Wij gaan die vakantiereportages van Voetbal Magazine op de voet blijven volgen. Helaas kunnen wij het tempo ervan niet bijbenen. En dus moeten we het eerst nog hebben over Daniel Devos, in Peru op bezoek bij Andrés Mendoza. En bij al zijn familieleden. En al zijn ex-maats. En al die hun familieleden. In het artikel van Raoul De Groote in Togo hebben wij het geturfd : er werden zevenhonderd twintig Togolezen ondervraagd over Olufade. Welnu, dat was onbetekenend in vergelijking met Daniel Devos en de Mendozakennissen in Peru. Zevenentachtigduizend vierhonderd ! In zover dat op de redactie de mening veld begon te winnen dat Raoul er zich in Togo wat al te gemakkelijk had vanaf gemaakt.

Wat Devos allemaal heeft uitgestoken in Peru valt volkomen buiten het kader van wat doorgaans wordt verstaan onder “op reportage gaan”. Gaf interviews weg aan vijf radiostations, drie televisieomroepen en een dozijn landelijke dagbladen. Gaf de aftrap van Peru-Ecuador. En de assist voor het eerste doelpunt. En stond, als klap op de vuurpijl, de volgende dag vanop het balkon van zijn hotel samen met de nieuwe president Alejandro Toledo een uitzinnige massa Peruanen op te zwepen : “Trabajo si, samba no. Trabajo si, samba no. Trabajo si,…”

Wij baseren ons hierna uitsluitend op wat Daniel zelf over zijn belevenissen heeft geschreven. Naar wat hij daarbuiten allemaal heeft gedaan durven wij niet gissen. Gegarandeerd dat hij minstens tien basketbalmatchen is gaan bekijken. En carapulcra, de rijkelijk gevulde schotel met kip, bonen, zachte aardappelen en pikante saus (voor 25 sol) is hem dan blijkbaar niet bevallen, maar over wat hem wél is bevallen vernemen we niets.

Nadat Daniel ons al met zijn inleiding heeft platgeslagen (geen alcohol in de minibar !), begint zijn zoektocht naar de roots van Mendoza. Spreekt met Jean Ferrari en dokter Aparicio. Ondervraagt de hele staf en alle spelers en ex-spelers van Sporting Cristal. En neemt dan in Lima de bus voor een verplaatsing van driehonderd vijftig kilometer naar Chincha. Of beter gezegd : naar negen kilometer verder. Want… daar woont een tante van Mendoza !

Haar foto stak ons al de ogen uit van bij het eerste vluchtige doorbladeren van Voetbal Magazine. Onderschrift : “De tante van Mendoza stelt zich op in de deuropening.” Intrigerend onderschrift. Veel geheimzinniger dan bijvoorbeeld : “Nico Boone (Bergen) : ik vind niet dat ze hier snel zweven.” De tante van Mendoza stelt zich op in de deuropening. Waarom doet ze dat ? Hoe doet ze dat ? Waar doet ze dat ? In de deuropening ja, maar van welke deur ? Dat zijn tenminste teasers. Je oog valt er op en je noteert : straks lezen.

Blijkt dat die tante negen kilometer buiten Chincha in de woestijn in een godvergeten hacienda woont. In alle rust, tot ze plotseling tot haar verbijstering Daniel Devos voor haar neus zag opduiken. “De tante raakt door ons bezoek helemaal overstuur”, schrijft Daniel laconiek, alsof we dat het brave menske kwalijk kunnen nemen. Waren wij tante Mendoza, wij stoven er vierklauwens vandoor indien Daniel Devos plots voor onze neus stond, negen kilometer buiten Chincha. Gelukkig weten wij inmiddels dat tante zich herpakt heeft, vermits ze zich in de deuropening heeft opgesteld om een foto te laten maken. Door Daniel zelf nemen wij aan, want dat er op die ontdekkingsreizen ook een fotograaf mee gaat zou een al te zware aanslag op het redactiebudget zijn. 25 sol voor een bord carapulcra dat niet eens gesmaakt heeft, is al genoeg geld verspild.

Maar daar kunnen we niet te lang bij stil staan, want Daniel is al aan het kruisverhoor van tanteke begonnen. “Mijn man is de broer van de vader van Andrés”, stamelt ze, en wist vlug het zweet van haar voorhoofd. Wij zijn nu bezig met dat stuk gewoon over te schrijven hoor, het staat er allemaal letterlijk in. Ook dat er vervolgens vanachter een hoek een zus van Mendoza tevoorschijn komt. Maar die schrikt nog erger van het onverwachte bezoek dan tante. “Ze slaakt een gil en rent weg”, schrijft Daniel nog altijd zelf.

Enfin, uiteindelijk komt Hugo Lovaton ten tonele. (In eenzame hacienda’s in Peru wonen ze blijkbaar met een man of veertig, waardoor die hacienda’s al bij al minder eenzaam zijn dan een half-kamerflatje in Oita). Hugo Lovaton is toeschietelijker. Ook verrast, maar dan om andere redenen : “Waar Andres die geweldige kracht vandaan heeft ? En daarvoor komt gij uit België naar hier ? Maar man, gij zijt zot. Waarom stuurt ge geen e-mailtje ?”

De reportage van Daniel Devos is evenzeer hors categorie als die van Bruno Govers met Ahmed Hossam. Ex-aequo op één. Die van Christian in Kangnung moeten we nog lezen, en dus staat voorlopig Raoul in Togo op drie. Maar attentie : de zomer is niet voorbij, en de zomerserie evenmin. U moet er maar op letten : niemand haalt het in zijn hoofd om op zoek te gaan naar de roots van Ommelianovitch of Demkine. Maar waar ’t zonneke schijnt en er lekker te eten valt (Kairo, Lomé, carapulcra), daar zijn de mannen van Voetbal Magazine. Gelukkig houden wij met Knack onze uitgeverij recht.

door Koen Meulenaere