In zijn eerste drie wereldbekers roeide Oliver Zeidler zich naar brons en zilver. Verrassend voor een … zwemmer.

Oliver Zeidler (22) leek voorbestemd om te roeien. Zijn grootvader Hans-Johann Färber won op de Olympische Spelen van 1972 en 1976 goud en brons, zus Marie-Sophie pakte medailles (zilver en brons) op de wereldkampioenschappen voor juniores en vader Heino was midden de jaren 90 een vaste klant op de wereldbekerregatta’s. Maar Oliver, 2m03 groot, was meer gecharmeerd door de zwemtrainingen in zijn geboortedorp Schwaig bei Nürnberg en crawlde zich op de nationale jeugdkampioenschappen geregeld naar het goud op de 100 en 200 meter. ‘Toen mijn vrienden één na één afhaakten, begon ik ook te twijfelen: stoppen, doorgaan of voor iets anders kiezen.’

In februari 2017, enkele maanden nadat hij met zijn zus op de roeibaan van Oberschleissheim voor het eerst in een boot was gestapt, zette hij een punt achter zijn (nog prille) zwemcarrière. Een logische beslissing, vond hij zelf: ‘Ik trainde één keer per week op de ergometer, maar toen ik na amper enkele weken fulltimetraining meteen het Duits indoorkampioenschap roeien won, voor olympisch kampioen Tim Grohmann, wist ik meteen wat ik de volgende jaren zou doen. Ik was verbaasd dat ik op zo’n korte tijd al zó ver stond.’

Met een derde plaats op de Duitse skiffkampioenschappen (2018) roeide Zeidler zich begin 2018 in de nationale ploeg, waarna hij op de eerste wereldbekerregatta in Belgrado meteen het brons pakte, op amper 2 seconden van Ondrej Synek (zilver in Peking en Londen, brons in Rio). In Luzern finishte hij voor de Tsjech én zijn landgenoot Tim Ole Naske, waardoor hij begin september wellicht naar zijn eerste WK mag. ‘Het lijkt snel te gaan, maar het is een voordeel dat ik op hoog niveau heb gezwommen. Daar heb ik geleerd om met druk om te gaan, al moet ik de volgende jaren nog meer volume kweken. Daar kan ik nog de grootste progressie maken.’