Zondag begint Jeroen Mellemans aan het nieuwe seizoen bij vierdeklasser Oosterzonen, waar hij met zijn broer gaat voetballen, ‘een van mijn ultieme dromen’. Voldaan trekt de antiheld van de bekerfinale van 2009 de deur van het profvoetbal dicht.

Fier toont Jeroen Mellemans (33) de gigantische zwart-witfoto die in zijn woonkamer een hele wand siert, van plafond tot vloer. Zijn fonkelende ogen glijden langs de met Malinwafans vol-gepropte tribunes op de Heizel. Mellemans ziet hen nu elke dag joelen zoals ze dat deden op 23 mei 2009, tijdens de bekerfinale van KV Mechelen tegen RC Genk. “Ik stond links bovenaan in de ring,” wijst Stijn (32) naar een hoek van de kamer, “ik droeg een spandoek: Melle, make us proud.” Jeroen mompelt: “25 minuten deed ik dat.” Toen duwde scheidsrechter Frank De Bleeckere een rood karton onder zijn neus. De wedstrijd kantelde in het voordeel van de Limburgers, die met 0-2 wonnen. “Sinds ik afscheid nam van het profvoetbal”, zegt Jeroen, “voelt die herinnering anders aan. Er viel een last van mijn schouders. Het is makkelijker om erover te praten nu ik weg ben uit Mechelen. Vorig seizoen woog het op mij. Telkens ik hoorde dat ik nog eens moest spelen, overviel mij een angst. Ik had schrik om nog in de ploeg te staan en was bang om weer iets fout te doen. Voetbalvrees kun je dat noemen, denk ik. Heel vreemd.”

Jeroen gaat nog even dichter bij de muur staan. “Prachtig, hè”, zegt hij, terwijl hij het beeld nog eens monstert, als was het een schilderij. Op het eerste gezicht is het vreemd dat Mellemans uitgerekend een foto van die voor hem dramatische bekerfinale als behang koos. Zijn naaste omgeving kijkt er niet van op. Jeroen dartelde altijd met grote ogen door de wereld van het profvoetbal, joviaal en nederig. Nooit waande hij zich een sterspeler, Jeroen schreef zichzelf gewone voetbalkwaliteiten toe en vond het al buitengewoon om een bekerfinale te mógen spelen. Stijn: “Enkele uren voor die match stond ik met vrienden onder het Atomium, waar alle fans van KV Mechelen verzamelden. Zeker vijf keer belde Jeroen me om te vragen hoe het daar was en of er veel volk liep. Toen hij met de spelersbus naar het stadion reed, hing hij weer aan de telefoon. Ongevraagd beschreef hij alles wat er rond hem gebeurde. Het was alsof ik zelf in die bus zat. ‘Stijn, we rijden hier door de fans! Stijn, ongelooflijk! Dat maakte ik nog nooit mee!’ Ik was natuurlijk niet meer aan mijn eerste pint bezig ( lacht). Ik dacht: Stijn, concentreer je, zeg hem dat hij rustig moet blijven en dat hij het wel goed zal doen.”

De blanke Fadiga

De rode kaart knaagde uiteindelijk maar een minuscuul stukje van zijn fierheid. Hij heeft er toch maar mooi gestaan, daar op de Heizel, niet alleman kan dat zeggen. Dát besef overheerst en met die instelling blikt Mellemans ook terug op zijn hele profcarrière in het voetbal, waar hij na vier jaar een punt achter zette. “Het is mooi geweest.” Nu gaat hij nog enkele jaren samen met Stijn voetballen. “Een van mijn ultieme dromen. Er is toch niks zo schoon als met je broerke in dezelfde ploeg sjotten?” De twee tekenden een contract bij vierdeklasser KFC Oosterzonen en werken sinds kort ook samen in de sportwinkel waar Stijn eerder al verkoper was. “Misschien raken we elkaar nu eindelijk eens beu.”

Hoe werd de band tussen jullie zo hecht?

Jeroen Mellemans: “Al van kindsbeen af doen wij heel veel samen.”

Stijn Mellemans: “Ik zie ons nog met kiezelsteentjes vier hoopjes maken op straat, om twee doelen te hebben. Dan speelden we één tegen één, tot onze knieën openlagen. Heel bitsig. Goh, wij beleefden toch een zalige jeugd…”

Jeroen: “We sliepen ook altijd op één kamer, in één bed.”

Stijn: ( kijkt naar Jeroen) ” Eej, dat klinkt gay, hé. ( kijkt voor zich uit) Dat was alleen toen we heel jong waren.”

Wie was vroeger de beste voetballer?

Jeroen: “Hij.”

Tot welke leeftijd?

Stijn: ( kijkt doodserieus naar Jeroen) “Tot mijn 32e zeker, hè?” ( hilariteit)

Jeroen: “Nee, serieus, tot rond zijn 18e.”

Stijn: “Onderweg bleef ik ergens met mijn hoofd botsen.”

