De verwachting was dat Zidane bij zijn terugkeer in maart met de grote bezem door de selectie zou gaan. Maar Zizou bleek slechts over een Swiffertje te beschikken en nu is Hazard de enige, échte nieuwkomer.
Als er één iemand gemotiveerd was in het Estadio Ramón Sánchez Pizjuan afgelopen zondagavond, dan wel Julen Lopetegui. Als een bezetene liep de 53-jarige coach op en neer voor zijn dug-out en schreeuwde hij aanwijzingen naar zijn spelers. Bijna een jaar geleden stond hij hier ook, maar dan als trainer van Real Madrid. De Koninklijke ging toen de boot in met 3-0. Het was het begin van het einde voor Lopetegui, die een goeie maand later ontslagen werd. Afgelopen zomer vond de Bask een nieuwe uitdaging in het zuiden van Spanje. Aan zijn hand ging FC Sevilla uitstekend van start in La Liga. Vorige donderdag bracht hij in de Europa League een veredeld B-elftal de Azerbeidzjaanse wei tegen FK Qarabag. De wedstrijd werd met 0-3 gewonnen. Het gesternte stond dus gunstig om zondagavond uit te halen tegen zijn ex-club en de genadeslag toe te dienen aan de steeds meer onder vuur liggende Zinédine Zidane.
Tegen PSG was het de eerste keer in 578 matchen dat Real Madrid er niet in slaagde één schot tussen de palen te lossen.
Maar dat was buiten de Realspelers gerekend. Na de 3-0-pandoering in Parijs presenteerden ze zich als een hecht blok. In een vrij gesloten wedstrijd hadden ze uiteindelijk de beste kansen. De 0-1-winst was verdiend. Een opsteker voor Zidane en ook voor Eden Hazard en Thibaut Courtois. De keeper was de laatste weken in het oog van de storm terechtgekomen en kon nu eindelijk zijn criticasters van antwoord dienen met een eerste clean sheet. Voor Hazard was het zijn eerste volledige wedstrijd in de Spaanse competitie; hij werd in de 90e minuut nog wel vervangen door Lucas Vázquez. Het was meteen ook zijn sterkste prestatie dit seizoen, maar de beste Hazard heeft Spanje nog niet te zien gekregen. Het team van Zizou herpakte zich dan wel tegen FC Sevilla en is nu zowaar coleider in La Liga, het heeft nog een lange weg voor de boeg. De afgelopen maanden liep er immers niet alles op wieltjes…
Verandering die er geen is
‘Als hij morgen weg is, des te beter.’ Zinédine Zidane zegt het zonder verpinken. Het is 21 juli 2019. Real Madrid heeft net zijn eerste vriendschappelijke wedstrijd van het seizoen gespeeld en verloren met 3-1 van Bayern München. Een journalist vraagt waarom Gareth Bale niet eens in de selectie van de Koninklijke zit. ‘Hij is er niet bij omdat we bezig zijn met zijn vertrek’, zegt Zizou robotachtig, zonder zijn stem te verheffen. ‘Het is niks persoonlijks. Ik heb niks tegen Bale, maar ik neem beslissingen. Op een bepaald moment moet je veranderen. En zijn vertrek is goed voor iedereen. Het is een beslissing van de trainer, en ook van de speler, want hij kent de situatie.’
Goed twee maanden later is Gareth Bale met twee goals en één assist een van de meest bepalende spelers van Real Madrid tot nog toe in dit seizoen. Het vreemde is dat de Welshman zonder plezier op het veld lijkt te staan. Als hij scoort, reageert hij als een fabrieksarbeider die aan de band werkt: job gedaan, op naar de volgende. In zijn spel merk je toch enige verbetenheid, als om aan de coach te zeggen: ‘Zie je wel?’.
