Met Jürgen Klopp haalde Liverpool FC eindelijk zijn gedroomde trainer in huis als vervanger voor de ontslagen Brendan Rodgers.
Als ‘The Normal One‘, zo presenteerde Jürgen Klopp (48) zich vorige vrijdag op Anfield Road aan de Britse pers. Een kwinkslag richting José Mourinho. Het is nu al uitkijken naar de clashes tussen Liverpool en Chelsea, tussen twee grote persoonlijkheden op de trainersstoel, tussen twee verschillende voetbalstijlen. Het parkeren van de bus van Mourinho tegen het ‘vollegasvoetbal’ van Klopp. ‘Full-throttle football‘ noemde de Duitser het op zijn eerste persconferentie. Gestoeld op agressieve pressing en een grote fysieke paraatheid. Het wordt straks wennen voor Simon Mignolet, Christian Benteke en Divock Origi: waar trainingen bij Engelse clubs doorgaans als tijdvulling aanzien worden, zal er nu tweemaal daags aan honderd procent getraind worden.
Dat soort werkethos hoort bij het DNA van de Liverpoolfan. Net daarom past het profiel van Klopp bij de Reds: bij de arbeidersclubs Mainz en Borussia Dortmund was zijn band met de achterban heel sterk. Een contract van drie jaar – met volgens Engelse media een dubbel zo hoog loon als zijn voorganger Brendan Rodgers – bevestigt het wederzijdse vertrouwen. Klopp gooide er zelfs zijn voornemen om een jaar sabbatical in te lassen voor in de prullenmand.
De Duitse manager moet Liverpool de zo gegeerde landstitel bezorgen, een trofee waar de traditieclub al 25 jaar naar snakt. Twee seizoenen geleden waren ze er héél dicht bij, maar toen werd de titel in de laatste drie speeldagen verspeeld aan Manchester City. Weg droom. En meteen ook weg Luis Suárez, de ster van de ploeg kon een aanbod van FC Barcelona niet weigeren. Daarmee werd de val van Brendan Rodgers ingezet.
Vorig jaar kwam hij zwaar onder vuur te liggen: supporters ergerden zich aan het klinische, saaie voetbal. En het gebrek aan tactische rechtlijnigheid stoorde dan weer de analisten. Dan weer wilde Rodgers met snel verticaal voetbal uitpakken, vervolgens wilde hij combinatievoetbal installeren. Het warrige transferbeleid was daar de exponent van: in veertig maanden tijd spendeerde Rodgers bijna 400 miljoen euro, maar echt voltreffers kan je de transfers niet noemen. Ook niet die van Benteke. Misschien was dat zelfs de druppel te veel, weet Andy Hunter, Liverpoolcorrespondent van The Guardian.
‘Een van de eerste beslissingen die Rodgers bij zijn aanstelling nam, was het doorsturen van spits Andy Carroll. Hij wilde geen statische targetman, maar snelle en wendbare spitsen’, zegt Hunter. ‘Dat pakte onder aanvoering van Suárez goed uit. Maar toen de Uruguayaan vertrok, had hij een heel jaar nodig om oplossingen te vinden. Vervolgens wilde hij er Benteke absoluut bij. Toch weer een targetspits, waardoor opnieuw te vaak de lange bal gehanteerd werd. Hoewel niemand twijfelt aan de kwaliteiten van Benteke, een goede speler, snapt niemand waarom Rodgers hem erbij haalde. Het duidt op weinig visie. Zijn dagen waren geteld.’
DOOR MATTHIAS STOCKMANS
