In de have finales van de Champions League is nog maar eens in de verf gezet hoe mooi en aanvallend het Spaanse voetbal is, en hoe negatief het Italiaanse. Ik ga daar niet helemaal mee akkoord. Natuurlijk gaat er van Real Madrid een enorme offensieve kracht uit. Het staat met vijf puur aanvallend ingestelde spelers op het veld – want Roberto Carlos beschouw ik als een linksbuiten, en niet als een linksachter.

Italiaanse clubs hebben een andere ingesteldheid. De Milanese derby van vorige week werd door bijna iedereen als een slechte wedstrijd bestempeld. Ik zie dat anders, omdat ik vind dat je ook moet kunnen genieten als er tactisch goed wordt gespeeld. Als je die twee ploegen zag met al hun fysieke kwaliteiten en de enorme snelheid van uitvoering, dan vond ik het toch knap hoe ze het elkaar tactisch zo moeilijk maakten. Als analist kijk je natuurlijk anders naar een wedstrijd.

Anderhalve week geleden zond Canal + de partij tussen Bergen en Lokeren uit. Bijna iedereen vond het een waardeloze partij, maar zelf zag ik dingen die heel mooi waren. Paul Put die heel even van tactiek veranderde en een mannetje meer op het middenveld plaatste om het Eric Joly moeilijk te maken. Joly die op zijn beurt even verrast was omdat hij vastzat, maar harder ging werken en dan toch naar andere posities zocht. En Put die na de rust zijn veldbezetting wéér bijstelde. Allemaal ontwikkelingen zijn het, die mooi zijn om te zien. Je bent als analist natuurlijk geen wereldverbeteraar, maar toch vind ik dat je mensen moet helpen om zulke zaken te zien. Misschien dat ze zo tot andere inzichten over voetbal komen en het na een tijdje ook kunnen appreciëren.

Wedstrijden waarin veel doelpunten vallen, worden hier als een spektakelstuk beschouwd. Iedereen zal zich in deze competitie de op 5-3 geëindigde wedstrijd tussen Antwerp en Germinal Beerschot herinneren. Op technisch vlak was die partij van een heel ander niveau dan bijvoorbeeld het duel tussen Milan en Inter. Natuurlijk moet je rekening houden met de mening van de toeschouwers, want zij betalen hun ticket en uiteindelijk is voetbal een toeschouwersproduct. En natuurlijk is wat Real Madrid brengt veel fraaier voor het oog dan de berekening van de Italiaanse ploegen, terwijl Real eigenlijk met twee verdedigende middenvelders speelt, maar die niet als controlerende middenvelders functioneren. Ik vind het knap dat Real er met dat surplus aan aanvallend talent in slaagt het evenwicht in de ploeg te behouden. Elke jaar koopt het een offensief ingestelde topspeler, van wie je je afvraagt : hoe gaan ze hem nu weer inpassen ? En telkens weer blijkt dat geen probleem te zijn en draait de machine zonder haperingen verder. Geen enkele andere ploeg doet hen dat na.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content