Het verhaal van James Rodríguez is gelijkaardig. Twee seizoenen geleden mocht de Colombiaan van Zidane beschikken. Dat was een kaakslag voor de nummer 10, want Real Madrid was altijd al de club van zijn hart en Zidane was bovendien zijn favoriete speler. Dat zijn idool hem niet meer nodig had, kwam hard aan. Maar het was ook niet onterecht: James schitterde immers meer in het Madrileense nachtleven dan op het veld. Een attitude die de ascetische, uit bronwater opgetrokken Zidane niet bepaald kon appreciëren. Twee jaar lang werd James uitgeleend aan Bayern München, waar hij ook nooit écht kon doorbreken. In juni meldde de 28-jarige Colombiaan zich terug aan op Valdebebas, maar daar kreeg hij meteen te horen dat Zidane niet op hem rekende en dat hij andere oorden mocht opzoeken.
Ja, het zou een hete zomer worden in Madrid, maar dat uitte zich uiteindelijk vooral in het angstzweet op de knikker van Zidane. De spelers die hij in hoogsteigen persoon naar de uitgang wilde dragen – Bale, James en ook Isco – geraakten immers niet weg. Kwam er geen enkel deftig bod binnen of stak voorzitter Florentino Pérez een stokje voor hun vertrek?
Toen Zizou op 11 maart 2019 zijn Speedo inruilde voor een Realtrainingsvest en door voorzitter Pérez werd ingehaald als de verlosser, was hem immers grote sportieve macht beloofd. Niet vergeten dat hij na het seizoen 2017/18, waarin hij op miraculeuze wijze voor een derde keer op rij de Champions League had gewonnen, zélf de handdoek in de ring had gegooid omdat hij voelde dat Pérez geen oor had naar zijn sportieve wensen.
Maar toen Real Madrid op 17 augustus de competitie op gang trapte in het Estadio Balaídos van Celta de Vigo, stond er in de basiself geen énkele nieuwe naam ten opzichte van vorig seizoen (Hazard was geblesseerd). Ook tactisch verraste Zidane niet met een 4-3-3. Het middenveld bestond uit hetzelfde trio, Modric– Casemiro– Kroos, dat een half jaar geleden in Bernabéu overklast werd door de jonge veulens van Ajax (1-4). Op de linksachter stond Marcelo, die vorig seizoen een overgewicht van 11 kg meezeulde en doorgaans als een zoutzak stond te verdedigen (maar die voorin soms nog wel voor wat extra peper en zout zorgde). Kortom, het ‘nieuwe’ Real Madrid leek verdacht veel op het oude. Wat was er dan veranderd?
Fysiek probleem
Eden Hazard, de enige die voor verandering had kunnen zorgen, miste de competitiestart door een blessure. Vreemd, want de Rode Duivel is haast nooit geblesseerd. Maar hij was niet de enige. Sinds het begin van de voorbereiding vielen maar liefst tien Realspelers tijdelijk uit met een letsel, onder wie sterkhouders als Thibaut Courtois en Luka Modric. Met zulke statistieken wordt het vizier automatisch op de fysiektrainer gericht.
Dat is niet meer de Italiaan Antonio Pintus, die Real Madrid drie keer naar winst in de Champions League begeleidde. Aangezien er vorig seizoen een conditioneel probleem was bij de Realspelers, zo vonden Pérez en Zidane, werd Pintus de laan uitgestuurd. Ondertussen vond hij al onderdak bij het Inter van de man-met-het-ingebouwde-zweepje Antonio Conte.
De nieuwe fysiektrainer werd de Fransman Grégory Dupont. Die had op het WK in Rusland een wel erg opmerkelijke prestatie geleverd: hij was erin geslaagd om de Franse nationale ploeg het toernooi te laten volmaken zonder één blessure. Zijn werk bij Real is al even opmerkelijk: tien geblesseerden op acht weken tijd. Zidane wilde Dupont er absoluut bij, omdat hij van zijn team een machine wilde maken. Een ploeg die even fel ten aanval trok als dat ze verdedigde. Een ploeg die niet alleen intimideerde door zijn kwaliteit, maar ook door zijn fysiek.
Maar na zes officiële wedstrijden in het nieuwe seizoen is de vaststelling dat Real alleen zichzelf angst inboezemt. In de Champions Leaguewedstrijd tegen PSG legde het team volgens cijfers van de UEFA een totale afstand van 80.497 meter af. Dat is een koninklijk laagterecord. In de 117 Europese wedstrijden die Real Madrid de afgelopen tien jaar speelde, eindigde het steevast boven de 100.000 meter. Alleen de CL-wedstrijd thuis tegen FC Barcelona in 2011 dook daar ook onder: 99.752 meter.
