Het is al wekenlang woelig op Standard, maar afgelopen donderdag kwam alles in een stroomversnelling. Op de dag van de Business Meeting, waarop sponsors en grote bedrijven uit de regio uitgenodigd worden voor een presentatie van het seizoen en van de nieuwe outfits, manifesteerden duizenden supporters hun ongenoegen over de gang van zaken bij hun club. Met achttien bussen kwamen ze afgezakt naar Sclessin en bezetten ze het stadion. Didier Stevens, van de bestuursraad van La Famille des Rouches, was blij met de opkomst: “Standard dacht lang dat het protest van een minderheid kwam, we hebben het tegendeel bewezen.” Twee dagen later geeft hij toelichting bij de bedoeling: “Onze eisen zijn simpel: wij willen opnieuw een algemeen directeur, een sportief directeur en een sportief beleid dat beter is aangepast aan de ambities van de club. Roland Duchâtelet moet eens ophouden om de supporters als toeschouwers te beschouwen.”

Louis Smal, voorzitter van La Famille des Rouches, doet er nog een schepje bovenop: “Duchâtelet maakt kapot wat wij hier sinds tien jaar opgebouwd hebben. Maar hij zal ons niet bij het vuilnis zetten, het zal eerder omgekeerd zijn.” Sinds hij op 9 juni zijn ontslag nam uit de bestuursraad van Standard, heeft Smal geen contact meer met Duchâtelet. Stevens voegt er nog aan toe: “Laat het duidelijk zijn: wij willen geen terugkeer van Luciano D’Onofrio, maar een geloofwaardige overnemer.”

Straffe taal, maar toch is de verrassing groot wanneer Duchâtelet maandag de handdoek in de ring lijkt te gooien. Hij kondigt zijn vertrek aan van zodra er een overnemer gevonden is. “Dat zal zo’n vijf à zes maanden in beslag nemen.” Geeft hij het echt op of wil hij de druk op Louis Smal, in zijn ogen dé grote vijand, opvoeren? Is de ex-vakbondsman in staat om een koper te vinden die dertig miljoen euro op tafel kan leggen? Sommigen zijn van mening dat Duchâtelet op deze manier wat tijd wil kopen om zo de woede van de supporters wat te laten bekoelen. Op termijn zou hij de overname wel eens op de lange baan kunnen schuiven, denken ze.

In het persbericht dat Standard verspreidt, staat te lezen dat “Roland Duchâtelet niet langer voorzitter wil blijven van een club waar de fysieke en emotionele integriteit van bezoekers niet meer gegarandeerd kan worden. Hij is bereid om overnameonderhandelingen te voeren met eventuele kopers aangebracht door La Famille des Rouches.” Duchâtelet, nochtans vaak versleten voor een dictator, verbindt zijn vertrek aan twee democratische voorwaarden: (1) 90 procent van de commerciële partners van de club moet de nieuwe aandeelhouders aanvaarden; (2) de meerderheid van de abonnementhouders moet dat ook doen.

Bij Standard wordt gezegd dat de koerswijziging er gekomen is sinds afgelopen donderdag. De voorzitter wil sindsdien een uitweg uit de impasse. Hij kon niet meer aanvaarden dat als gevolg van zijn beleid mensen bedreigd werden. Bovendien voelde hij zich de afgelopen twee à drie weken opgejaagd wild. “Ik moet altijd opletten waar ik naartoe ga en dat begint te wegen”, herhaalde hij tegenover verschillende mensen tijdens het weekend. Dat de eerste thuiswedstrijden er zitten aan te komen, maakte hem ook ongerust. Hij wilde absoluut vermijden dat die eerste matchen zouden ontsporen. “Het is het bewijs dat zijn gedachtegang niet dezelfde is als die van Abbas Bayat“, zegt een naaste medewerker fijntjes.

Toch kan je je afvragen waarom Duchâtelet een zo drastische beslissing nam terwijl ook andere oplossingen zich aandienden om de rust te doen weerkeren: de aanstelling van een algemeen directeur, een ambitieuzer sportief beleid,… Waarom heeft hij niet beter gecommuniceerd? Waarom heeft hij geen opening gezocht naar de supporters? “Communicatie is nooit zijn sterke punt geweest en hoe dan ook zou elke communicatie van zijn kant de laatste tijd alleen maar olie op het vuur geweest zijn”, beweert dezelfde medewerker. Of het vuur op Sclessin ooit geblust raakt, is nog maar de vraag…

DOOR STÉPHANE VANDE VELDE

Geeft Roland Duchâtelet het echt op of wil hij de druk op Louis Smal opvoeren?