Drie tijdperken in 30 jaar

© koen bauters

Zaterdag 29 augustus, de dag dat er voor het eerst een Belgische vrouwenvoetbalwedstrijd integraal wordt uitgezonden. Niet één kleine handcamera in het midden van een lege tribune, wel een professionele omkadering met technische vernuften en interviewborden.

13.00 uur. Aankomst in het Lotto park.

Geboren in 1988, gestart in 1996, gestopt in 2017 en in mijn hoofd drie tijdperken in drie decennia. Het vrouwenvoetbal zoals ik het leerde kennen: charmante voetbalvelden, tafels netjes gedekt zodat de ‘plateau sandwiches’ niet geconsumeerd wordt alvorens speelsters beurtelings naar de kantine afzakken. De rest van de ploeg zoekt nog naar de beste waterstraal onder de verkalkte douchekop of roept op die ene om naar de andere kant te draaien want het water wordt nog steeds niet warmer. Talent moet zich ontwikkelen op maandag- en woensdagavond en de fysieke paraatheid bestaat uit oerdegelijke bosloopjes. Het overschot aan truitje verdwijnt in de veel te grote broek en de Copa Mundials zijn in trek. Al is het maar omdat het grootste talent van het Belgisch voetbal, Femke Maes, ze wekelijks aan haar voeten trekt. Een lusje onder de zool heen om dan te eindigen in een stevige knoop.

De passie en inzet is zelfs hoog in de tribune voelbaar.

14.00 uur. De aftrap wordt gegeven.

Het tweede tijdperk gaat van start in 2012, de Women’s BeNe League en tevens ook de eerste grensoverschrijdende voetbalcompetitie in Europa. Clubs moeten inzetten op jeugdwerking, betere accommodatie en professionalisering in het algemeen. Om deel te nemen aan deze BeNe League moeten de vrouwenploegen verbonden zijn aan een club uit de hoogste klassen van het mannenvoetbal. Truitjes worden strakker – al dan niet doordat ook mannenmode voor de versmalling kiest – contracten worden uitgedeeld en de openingsspeeldag wordt netjes geafficheerd op tal van Facebookpagina’s. Sport, beauty en lifestyle zijn terug te vinden in het gloednieuwe BeNe League Magazine. De competitie zoekt haar weg. Ploegen uit België kiezen steeds meer voor technisch en tactisch vernuft, want kracht alleen is niet langer voldoende. De eerste twee seizoenen worden gewonnen door FC Twente, het laatste door Standard de Liège. Het einde van het tweede tijdperk wordt ingeleid door het einde van de Women’s BeNe League. Geld is de boosdoener.

14.45 uur. Einde eerste helft.

De eerste helft in het derde tijdperk – post-BeNe League – zit erop. Beide ploegen spelen afwachtend, op de perfecte grasmat van het Lotto Park. De ene coach kiest voor een 4-3-3, de andere bouwt een Luikse muur en loert op een counter. Ondertussen worden de kinesitherapeut, arts en tal van coaches (coach, hulpcoach, keeperscoach en fysiekcoach) in beeld gebracht door de socialemediaverantwoordelijke. Ik kijk tevreden naar de speelsters op het veld. De ene getalenteerder dan de andere, maar allemaal omgeven door een soort van splendeur die het eerste tijdperk niet gekend heeft. De passie en inzet is zelfs hoog in de tribune voelbaar, al moet er in een tweede helft gescoord worden, want dat wilt de kijker, en ik ook. Mariam Toloba gehoorzaamt en zet de 1-0 op het scorebord. Een gedrild maar minstens even gepassioneerd Standard kijkt toe en vindt niet de aanpassing die het moet maken. De jonge Jarne Teulings stuurt met haar immer gave techniek diezelfde Toloba nog eens het straatje in, 2-0.

Einde van de wedstrijd.

Viki De Cremer laat het laatste fluitsignaal door het lege Lotto Park galmen. Einde van de wedstrijd, Anderlecht wint verdiend. De hegemonie in het Belgische vrouwenvoetbal duurt voort. Begin 2000 was het KSC Eendracht Aalst, vervolgens Rapide Wezemaal en na de zeven vette jaren van Standard de Liège is het nu de beurt aan Anderlecht. Dat de kern bestaat uit bijna uitsluitend speelsters die deel uitmaken van de Red Flames, zegt iets over de kwaliteit waar RSCA over beschikt. Andere ploegen kunnen niet wedijveren op de transfer/overtuigingsmarkt en lopen leeg. Elk jaar wordt er een nieuw format bedacht om de competitie weer aantrekkelijk te maken. Dat speelsters terugkeren naar eigen land, heeft nagenoeg niets te maken met een sterke Belgische competitie. Dat er (eindelijk) meer geld stroomt naar de clubs geeft helemaal geen garantie op succes. Het plan lijkt flou. Een tijdperk hoeft niet lang te duren. Beste clubs, beste KBVB, bescherm het vrouwenvoetbal door gestaag te groeien en geen stappen over te slaan. Laat tv- en sponsorgeld dienen voor jeugdopleiding en behoed het vrouwenvoetbal van één enkele club als grootmacht. Bepaal het vierde tijdperk, want dit is er voorlopig één van twijfel.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content