IN DEZE RUBRIEK DIEPT JACQUES SYS ANEKDOTES OP UIT DE KELDER VAN ZIJN GEHEUGEN. VANDAAG: WIM HOFKENS.
Het was anderhalve week geleden een klein berichtje in de kranten: Wim Hofkens wordt trainer van Sinaai Girls. De middenvelder die destijds bij Anderlecht voetbalde en de gouden periode van KV Mechelen meemaakte, gaat zich in het vrouwenvoetbal storten. Achttien jaar was Wim Hofkens toen hij van het Nederlandse Willem II bij Beveren arriveerde. Hij had de Wase club verkozen boven Feyenoord. Hofkens stippelde de weg die hij wilde volgen zorgvuldig uit. Zelfs Urbain Braems, toen trainer bij Beveren, was onder de indruk. “Je moet Hofkens eens interviewen, je zult niet weten wat je hoort, zo veel nuchterheid en toch zo veel zelfverzekerdheid”, zei hij ons.
Maar het is een heel ander interview met Hofkens dat ons altijd bijbleef. Na vier seizoenen Beveren, vijf jaar Anderlecht en één seizoen bij Beerschot was Hofkens aan zijn vijfde jaar bij KV Mechelen bezig. Sportief liep het goed – er was al een beker gewonnen, een Europacup en een nationale titel – maar Hofkens was ongelukkig. En dat wilde hij vertellen, het moest hem van het hart. “Dit wordt voor jou een exclusief verhaal”, zei hij.
Zelden zo’n bitter betoog gehoord als toen, op een zachte lentedag in 1991. Hofkens was na een echtscheiding door de hel gegaan en constateerde dat alle problemen zich tot in de club doortrokken. De collega’s gingen hem plots anders benaderen, hij stond geïsoleerd en kon niet snel genoeg vertrekken. Er was, zo vertelde hij, door zijn ex-echtgenote geen vrolijk beeld van hem geschetst en daardoor kwam hij ook in de spelersgroep op een zijspoor terecht. Als hij in een wedstrijd balverlies leed, werd er gekankerd. Maar vooral: niemand die hem nog iets zei, hooguit waren er een paar sarcastische opmerkingen. Zelden een voetballer gehoord die zo met zichzelf in de knoop lag.
Wim Hofkens, vijfvoudig international, was zelf ook een klager. Bij KV Mechelen wisten ze: als hij sakkert, speelt hij goed. Het bleek zijn natuur. Hofkens was serieus. Akelig serieus, vonden sommigen. Hofkens nuanceerde dat altijd. Hij wist dat hij somberheid uitstraalde als hij zich niet goed voelde en dat zo een vertekend beeld over hem ontstond. Maar Hofkens legde zichzelf hoge eisen op en ging constant over de pijngrens. Hofkens was een polyvalente middenvelder, sterk in de recuperatie, maar ook vaardig in de opbouw, al werd dat laatste niet altijd gezien. Toen Wim Hofkens na vijf seizoenen van KV Mechelen naar KV Kortrijk vertrok, gaf hij weer een vreemd interview: de dag dat hij voor KV Kortrijk tekende, zei hij, was een van de gelukkigste van zijn leven. In Mechelen had hij vijf jaar bij de verkeerde club gezeten. Hij had zich er nooit prettig gevoeld. En dan, sprak Hofkens, ga je alleen de negatieve zaken zien en schenk je geen aandacht aan de positieve. Hij amuseerde zich niet, hij had de matchen als een verplicht nummer aanzien.
Dat klonk vreemd na alle triomfen. Trainer Aad de Mos werd als de architect beschouwd van deze vergulde periode, maar Hofkens had bedenkingen over de manier waarop zijn landgenoot functioneerde: omdat De Mos, zo zei hij, door de manier waarop hij de spelers benaderde, vijanden maakte en omdat hij ook niet hard genoeg trainde. KV Mechelen, vond Hofkens, was maar een ploeg voor 45 minuten. Hij sprak onverbloemd en ongezouten. En hij schudde het wierookvat uit over de allerbeste trainer die hij had meegemaakt: Tomislav Ivic. In vergelijking met Ivic stelde niemand iets voor. Ivic was niet goed, neen, hij was abnormaal goed. Onder hem, ze vertelde Hofkens, voelde je je fitter na de wedstrijd dan voor de match.
Een geboren trainer zag je in Wim Hofkens. Al vroeg je je weleens af: zullen de hoge normen die hij iedereen oplegt geen struikelsteen zijn? Wim Hofkens, intussen 55 jaar, was trainer van KSK Hoboken, KVO Aarschot, Zwarte Duivels Oud-Heverlee, Sporting Tisselt, Willebroek-Meerhof, Vigor Wuitens Hamme, Tubantia Borgerhout, weer Sporting Tisselt, Eendracht Zele, KGR Katelijne, HSV Hoek, Belgica Edegem, Yellow-Blue Beveren, opnieuw Tubantia Borgerhout en uiteindelijk KSV Temse. Daar trainde Hofkens de jeugd. Vaak deed hij de rit bij die clubs niet uit. Nu stapt hij over naar het vrouwenvoetbal. Twintig jaar na het einde van zijn actieve carrière. Hij zal het zich toen wel anders hebben voorgesteld.