Jeroen: “Als Stijn mijn karakter had gehad… Hij toont minder doorzettingsvermogen en gaat ook graag eens weg.”

Stijn: “Ik stel gewoon andere prioriteiten. Mijn vrienden komen vóór het voetbal.”

Jeroen: “Als we vroeger uitgingen en ma zei dat we om één uur thuis moesten zijn, dan was ik om één uur thuis, Stijn niet. Dat is niet slecht, hij is gewoon anders dan ik.”

Stijn: “Ik wil het maximum uit mijn leven halen. Voor hetzelfde geld val ik morgen dood en is het gedaan.”

Als je ziet wat Jeroen bereikte, bedenk je dan niet dat je niet hard genoeg probeerde om iets te doen met je voetbaltalent?

Stijn: “Nooit. Toen we klein waren, zeiden we dat het ongelooflijk zou zijn als een van ons het hoogste niveau zou halen. Door in de eerste klasse te spelen, vervulde Jeroen mijn geluk.”

Dat klinkt mooi, maar misschien had het jullie allebei kunnen lukken.

Stijn: “Ik weet van mezelf dat ik niet twee keer per dag zou kunnen trainen, daar heb ik geen zin in.”

Jeroen: “Ik vind het jammer voor hem, ik zag hem anders de top bereiken.”

Stijn: ” Allez, man. Straks krijg ik echt nog spijt.”

Jeroen: “Dat hoeft niet. Alleen weet ik wat je kunt en dat je dat heel weinig ziet op de Belgische velden.”

Stijn: “Ze noemen mij soms de blanke Fadiga. Het grappige is dat ik altijd heel mooie goals maak, niet normaal. Op een gewone manier scoren lukt me niet. Afgelopen seizoen maakte ik 25 doelpunten, het seizoen voordien 24. Daar was geen enkel intikkertje bij, voor de rest al wat je wilt: omhalen, goals vanaf de middenlijn, stiffertjes… Ik vind dat leuk, daarvoor komen de mensen kijken.”

Jeroen: ( onbewogen) “Dat is zijn stijl en daar krijg ik het dus van, hé.”

Jij windt je daarover op?

Jeroen: “Amai. Als zoiets niks oplevert, word ik zot. Dan roep ik: ‘Speel nu in godsnaam toch eens simpel!’ Maar ja, daar heeft hij het moeilijk mee.”

Stijn: “Winnen is mooi, maar een leuke actie uit je voeten toveren vind ik minstens even tof. Let op mijn woorden: dit seizoen wordt Jeroen helemaal gek.”

Jeroen: “Als ik de afgelopen jaren naar hem ging kijken, riep ik ook vaak kwaad: ‘Alstublieft zeg!’ Maar als hij dan twee minuten later weer een wereldgoal maakte, stond ik als een zot te springen.”

Stijn: “Bij Veldwezelt, waar we al eens samen speelden, kreeg ik soms een mooie pass van hem, maar verkwanselde ik daarna de kans. Dan stond hij te vloeken en te tieren. Op zo’n moment schiet ik in de lach. Ik kan voetbal echt niet zien als iets serieus. Er zijn dingen die veel belangrijker zijn. Voetbal is voor mij het leukste spelletje ter wereld, niks minder, maar ook niks meer.”

Jeroen: “Ik voel het al, we gaan weer veel discussiëren op het veld, net als vroeger.”

Stijn: “Echt?! Shit, man.”

Er staat je wat te wachten.

Stijn: “Ik kijk ernaar uit.”

Jeroen: “Ik ook.”

De Bikkembergsgeneratie

Waarom stopte je als prof, Jeroen?

Jeroen: “Mijn lichaam was op. Ik voelde me uitgeblust, niet meer gedreven. Gewoonlijk nam ik het voortouw, op het einde niet meer. Je hoorde me niet meer op het veld, terwijl dat vroeger een van mijn sterke punten was. Toen ik enkele maanden geleden in een dipje zat, zei Peter Maes ( toenmalig trainer bij KV Mechelen, nvdr): ‘ Melle, ik ken je. Het is genoeg geweest voor jou. Jij bereikte wat je wilde bereiken.’ Ik gaf hem gelijk.”

Stijn, was jij nooit jaloers op de status die Jeroen de afgelopen jaren had, die van profspeler in de eerste klasse?

Stijn: “Nooit. Ik snap niet dat je jaloers kunt zijn op iemand van wie je houdt. Je moet die dat gunnen.”

Jeroen: “Jaloezie bestaat niet in onze familie. Ik voelde dat ook nooit ten opzichte van andere spelers. Ik gun gewoon iedereen dat waar hij recht op heeft. Als ik op de bank zat, vond ik dat nooit erg, het was alsof ik content was in de anderen hun plaats.”

Jij was altijd tevreden met wat je mocht meemaken, jij wou niet per se altijd meer.

Jeroen: “Dat ligt aan onze opvoeding.”

