27 april 1980 – Turnhout – Eventingruiter
“Mijn grootvader had zeven kinderen en die hebben in totaal 32 kleinkinderen. Vrijwel iedereen daarvan rijdt paard of heeft het gedaan, ik kan echt wel spreken van een familietraditie. Thuis hebben we een manege met dierenkliniek. Mijn pa is veearts-hoefsmid in Hoogstraten, mijn oom Jef is getrouwd met een Limburgse en is daarom naar hier, Meeuwen-Gruitrode, gekomen. Ik ben hem gevolgd.
“In de familie is er ook een olympische traditie. Ik was in Athene, Jef nam deel aan de Spelen in Barcelona, waar een andere oom, Gust, chef d’équipe was. Mijn vader zou hebben deelgenomen aan de spelen in Moskou, maar die werden helaas voor hem geboycot. Voor een kwalificatiewedstrijd liet hij zelfs mijn ge-boorte uitstellen. Op zijn vraag kreeg mijn moeder van de dokter pillen om de bevalling wat uit te stellen.
“In eventing zoals military nu heet, zit alles. Springen, dressuur, cross, wat iedereen het liefst doet, ook al train je daar het minst op. Ik ben begonnen met rijden toen ik een jaar of zes was, eerst met pony’s, daarna met paarden. Het mooie aan een paard is dat je met een slim, levend dier bezig bent. Ik hou van alle sporten en ben een supporter van Anderlecht, in een buurt die gericht is op RC Genk, maar een voetbal vind ik niks. Dat leeft niet, na de training leg je die bal in de kast en het is voorbij. Een paard is er constant, je moet het verzorgen, het kan ziek worden, het heeft zijn humeur. Als mijn vriendin het van de wasplaats naar de stal brengt en het beslist om halverwege te blijven staan, dan krijgt zij het niet vooruit. Een paard tast de grenzen af, met mijn vader of mij zal het dat niet proberen. De ruiter is belangrijk, maar een goed paard denkt tijdens een wedstrijd mee, verwerkt mentaal goed de druk die het voelt en schat voor hindernissen zelf een stuk de afstand in. Na een wedstrijd is het dier leeg.
“Soms gebeuren er drama’s, zoals in Athene. Het paard van Joris Van Springel brak er zijn been. Ze hebben het nog geopereerd omdat ze er vanuit mediastandpunt absoluut alles aan wilden doen om het te redden, maar ik ben zelf veearts en wist goed dat het niet te redden viel. Wij zijn allemaal dierenliefhebbers, maar ongevallen kan je nooit uitsluiten. Ik lees ook over voetballers of wielrenners die in elkaar zakken op een veld of op de weg met een hartstilstand. Ga je daarom die sporten verbieden, zoals dierenrechtenactivisten soms willen ? Athene viel qua resultaat tegen. Misschien te zenuwachtig. Zevende als ploeg, dat kon beter, en individueel was ik 43e.
“Ik rijd elke dag. Vorig jaar was dat hectisch. Ik zat in mijn laatste jaar diergeneeskunde in Gent en moest veel stages lopen in de kliniek. Die begonnen vaak al om acht uur. Dus moest ik om vijf uur uit bed, om paard te rijden. Om zeven uur de auto in naar Gent en na de les snel naar huis om verder te werken met de paarden, volbloeden die net iets te traag zijn voor de renbaan. Ik had er na veel testen twee waaruit ik voor Athene kon kiezen. Dat was luxe, maar betekende ook dubbel trainen. Ik werd door Bloso vanaf februari betaald als topsporter en dat hielp om mijn profs te overtuigen. Ook de Spelen maakten wat los. Het jaar voordien was er maar het Europees kampioenschap en kon ik veel moeilijker mijn afwezigheden in de les uitgelegd krijgen. Wij vertrekken voor een wedstrijd immers op maandag of dinsdag. Het is niet zoals met voetbal, dat je je tas oppakt en een paar uur voor de aftrap naar het stadion rijdt.
“Ik ben nu dierenarts, net als mijn vriendin. Nooit over nagedacht, ik zou niet weten wat ik anders had moeten doen. We zijn met drie. Jef begeleidt de sportpaarden, dit weekend zat hij nog in Japan. Zoals je bekende sportdokters hebt, is hij een gerenommeerde sportpaardendokter. Ik doe hier de praktijk, mijn vriendin werkt in een dierenkliniek. Zij behandelt ook kleine dieren, ik niet. Omwille van die praktijk moet ik de sport op een lager pitje zetten. Vorig jaar heeft van de hele familie veel gevraagd, we zijn immers maar amateurs die het met hun hobby ver schopten. Er me exclusief op toeleggen is onmogelijk. Die jumpingruiters kunnen dat, maar door de afwezigheid van tv heb je in onze sector geen sponsors en het prijzengeld is verwaarloosbaar.”
door Peter T’Kint
