Tweede paragraaf van de reportage van Christian : “Ki-Hyeun neemt in een zeer sober interieur plaats in de eenzit.” Op zich is met die mededeling niets mis. Ga bij Marc Degryse op visite en hij neemt ook wel plaats in de eenzit. Maar als het over een Koreaan gaat, word je onmiddellijk gevat door een gevoel van claustrofobie. Zeker omdat drie pagina’s vroeger een foto stond van Lorenzo Staelens in zijn woning in Oita. Woning is veel gezegd : een nis in de muur. U weet dat Japanners soms in hun kantoorgebouw een schuif huren om in te overnachten, bij Staelens is dat zijn hele woonst. Lorre moet zich in alle bochten wringen om op meer dan een meter afstand van de lens van de fotograaf te geraken, zo weinig plaats is er. Een fles saké en een kommetje rijst, daaruit bestaat het hele interieur.

In Korea bouwen ze niet veel ruimer. “Genummerde appartementsblokken”, zucht Christian, en daar is verder ook geen tekening bij nodig. Wij schetsen u de situatie in het salon van de familie Seol. Ki-Hyeun in de eenzit, Ki-Hoon en Ki-Man op de grond, Ki-Ho is er niet, Yun-Mi moet blijven rechtstaan, en Kri-Stiaan zit in zijn eentje comfortabel in de driezit.

“Yun Mi, de vriendin van Ki-Hyeun, is de enige die een paar woorden Engels begrijpt”, vervolgt Vandenabeele, die besloten heeft er geen doekjes meer om te winden en het gemoed van Jacques Sys voluit te belagen.

Plots veert iedereen recht. Ki-Hyeun, Ki-Hoon, Ki-Man, Ki-Ho, of nee wacht : die was er niet, Ki-Ho dus niet, maar wel nog Yun-Mi. Alleen Christian blijft zitten en noteert in zijn opschrijfboekje, en later in Voetbal Magazine : “Moeder Young-Ja Kim komt binnen.”

En dan volgt het familieverhaal van de Seols, lieve deugd. Dat is andere koek dan dat van zelfs de minst bedeelde Belgische voetballer. Wij gaan het hier niet allemaal herhalen, want met die truc hebben wij inmiddels vier afleveringen van ‘Scouting’ gevuld en dat begint op te vallen. Maar wat Christian heeft geschreven is een verbeterde versie van Emile Zola. En waar wij zelf in tranen zijn, blijft de auteur in de betere traditie van de naturalisten onbewogen en door geen ontroering gehinderd de feiten messcherp beschrijven.

Moeder was dus binnengekomen. Wij lezen verder : “Vader is er niet. Hij is overleden, zegt Ki-Hyeun, omgekomen toen een steenkoolmijn instortte.” Maar mensen toch. En dan moet dat hondenvlees nog komen. “Van een poedel ?” vraagt Christian. “Van een pekinees ? Een dalmatiër ?”

Nee, van zwerfhonden, stelt Yun-Mi hem gerust. Daarna horen we over de militaire oefenkampen waar jonge Koreaanse voetballers uit hun bed worden gekieperd voor een nachtelijke drill. Of zonder schoenen en voedsel de bergen worden ingejaagd. Zo gaat dat bladzijden en bladzijden. En op het eind wordt die jongen door de federatie verplicht om bij den Antwerp te gaan spelen. Waar blijft de Liga voor de Mensenrechten ? “Koreanen, een hard maar gastvrij volk”, besluit Vandenabeele.

Tussenstand in onze zomerserie : Christian op één, Daniel en Bruno ex-aequo op twee, Raoul zakt naar vier. Volgende week is er geen Voetbal Magazine, de week nadien behandelen wij Raoul met Valère Billen in Côte d’Ivoire. Is er een busverbinding van Lomé naar Abidjan, of is Raoul eerst teruggekeerd naar Brussel, weer op gewicht gekomen, en vervolgens naar Ivoorkust vertrokken ? Wij zoeken het uit. Tot over veertien dagen. En veel plezier met Michel Wuyts.

door Koen Meulenaere