Om de haverklap werd vorige week de vergelijking gemaakt tussen de memorabele wedstrijd die België in 1985 in Rotterdam speelde, en de beladen partij in Praag. De raakpunten bleken inderdaad treffend, zelfs de klimatologische omstandigden. Toen werd er gevoetbald in de vrieskelder van de Kuip, nu in de barre koude van het Letnastadion.
Saillant ook hoe de beelden achteraf op elkaar geleken. Als een geslagen hond droop Josef Chovanac af, achtervolgd door een horde opgewonden fotografen, eenzaam en alleen op zoek naar bezinning. Zestien jaar geleden vluchtte ook de Nederlandse bondscoach Leo Beenhakker weg, de expressieve kop gebogen tussen de schouders. Er zijn nadien nog weinig beelden gemaakt die zo symbool stonden voor diepe ontgoocheling.
Guy Thys herinnert het zich allemaal nog heel goed. De toenmalige bondscoach kreeg in Rotterdam de grootste blijk van erkenning uit zijn carrière. Een paar uur na de historische triomf onderhandelde hij met Real Madrid. “Het duizelde toen ze me de cijfers lieten zien, maar ik wilde de voetbalbond niet in de steek laten”, zegt hij. Ook toen de Spanjaarden eender welke afkoopsom wilden betalen, bleef Thys loyaal. Waarop Real zich tot Leo Beenhakker wendde. Zo groeide een verliezer uit tot een winnaar.
Het is nauwelijks denkbaar dat de Spaanse voetbalgigant zich nu met een voorstel tot Robert Waseige richt. Toch vindt ook Thys dat de huidige bondscoach net op tijd teruggreep naar het wapen van de collectiviteit. “Een goed georganiseerde verdediging blijft essentieel voor ons voetbal”, zegt hij. “Dat was dertig jaar geleden zo en dat is nu niet anders. In Tsjechië hebben we eindelijk begrepen dat we niet moeten doen wat we niet kunnen. Onder invloed van de pers is er een te grote drang geweest om aanvallend te voetballen. Dat is ons niet gegeven, dat moet je gewoon vaststellen. De grote vooruitgang in Tsjechië is dat je weer die organisatie achteraan zag, dat de tegenstander heel collectief werd opgevangen. Waarbij we wel één groot voordeel hadden : dat Tsjechië niet met kort combinatiespel uitpakte.”
Daarom ook, zo doceert Guy Thys, kan deze ploeg net zo goed tegen iedereen winnen als verliezen : “Dat is eigen aan de Belgen, sla er maar alle WK’s op na. In Spanje win je van Argentinië en heb je vervolgens de grootste moeite om El Salvador te kloppen. In Mexico speel je een historische wedstrijd tegen de Sovjet-Unie, maar een paar dagen daarvoor struikel je bijna over Irak. En in Amerika en Frankrijk waren er ook die uitersten. Dat is gewoon eigen aan ons voetbal. En dat kan straks net zo goed in Azië weer gebeuren. Belangrijk is alleen dat we onze identiteit niet verminken.”
