De rubriek ‘Partners’ blijft ons intrigeren. Wij hebben wel de indruk dat onze reporters, in al hun gretigheid, de meest spectaculaire vrouwen eerst hebben genomen. Waardoor je nu al eens af en toe de indruk krijgt : “Dit had ook de mijne kunnen zijn.” Maar dan sla je bladzijde 63 om en staat plotseling Justine Uwababyeyi (25) voor je neus, mevrouw Mbonabucya. Wees dus gerust : we kunnen nog wel een tijdje voort. Zo lang de voorhuid strekt, zou Guy Mortier zeggen.
Enkele weken geleden luidde de openingsvraag aan Marco Casto : “Jullie waren eerst zes maanden verloofd en dan pas zijn jullie getrouwd ?”
Wat mag de filosfie achter deze bemerking zijn ? Toen wij jong waren was het de gewoonte dat je elkaar eerst vier jaar kende, daarna een verloving uitzat van een jaar of vijf tijdens de hogere studie of het verdienen van de eerste loonzakjes. En als het dan nog niet was misgelopen, ja, dan moest het maar. Flatje gehuurd, bij peter en meter wat vriendelijkheid gaan veinzen om de eerste meubeltjes los te weken, en dan de grote dag : vader en moeder in een éénmaal bruikbare klederdracht, een paar paljassen van den bureau om met rijst te gooien aan de kerkdeur, receptie voor wie niet op het avondfeest mocht komen, bouchée à la reine en vermenigvuldigingsdans, om één uur ’s nachts het bruidspaar weg, eerste betrekkingen indien bruidegom niet te zat, en de dag nadien met de afgedankte auto van nonkel Frans op huwelijksreis naar de Loire of het Zwarte Woud. Voilà. Zo ontstonden de stabiele gezinnen waarop ons fiere volk zijn welvaart heeft gebouwd.
Nu Marco Casto. “Jullie waren eerst zes maanden verloofd en dan pas zijn jullie getrouwd ?”, vraagt Pascale Pierard, en grote verwondering klinkt op uit haar vraag. Wij zouden graag weten waarom. Vindt Pascale dat je al na één week moet trouwen ? Of valt ze achterover van het feit dat Marco en Sandra Ternullo (29) na volle zes maanden nog niet uit elkaar zijn gegaan ? Wat een beetje wordt tegengesproken door de eerste vraag aan Sandra : “Je ziet er geen ongelukkige vrouw uit.” De verrassing die ook deze opmerking suggereert is niet erg flatterend voor Marco, maar gelukkig hoort die op zijn bladzijde niet wat aan de overkant van de vouw wordt gezegd. En wat is zijn excuus voor die zes maanden verloving ? “Wij hebben het volgens de regels van het boekje gedaan. Dat komt misschien ouderwets over, maar voor ons was het belangrijk.” Ouderwets !? Maar Marco, wie in onze tijd na zes maanden verloving al in het huwelijk stapte was een onverantwoordelijke losbol. Daar werden op de trouwdag weddenschappen op afgesloten : binnen de negen maand of niet ?
Maar het kan nog sterker. De wreedaardigste die wij tot nu toe in ‘Partners’ hebben zien optreden is wel Els Plaetinck (37), mevrouw Filip De Wilde. We lezen : “Wij kijken wel toe op de videospelletjes van de kinderen. Er is zo’n spelletje waarbij je met je wagen voetgangers moet ontwijken. Komaan zeg.”
Hoezo ? Komaan zeg ? Wat voor een vrouw spreekt hier ? Els Plaetinck is wel in Zele geboren, maar dan nog zijn er grenzen. Had ze misschien liever dat haar kinderen die voetgangers omverreden of wat ? Dat je, eventueel na een huwelijk, De Wilde heet, tot daar toe. Maar dat je het ook bent gaat wat ver. Wij zouden niet graag in de plaats zijn van Hakan Sukur, de dag dat hij in Zele de straat oversteekt en Els komt aangereden.
Beste Els (37), het is maar om te lachen, het gaat hier ongetwijfeld om een drukfout. Uw scout (38) kent dat spel namelijk ook. Naarmate je meer voetgangers ondersteboven rijdt krijg je meer punten. En dat wil jij natuurlijk niet hebben voor je kinderen. We zullen het er maar expliciet bij zeggen, voor er weer misverstanden ontstaan.