Zidane vertaalde het na de wedstrijd als ‘een gebrek aan intensiteit’. Eerder was hij al tot een gelijkaardige vaststelling gekomen na de thuiswedstrijd tegen Real Valladolid, die op een teleurstellende 1-1 eindigde: ‘We hebben een goede eerste helft gespeeld, maar we mogen ons niet beperken tot 50 of 60 minuten. We moeten 90 minuten spelen. Een wedstrijd duurt 90 minuten.’
Een ander verontrustend statistiekje na de wedstrijd tegen PSG: het was de eerste keer in 578 matchen (op tien jaar tijd) dat Real er niet in slaagde één schot tussen de palen te lossen. De twee afgekeurde goals werden niet meegeteld. Op het geheel van de zes officiële matchen geven de spelers gemiddeld ook beduidend minder passes per wedstrijd dan vorig seizoen en bijgevolg ligt het balbezit lager (55 procent tegenover 67 procent in 2018/19). Er wordt ook minder gescoord en er worden meer doelpunten geïncasseerd dan vorig seizoen. En voor de mensen met een kortetermijngeheugen even herhalen: vorig seizoen was dra-ma-tisch.
The Waiting One
Als je dat allemaal op een rijtje zet, is beweren dat ‘Zidane nog veel werk heeft’ het understatement van de eeuw. De druk op de Franse coach neemt zienderogen toe, hoewel de overwinning op Sevilla hem weer eventjes wat krediet gegeven heeft. In de Spaanse pers wordt al gespeculeerd over een opvolger: er circuleren drie namen. Die van Raúl González Blanco, op dit moment trainer van Real Madrid Castilla. Zidane was coach van Castilla toen hij doorgeschoven werd om Rafael Benítez te vervangen. Santiago Solari overkwam vorig seizoen hetzelfde toen Julen Lopetegui bij het huisvuil werd gezet. Het is dus een strategie die Real al vaker toepaste. Alleen lijkt het weinig waarschijnlijk dat dat het scenario zal zijn mocht Zidane de wacht aangezegd worden. Er zijn immers twee toptrainers beschikbaar om de teugels in handen nemen. Massimiliano Allegri was in de zomer van 2018 al in beeld, maar de Italiaan stond er toen op zijn contract bij Juventus uit te doen.
Mourinho wacht op een grote club die ‘Mourinhista’ is. Met andere woorden: fan van hem. Supporter nummer één is altijd Florentino Pérez geweest.
En dan is er natuurlijk José Mourinho. Sinds Manchester United hem in december vorig jaar de laan uitstuurde, is hij op zoek naar een nieuwe trainersjob. The Special One is The Waiting One geworden, maar hij is het wachten beu. Eind juni vertelde hij al aan Sky Sports: ‘Ik heb tijd gehad om na te denken over wat ik wil en ben tot de conclusie gekomen dat Ze ( zijn bijnaam, nvdr) nog vol met vuur zit.’ Een aanbod van Benfica en van minstens één grote Chinese club legde hij eerder al naast zich neer, omdat hij naar eigen zeggen wacht op een grote club die ‘Mourinhista’ is. Met andere woorden: fan van hem. Supporter nummer één is altijd Florentino Pérez geweest. De Realvoorzitter sprak al met hem over een mogelijke terugkeer eind 2015, toen Rafael Benítez onder vuur lag. Iker Casillas, een van de doornen in het oog van Mourinho, was toen al roemloos verkast naar FC Porto. De doelman had tot dan maar drie liefdes gekend in zijn leven: het Witte Huis, de nationale ploeg en Sara Carbonero. Na het verwijderen van die angel bleven er nog twee problemen over: Cristiano Ronaldo en Sergio Ramos, het duo dat Mourinho de schuld gaf voor zijn vertrek bij Real Madrid in 2013. ‘Als je hen aan de kant kan schuiven, dan kunnen we praten’, zei de Portugees in 2015 tegen Pérez. Ronaldo voetbalt ondertussen bij Juventus. Ramos, na veertien jaar uitgegroeid tot een boegbeeld van de club, heeft nog een contract tot juni 2021, maar de club maakt geen aanstalten om het te vernieuwen.
