Sport

Duncan Ferguson

Redactie Sportmagazine

31-03-2020, 21:00 Bijgewerkt op: 05-07-2022, 11:21

Niet altijd de allergrootsten, maar toch bewonderd. Omdat ze net dat ietsje meer hebben. Humor. Een uitgesproken mening. Of iets tragisch. Cultfiguren in het voetbal, aflevering 16: Duncan Ferguson.

Duncan Disorderly. Veel meer kan een bijnaam niet zeggen. Dolle Duncan. Hij was amper 21 jaar en Duncan Ferguson sleepte een kwalijke reputatie mee, toen hij in de herfst van 1993 door Dundee United aan Glasgow Rangers werd verkocht. Zes miljoen euro, een recordbedrag voor een transfer tussen twee Britse clubs, was een schande, zo vonden de volgers van het Schotse voetbal. Ferguson was al veroordeeld na een vechtpartij met een politieagent, hij had een fan van Heart of Midlothian die op krukken liep tegen de grond getrapt, en hij flirtte na een nieuw geval van geweldpleging met een effectieve gevangenisstraf. ‘Wordt het geen tijd om hulp te zoeken voor uw alcoholmisbruik?’, vroeg de rechter. Geen zes maanden erna deelde hij op Ibrox een kopstoot uit aan John McStay, waarna hij voor 12 matchen werd geschorst én voor drie maanden naar de gevangenis moest.

Dat vond Everton, dat tegen de degradatie voetbalde, geen bezwaar om de boomlange spits naar Goodison Park te halen. The Toffees speelden zich veilig en tekenden in de lente van 1995 voor een bekerstunt door in de finale van de FA Cup Manchester United te verrassen. Vijf maanden later, in zijn tweede seizoen in Liverpool, stapte Ferguson door de poorten van Prison Barlinnie. ‘Ik liet mijn baard staan, zo zag ik er toch iets ruiger uit en werd ik meestal met rust gelaten’, keek de Schot jaren later terug op zijn passage in de beruchtste gevangenis van zijn geboorteland, waarmee hij een haat-liefdeverhouding had. Amper 7 matchen bij de nationale ploeg. Veel te weinig. Geen Schot die meer scoorde in de Premier League (68) dan Ferguson. ‘Dat de Schotse federatie mij, bovenop een gevangenisstraf, ook nog eens maandenlange schorsing gaf, was er te veel aan. Een ezelsstamp. Ze zoeken het zelf maar uit’, klonk het in 1997, een jaar voordat hij – buiten zijn medeweten – door Evertonvoorzitter Peter Johnson voor dik 13 miljoen euro aan Newcastle werd verpatst.

Een gedwongen afscheid van zijn eeuwige liefde, want Newcastle en Ferguson was geen goede match: 8 goals in anderhalf seizoen, máánden aan de kant met een blessure en (opnieuw) door Everton uit zijn lijden verlost. ‘Toewijding, agressiviteit, doelpunten, leiderschap en, bij momenten, iets duivels. Daarom hielden de Evertonians van Big Dunc‘, omschreef Bill Kenwright, nog altijd voorzitter van The Toffees, zijn bad boy. Dat mister chairman hem na zijn acht rode kaarten in de Premier League, samen met Richard Dunne en Patrick Vieira een record, en ontelbare akkefietjes op training in elf jaar voor meer dan 300.000 euro extra boetes oplegde, deed de liefde nooit bekoelen.

Integendeel. Vijf jaar na zijn afscheid als speler (2006) belde hij naar zijn ex-manager David Moyes met de vraag of hij gratis op de jeugdacademie op Finch Farm mocht werken. In 2014 werd hij toegevoegd aan de technische staf van Roberto Martínez, toen manager in Goodison Park, waar hij aan de slag ging met Romelu Lukaku, een ongeslepen diamant die zijn weg zocht in de Premier League. ‘Hij heeft me geleerd hoe ik de rol van grote en sterke spits het best kan invullen en hij houdt me elke dag scherp, zeker door zijn vaak scherpe commentaar’, zei Lukaku, die in het Evertonshirt 68 keer scoorde in de Premier League. Een clubrecord, 8 goals meer dan… Ferguson.