Hoe breng je de vakantie door ?
Met te verhuizen. We hadden gedacht dat ons nieuwe huis vroeger klaar zou zijn, maar in de lente hebben de werken vertraging opgelopen. Ons nieuw huis ligt op een kilometer van hier, nog altijd in Ans. Ik ben in deze streek komen wonen toen ik vier jaar was en ik zie me niet gemakkelijk ergens anders wonen. We wonen in een stad waar mensen graag komen omdat het er rustig is. Hier hoor je niets anders dan de vogels. In Ans kan je de voordelen van de stad combineren met de voordelen van het platteland.
Je bent geboren in Italië.
Ja, net als mijn broer en mijn twee zussen. Alleen mijn jongste broer, die helaas ondertussen overleden is, is in België geboren. Mijn vader is naar hier gekomen om in de mijnen te werken. Pas na acht jaar kon hij de familie doen overkomen. Luciano was toen twee jaar. Er bestaat in onze familie zeer veel wederzijds respect.
Je hebt niet altijd van voetbal je beroep gemaakt. Wat deed je voordien ?
Ik heb een diploma A3 als carrosserieverver en -hersteller. Ik heb twintig jaar in die branche gewerkt en dat met voetbal gecombineerd. Tot mijn zeventiende voetbalde ik bij Ans, daarna ben ik trainer geworden. Ik heb op zowat alle niveaus gewerkt, zowel als trainer van de eerste ploeg als als jeugdtrainer. Mijn trainersdiploma heb ik sinds twintig jaar. Mijn huidige situatie heb ik eigenlijk nooit nagestreefd. Ik heb nooit volgens een carrièreplanning gewerkt.
Wat vind je van het leven van een voetballer ?
Eerlijk, het is het mooiste beroep van de wereld. Ik heb altijd acht tot tien uur per dag gewerkt. Het stoort me dan ook niet om al om acht uur op de club aan te komen, en na de laatste training blijf ik nog twee uur op Standard hangen. Ik vind dat normaal. We hebben de plicht om ons voor de supporters te interesseren en te zorgen voor het goede imago van de club. Zelf stel ik me elke dag ter discussie. Ik ben streng voor mezelf en dus mag ik het ook voor anderen zijn. Je moet er in het leven altijd over waken dat je je niets te verwijten hebt. Dat is een misschien mijn kracht. Robert Budzinski, de directeur van Nantes, zei altijd : “Wie ophoudt met proberen de beste te zijn, is niet goed meer.” Ik hou wel van die uitspraak. En ik veel bewondering voor individuele sporters. Ik heb de Italiaanse sprinter Pietro Mennea nog aan het werk gezien.
Heb je hobby’s ?
Ik werk graag in de tuin. Ik doe alles in de tuin. Als ik iets begin, wil ik het ook beëindigen. Ik word wel vaak onderbroken, maar dat vind ik niet erg. Het gebeurt geregeld dat ik vier tot vijf uur in de tuin bezig ben. Dat ontspant me, ook al blijf ik ondertussen aan het voetbal denken. Ik ben altijd een erg handig iemand geweest. De bloemen voor de tuin ga ik zelf kopen. Trouwens, ik doe altijd de boodschappen. Angela zegt altijd dat ik te veel koop.
Zijn je kinderen sportief ?
Mijn dochter helaas niet. Mijn zoon speelt bij de tweedejaarsminiemen van Standard. Hij werd van Ans naar Standard getransfereerd toen hij zes jaar was, dat was dus vóór mij. Nu ik trainer ben bij Standard, heeft hij het natuurlijk moeilijker. Zoals het voor mij moeilijk is vanwege de aanwezigheid van mijn broer Luciano. François is echt bezeten van voetbal. Als we op afzondering zijn, stuurt hij me altijd de resultaten per sms door. Momenteel is voetbal nog amusement voor hem. Hij traint drie keer per week en daar komt dan nog de wekelijkse wedstrijd bij. Ik weet dat het moeilijk is om aan de top te geraken, dat het mogelijk is dat hij blijft haperen. Ik probeer er hem op voor te bereiden dat hij op een dag op een lager niveau zal moeten spelen, zodat hij niet te ontgoocheld is als zich dat effectief voordoet.
door Pascale Piérard