Mocht The Special One terugkeren naar Madrid, dan is dat niet noodzakelijk slecht nieuws voor Hazard. De Belg floreerde in het seizoen 2013/14 onder Mourinho bij Chelsea en pakte met hem de titel in de Premier League. Het seizoen erna was echter een pak minder en de Britse tabloids schreven dat Hazard zijn coach een mes in de rug wilde steken. Een alles verterend conflict lijkt er tussen de twee echter nooit geweest te zijn. In een interview in oktober vorig jaar zei Hazard nog: ‘Het laatste seizoen onder Mourinho was niet prettig meer, maar als je me nu een trainer vraagt met wie ik nog eens wil werken, dan zeg ik: Mourinho.’
De Portugees strooide niet veel later ook met lieve woordjes naar zijn ex-speler: ‘Wij hebben altijd een goeie relatie gehad. We werden samen kampioen. Hij kroonde zich voor het eerst tot beste speler in de Premier League. Ik denk dat er alleen maar mooie herinneringen zijn. Als de gevoelens goed zitten, zeg je lieve zaken over mekaar. Als het niet goed zat, zeg je zulke zaken niet.’ In februari ging Mourinho nog een stapje verder en zei hij onomwonden: ‘Eden heeft het talent en de persoonlijkheid om het zware shirt van Real te dragen.’ Hij gaf zowaar diens transfer richting de Spaanse hoofdstad een zetje.
De redder in nood
Het hagelwitte shirt van Real Madrid is een van de mooiste truitjes om te dragen, maar dat het ook zwaar op de schouders weegt, mocht Eden Hazard intussen al ondervinden. Op de site van de UEFA getuigde de beste Belgische voetballer aller tijden vorige week nog: ‘Nergens moeten de verwachtingen zo hoog gespannen zijn als bij Real Madrid. Hier is winnen het enige wat telt. Maar ik weet van mezelf dat ik me vooral zoveel mogelijk moet amuseren. Dan volgen de resultaten wel.’
Het amusementsgehalte staat momenteel op een laag pitje. Door de blessure die zijn seizoensbegin verpestte, kwam Hazard nog maar 190 minuten op het veld: 30 minuten tegen Levante, 70 tegen PSG en 90 tegen FC Sevilla. Dat is te weinig om een oordeel te vellen over zijn prestaties, maar voorlopig kon hij niet overtuigen. Toch zijn alle ogen op hem gericht, ook al gaf Real in totaal 307,5 miljoen euro uit aan inkomende transfers. Hij is de enige van die aanwinsten die zeker is van een basisplaats onder Zidane. Wie anders moet het zwalpende Real weer aan de praat krijgen?
De andere nieuwkomers lijken nu al gedegradeerd tot back-ups: Jovic voor Benzema, Militão voor Ramos en Mendy voor Marcelo. Nochtans sprak Florentino Pérez vorige week op de algemene vergadering met de socios van Real Madrid nog over Mendy als ‘de beste linksback van de Franse Ligue 1 en een van de besten van Europa’ en over Militão als ‘een van de grote spelers van de Portugese competitie’. Waarom spelen ze dan niet? Kwatongen beweren dat Zidane hen niet wíl opstellen omdat hij Paul Pogba niet gekregen heeft, maar een meer plausibele verklaring is dat ze voorlopig nog tekortkomen. Per slot van rekening zijn ze alle drie nog vrij jong: Mendy is 24, Jovic en Militão zijn 21.
Nee, alle heil zal moeten komen van onze landgenoot. Net zoals aartsrivaal Barça wacht tot Lionel Messi terug uit zijn sloffen schiet, is Real afhankelijk van de vormcurve van Eden Hazard. De Messias is geland in Madrid, nu alleen nog zieltjes en punten winnen. Hala Hazard!