Stijn: “En wij zijn ook sowieso geen jongens die met de chicste dingen moeten rondlopen. Als je nu de jeugd ziet, de Bikkembergsgeneratie, met hun sjakosjkes, hun koptelefoons en al die zever…”

Jeroen: “Je moet content zijn met wat je krijgt, dat zeiden ma en pa vaak.”

Stijn: “Veel hangt ook af van de club die je opleidt, denk ik. Een jongen die de jeugdreeksen van Anderlecht doorloopt, komt terecht in een bepaalde stroom. Die denkt op den duur automatisch: ik ben de beste. Wij begonnen bij een klein clubje, Terkoest Alken. Toen wij naar STVV konden, sprongen we echt een gat in de lucht. Na elke training in Sint-Truiden zeiden we tegen elkaar hoe fantastisch we het vonden dat we die dag weer veel geleerd hadden.

“Als je, zoals Jeroen, pas op latere leeftijd in de eerste klasse belandt, bekijk je alles nuchterder. Voor Jeroen was elk moment een hoogtepunt, omdat hij uit de provinciale afdelingen komt. Voor hij op het hoogste niveau speelde, werkte hij. Hoeveel gasten zijn er niet die op hun zestiende prof worden en niet weten wat het leven buiten het voetbal inhoudt? Er lopen ontzettend goede voetballers rond in België, maar sommigen nemen het te licht op. Ze genieten niet genoeg, omdat ze alles in de schoot geworpen kregen. Wel, Jeroen genoot van de eerste tot de laatste dag.”

Jeroen: “Da’s mooi gezegd, man. ( stilte) Zeg, zit er hier onder tafel een spiekbriefje of zo?” ( hilariteit)

Dat net jij zo’n betoog voert, Stijn…

Stijn: “Ja, misschien kriebelt er toch iets in mijn onderbewustzijn. Maar ik ben nu ook gelukkig. Ik kon vaak op stap gaan en leerde zo veel mensen kennen. Of ik tegen een bal stamp in de eerste of de vierde klasse, dat maakt mij niet uit. Als ik scoor, ben ik happy. Mij kan het echt niet schelen of er twee toeschouwers langs de lijn staan of honderdduizend. Sorry, zo zit ik in elkaar.”

Kiekenvlees

Welke wedstrijd van de afgelopen jaren blijft jullie het meeste bij?

Stijn: ( zonder nadenken) “De promotie in Kortrijk. Dat was het mooiste moment uit mijn leven. Die match beleefde ik zó intens… Toen de scheidsrechter affloot, werd iedereen gek. Ik zag de stoerste jongens onder de supporters wenen. Dan is het onwaarschijnlijk mooi om te bedenken dat je broer bijdroeg tot die emoties. Ik zie ook nog die onvoorstelbare buscolonne waarmee we terug naar Mechelen reden, de parkings langs de snelweg waar we stopten… KV Mechelen, dat is voetbal beleven op een andere manier. De sfeer is mysterieus.”

Jeroen: “Magisch.”

Stijn: “Ik krijg nog kiekenvlees als ik aan die dag terugdenk.”

Jeroen: “De kwalificatie voor de bekerfinale vorig jaar was ook een topmoment. Tegen Cercle Brugge, na strafschoppen.”

Stijn: “En herinner je je nog die ene goal die Jeroen maakte in de eerste klasse?”

Jeroen: “Op Dender, met het hoofd.”

Stijn: “Ik zag nog nooit iemand lopen zoals hij toen. Op dat moment dacht ik: hoe mooi kan voetbal zijn?”

Met welk gevoel stapte je uit het wereldje, Jeroen?

Jeroen: “Het is een speciale wereld, maar o zo mooi en fantastisch. Als je uitgaat als profvoetballer mag je overal gratis binnen, je krijgt van overal drank.”

Stijn: “En ik maar betalen… ( lacht) Oké, ik geef het toe: het was stom om niks te doen met mijn voetbaltalent.”

Jeroen: “Ik voelde me geen vip, maar al die vipvoordelen laat je niet schieten. Als je van sponsors een gsm krijgt, neem je die aan. Ik vond dat allemaal ongelooflijk.”

Zag je ook de negatieve kantjes?

Jeroen: “Neen, ik was vier jaar alleen maar gelukkig.”

Zul je het leven als prof missen?

Jeroen: “Neen, ik werkte vroeger ook al, ik weet in welke wereld ik terechtkom.”

Net daarom.

Jeroen: “Ik beleefde buitengewoon schitterende jaren, ik ben blij dat ik het mocht meemaken, maar ik ben ook blij dat het gedaan is. Ik voel me klaar voor iets nieuws. Er zijn nog zo veel andere mooie dingen. Mijn leven is niet gedaan, hé. Misschien begint het nog maar pas. Akkoord, ik zal minder vrije tijd hebben, maar ik zal nu in het weekend weer mijn zin kunnen doen. Vroeger moest ik dan rusten en op tijd in bed. Nu kan ik pinten gaan pakken.”

Stijn: ( lacht) ” Lap, de tourneekes worden duurder.”

door kristof de ryck – beelden reporters

Het is mooi geweest. Jeroen Mellemans

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content