Op Mambourg ging het bij de clash tegen Standard van de zolder naar de kelder op amper drie minuten tijd.
Afgelopen zondag gaven Aleksandar Jankovic en Felice Mazzu elkaar een kus en spraken ze van wederzijds respect. Leuk. Amper 180 seconden later gaat het er geheel anders aan toe in het stadion van Charleroi. Brandweerwagens, politiepelotons, Duitse herders, prikkeldraad, militairen in gevechtskleding, een helikopter die constant over de stad vliegt. En dat voor een competitiewedstrijd.
Er is een mogelijkheid om te lachen tijdens dit rumoer, in een superveilige atmosfeer die doet terugdenken aan de aanslagen. Geschater weerklinkt wanneer enkelen op de tonen van Bridge on the River Kwai beginnen te fluiten op het moment dat de politiemensen in snel tempo de rangen sluiten en chargeren. Ze werden in nood opgetrommeld, nadat de manschappen zich een beetje verder op de hoofdweg bevonden. Het lijkt er sterk op dat de stad zich op dreigingsniveau 4 bevindt, want er wordt een gevecht gevreesd tussen de beide supportersclans. Die van Standard tonen niet veel zin om op hun bus te stappen. Iedereen loopt gefrustreerd omdat enkele onnozelaars er misschien voor zorgden dat hun club punten verloor. Hetzelfde gevoel ontwikkelde zich toen Charleroi op het punt stond te degraderen naar tweede klasse. De familie Bayat beschermen, zodat ze veilig het stadion konden verlaten, bleek de opzet.
Uiteindelijk ging het om een banale Waalse schok. De routine qua verwensingen, aangevuld met rookbommen, voetzoekers en de inhoud van sommige broekzakken (vooral aanstekers, ander pyrotechnisch materiaal en zelfs een neusspray) die op het veld terechtkwamen. Een routine, die veel geld kost aan de clubleiding. Charleroi wordt hiervoor al geregeld gesanctioneerd, maar Standard klopt daarbij alle records: 100.000 euro voor de incidenten in de EL bij Ajax dit seizoen, samen met de 450.000 euro sinds 2008.
We zijn verwonderd dat de schuldigen niet systematisch worden geïdentificeerd, gesanctioneerd en een stadionverbod krijgen. Tegenwoordig zijn er tientallen bewakingscamera’s die ons overal volgen. Is het dan niet mogelijk in te zoomen op de enkele smeerlappen die zich sowieso automatisch achter de doelen plaatsen? Verwonderlijk. De meeste camera’s, ook die van tv, slagen er in een kwart van een seconde in om een prestigieuze toeschouwer te ontwaren in gelijk welk voetbalstadion. Maar blijkbaar niet de hooligans die een bezoekende doelman als doelwit bestoken. Heel merkwaardig.
Laten we dan maar eens terugkeren naar de twee vrienden op de invallersbank. En hun fel contrasterende analyses. Mazzu sprak onomwonden dat hij niet langer zin had om voetbaltrainer te zijn. ‘Ik zou je graag eens zien, met 3000 tot 4000 gasten die je projectielen toegooien.’ Jankovic benaderde het helemaal anders. ‘Surf eens naar YouTube, tik ‘derby van Belgrado’, je zult merken wat het daar is. Al tijdens de opwarming spelen er zich gelijkaardige incidenten af.’ Om nog heel raadselachtig te besluiten, met: ‘Elke derby heeft zijn geschiedenis.’
Hét beeld blijft dat van het jongetje in Standardshirt, dat zijn handen tegen zijn oren houdt en heel angstig kijkt. Zijn foto dook overal een beetje op. Daniel Van Buyten hield zijn zoontje van nog geen drie op de arm vast. Wat zou hij kunnen zeggen aan Big Dan? ‘Papa, is dat dan de Big Bang?’
