“Geen winterstop voor die luieriken.” Ziedaar kort samengevat de stelling die Ivan Sonck vorig weekend verdedigde in zijn maandelijkse column in De Standaard. Die column wordt, voor zover ons bekend, niet afgedrukt in Het Nieuwsblad. “Daarvoor is ze te goed”, zegt Ivan zelf. In werkelijkheid wenst de directie van de VUM geen al te zware schok te veroorzaken bij de Nieuwsbladlezer, die meer sportief georiënteerd is dan zijn collega van De Standaard en allerminst gewapend is tegen Ivan Sonck.
Tussen twee haakjes : de manier waarop De Standaard sport brengt staat, zowel qua inhoud als qua stijl, op eenzaam hoog niveau, ook internationaal. Aangezien die krant daarbij weinig of zelfs geen eigen sportjournalisten inzet (de rubriek sport wordt niet eens opgenomen in de colofon !) maar enkel de teksten van Het Nieuwsblad redigeert, zegt dat… ja, wat zegt dat eigenlijk ? Alles ? Niets ? Meer alleszins dan wij hier zullen zeggen.
Onlangs werd aan ondergetekende, ten behoeve van een school in journalistiek, een spitse en zo het kon met een weinig humor doorspekte reactie gevraagd op de stelling : “Sport hoort niet thuis in een kwaliteitskrant.” Dat zijn van die momenten waarop sterfgevallen in de familie een welgekomen excuus vormen, maar alla, toch maar een minuut nagedacht en volgend antwoord verzonnen : “Sport hoort inderdaad niet thuis in een kwaliteitskrant en het omgekeerde geldt ook : een kwaliteitskrant hoort niet thuis in de sport. Vandaar dat ze zo weinig verkoopt en enkel overleeft dankzij haar populaire zusterkrant waarin sport wel thuishoort.”
Had ‘Plato’ al bestaan, onze nieuwe rubriek waarin uitspraken die kant noch wal raken een plaats krijgen, wij hadden onszelf erin opgenomen. Niettemin past het op tijd en stond de zaken scherp te stellen, want die kerels van de zelfuitgeroepen kwaliteitspers moeten inzake pretentie voor weinigen onderdoen. Terwijl je, als je de verspreide oplage van De Standaard en De Morgen samentelt, nauwelijks boven die van Gazet van Antwerpen uitkomt. Om het helemaal cru te stellen duiken wij wat dieper in de meest recente CIM-cijfers : De Standaard heeft 310.000 lezers, De Morgen 226.000. Voetbal Magazine heeft er 424.500. En hebben wij pretentie ? Ah bon. En pas op, in die cijfers worden de min-twaalfjarigen dan nog niet meegerekend.
Maar waarover hadden we het ook weer ? Oh ja, één keer per maand schrijft Sonck dus een column in De Standaard, zo blijft hij in het ritme waarmee hij op de BRT reportages maakte. In zijn jongste bijdrage kondigde hij aan dat de waanidee van een winterstop annex winterstage aanleiding zou geven tot een waslijst van nieuwe blessures. Vooral omdat voetbaltrainers het ABC van de fysical training niet onder de knie hebben. “Die blessures zullen worden toegeschreven aan de overbelaste kalender of de harde velden”, besloot Ivan zijn essay, “maar U en ik weten, na wat ik U heb uitgelegd, beter.”
En wat lezen wij deze week in de krant ? Anderlecht tijdens winterstage opnieuw getroffen door een blessureplaag ! Ivan Sonck is visionair, een ziener. Tussendoor gaf hij graag mee dat de fysieke conditie van onze voetballers ondermaats blijft. En dat de kerstsfeer aan hem niet besteed is. Terwijl alle andere Soncken binnen rond de boom van ‘Susa Nina’ en ‘Daar is een kindeke geboren’ zaten te zingen, en wat later op de avond van ‘Wesley jeanet’, zat Sonck zelf samen met zijn nonkel Jan in de keuken naar Canal Plus te kijken. Top Gun II en Robocop.
Stilaan beginnen op het scheidsrechtersblad de eerste namen op te duiken van spelers die niet meer weten wie, en zeker niet wat, Ivan Sonck was. Dat is, zo bij het begin van dit palindroomjaar, een angstaanjagende gedachte. In het wielerpeloton rijden bij de beloften kerels rond die niet beter weten of Mark Vanlombeek is woordvoerder van VTM. Het leven is kort, beste vrienden, profiteer ervan.
