In een sfeer van publieke gelatenheid stoomt de nationale ploeg zich klaar voor de zoveelste levensbelangrijke wedstrijd in deze nog prille eeuw. Van het enthousiasme dat een paar maanden geleden rond de Rode Duivels opsteeg is vrijwel niets meer overgebleven. De verwachte stormloop op de kaarten bleef uit. Alsof iedereen er nu al in berust dat de Tsjechen een te groot obstakel vormen op de weg naar het WK.
Tegen die haast defaitistische achtergrond moet Robert Waseige proberen om zijn team in een nieuwe plooi te leggen en de afgebrokkelde collectieve gedachte weer op te rapen. De sporen van de ontluisterende afgang in Zagreb zijn nog altijd voelbaar. Het valt af te wachten of de bondscoach het in de Kroatische hoofdstad gestrande schip weer kan rechttrekken. Hij kondigde aan op een kordate manier de bezem te halen door de selectie, maar uiteindelijk viel het aantal chirurgische ingrepen nog mee. Het zal er voor Waseige deze week op aankomen zijn cynisme op te bergen voor het psychologisch inzicht dat hem wordt toegedacht.
In een ultieme poging om het roer om te gooien kiest Waseige tegen Tsjechië voor een tactische ommezwaai. Dat is vreemd want de bondscoach hield twee en een half jaar consequent vast aan een herkenbaar 4-4-2 systeem. In goede en in slechte tijden. Nu wordt dat concept plots in vraag gesteld. Of juist de kapitale wedstrijd tegen Tsjechië aangewezen is om die veranderingen door te voeren en met een soort 5-3-2 uit te pakken, zal moeten blijken. Zelfs dan als er door blessures de nodige correcties moeten worden uitgevoerd en er andere mechanismen in het elftal dienen te komen.
M
et het verlangen om meer creativiteit in het elftal te pompen raakte Robert Waseige vorige week het tere punt van het Belgische voetbal aan. Want het is een raadsel wie dat technisch vernuft dan wel in het elftal moet brengen. De Rode Duivels puilen uit van de spelers die in een goed geoliede machine behoorlijk kunnen meedraaien. Het zijn stuk voor stuk schakels in een ketting. Maar niet één van hen bezit de klasse om zelf het geheel naar een hoger niveau te tillen. Het zal er ook tegen de Tsjechen derhalve op aankomen dat georganiseerde en gegroepeerde voetbal terug te vinden dat in Zagreb ontbrak en in het verleden tot het handelsmerk van de nationale ploeg uitgroeide.
Veel meer dan de bezetting van de verdediging zal daarbij het functioneren van het middenveld van cruciaal belang zijn. Daar komt het tot een ander rollenpatroon. Waseige lijkt de intentie te koesteren om met Sven Vermant en Johan Walem iets meer voetballend vermogen te brengen, al bestaat het gevaar dat je dan bij balverlies met twee man minder speelt en Yves Vanderhaeghe dan voor de zoveelste keer dit seizoen overbelast. Juist op dat vlak liep het mis in Kroatië waar de apathische Walter Baseggio nauwelijks storingswerk verrichtte en Marc Wilmots in zijn verlangen om te spelen zo’n aanslag op zijn lichaam had gepleegd dat hij nauwelijks nog vooruit te branden viel.
De afwezigheid van de niet fitte aanvoerder moet tegen die achtergrond dan ook worden gerelativeerd. Net zoals die van de hier en daar nog altijd op een voetstuk geplaatste Emile Mpenza, die de voorbije interlands vooral liet zien wat hij niet kan. Hij lijkt op zo’n manier het spoor kwijt te zijn dat hij dringend geholpen moet worden. Vorige week nog bekloeg de clubarts van Schalke 04 zich over de zinloosheid van de operatie van de spits, die na zijn ingreep nog niet het fatsoen opbracht contact op te nemen met de bestuurstop van zijn werkgever. Door de afwezigheid van Mpenza krijgt Wesley Sonck voor de tweede keer de kans om zich op het internationale toneel waar te maken. Dat er nu zoveel druk wordt gelegd op de schouders van een spits die één jaar geleden in Genk nog ter discussie stond, is anderzijds weer tekenend voor de bloedarmoede van ons voetbal.
u alleen nog maar Club Brugge op het Europese toneel overblijft, valt het voor het aanzien van het Belgische voetbal niettemin te hopen dat de Rode Duivels kunnen stunten tegen Tsjechië. Anders dreigt het Belgische voetbal in een crisis terecht te komen en zullen alle oorzaken die tot deze afgang leidden nog maar eens naar de oppervlakte opborrelen. Zonder dat er iets wordt aan gedaan. In het stellen van diagnoses heeft het ons de afgelopen jaren nooit ontbroken. Moeilijker was het daarentegen steeds om remedies te vinden.
door Jacques Sys
