op ándere spelers is gevallen. Dat is hun goed recht natuurlijk, maar wij hadden dat liever anders gezien. Eerst gingen ze alleen voor Belgen kiezen, omdat dat de goedkoopste oplossing was, maar donderdag vernamen we dat elke EU-burger in aanmerking kwam. Tja, dan hadden ze ons in het begin van de week ook wel even kunnen bellen. Dan gaat het niet om dat beetje geld, maar om de supporters een laatste dienst te kunnen bewijzen. Dat vind ik toch wel belangrijk. Ik ben nu 34, ik hoop nog tot mijn zesendertigste te kunnen voetballen. Mijn lichaam zegt dat het nog kan. Het einde van mijn loopbaan wordt dit dus zeker niet. Dit is gewoon een dipje.”
Steven Ribus : “De onderhandelingen waren afgelopen weekend goed aan het vorderen. Ik had mij voorgenomen niet te wachten, noch in derde klasse te beginnen. Dat er een paar clubs in Nederland, twee, drie Belgische eersteklassers en een paar clubs in tweede geïnteresseerd waren in mij, deed mij goed. Dus ik wist dat ik naar een andere club zou kunnen, waardoor ik geen risico op blessures meer wou nemen door zaterdag tegen Antwerp te spelen. Ik zit al acht jaar bij Mechelen, waarvan zes bij de A-kern, dus ik zal niet zeggen dat het voor mij financieel zo zwaar doorweegt als voor sommige anderen, maar mijn vriendin en ik hebben wel pas een huis gekocht. Dan is zolang niet betaald worden toch wel een beetje een nadeel : de lening moet ook betaald worden. We waren daar nu wel wat op voorzien – we hadden vooraf wat geld opzijn gezet daarvoor – maar daar zijn we nu wel van aan het eten. Dat het eerste wat ze je kunnen doen als je niet meer kunt betalen je huis aanslaan is, speelt dan toch wat door je hoofd, moet ik zeggen. Maar mijn situatie is door de vooruitzichten die ik heb, niet zo dramatisch. Eigenlijk alleen maar prettig.”
Aanval
Sören Hermansen : “Hoe de toekomst eruit zal zijn, weet ik op dit moment eerlijk gezegd niet. Ik heb niks concreets in handen. Ik heb tweeënhalf jaar in België gespeeld, nu zoek ik iets buiten België. Terug naar Denemarken misschien, hoewel ik eigenlijk wel in het buitenland wil blijven voetballen voor de ervaring. Maar ja, het is een beetje overal crisis in het voetbal, hé. Hier bij Mechelen kon ik maar zesentwintig wedstrijden spelen in die tweeënhalf jaar. Ik had gehoopt op méér, maar toch heb ik hier veel plezier beleefd. De jongens met wie ik speelde, waren tof. Ik had een behoorlijk loon, dus ik kon wel wat spaargeld opzij leggen, maar ik hoop toch dat ik nog tot januari in mijn appartement mag blijven wonen. Dan keer ik terug naar Denemarken, in afwachting van een nieuwe club. Mijn familie in Denemarken zei dat het hier soms gewoon crazy was. Je moet al goed zoeken om nog zo’n club te vinden als deze in Europa. Ik denk dat ik genoeg gehad heb van het Belgisch voetbal.”
Martijn van Galen : “Wij Nederlanders speelden dus uiteindelijk toch, nadat we contact opnamen met de vakbond en de instantie die voor onze uitkering moeten zorgen. Anders zat ik toch maar thuis te niksen. Nu konden we de supporters nog een plezier gunnen. Het ontslag op maandag was toch wel een zware klap. Dinsdag trainde ik individueel, woensdag samen met Eric Viscaal bij Schoten en donderdag bij mijn oude amateurclub. Op dat vlak kon ik me wel uit de slag slaan.
“Tot nu toe kende ik geen financiële problemen, maar het mag ook zeker geen vier tot vijf maanden meer duren. Ik ben daar ook niet zo veel mee bezig. Het enige wat ik weet, is dat er op dit moment nog genoeg geld op mijn spaarrekening staat. Wat ik wel jammer vind, is dat de spelers op dit moment waarschijnlijk het minst zicht hebben op de toekomst van KV Mechelen. Wij zijn al langer de speelbal. Ik voelde me regelmatig zwaar vernederd, zeker als je zonder boe of ba op straat wordt gezet. De mentale tik was groot, maar ik heb thuis nooit huilend op de bank gezeten. Er is nog een sprankeltje hoop, maar ik vrees dat KV Mechelen niet voor eerste klasse behouden kan blijven. Laat ons maar hopen dat de club blijft bestaan en in derde klasse mag beginnen.”
Tosin Dosunmu : “Zelf weet ik niks, ik laat alles over aan mijn manager André Denul. Of ik snel een andere club zal vinden, weet ik niet. Charleroi zou mij vorige week wel komen scouten zijn. Mijn manager is gaan praten met Johan Willemen om te zien wat er met mij moet gebeuren. Spelen aan een minimumcontract kon ik als buitenlander niet. Financieel is het bijgevolg niet gemakkelijk. Ik kom niet uit een rijke familie, maar ze weten zich te behelpen, zodat ik nooit geld naar Afrika heb moeten sturen. Als ik dan toch broke ben, geeft mijn manager mij geld. Dat gebeurde de laatste tijd wel vaker. Als ik mijn rekeningen niet kan betalen, mag ik daar met hem altijd over praten. Daarom is hij een goeie makelaar.”
door Raoul De Groote en Frédéric Vanheule
‘Al die telefoons ! Op den duur liet ik mijn vrouw opnemen.’
‘Ik denk dat ik genoeg heb gehad van het Belgisch voetbal.’
