Het was een wat vreemd beeld. Club Brugge had op de valreep nog wat kleur gebracht in een tegenvallend seizoen, maar veel meer dan een een balsem op de aangetaste ziel kan de bekerwinst niet zijn. Meer dan ooit moet de bestuurstop zich beraden over de toekomst. Ook de bekerfinale leerde dat de cocktail van veerkracht en vechtlust die blauw-zwart vooral in de heenronde demonstreerde dringend moet overgoten worden door technische finesse. Er was dit seizoen te veel starheid en te weinig speelsheid. Club heeft nood aan een infiltrerende middenvelder die het voetbalvermogen opkrikt en aan een snelle, koelbloedige en doeltreffende spits. Dat zijn geen nieuwe constateringen. Maar in een voetbalwereld waarin het beleid vaak wordt bepaald door de meest recente uitslag dreigen dat soort analyses na overwinningen vaak te verdrinken in een zee van triomfalisme.
Club Brugge mag niet de fout maken te denken dat het spitsenprobleem na de explosie van Andrés Mendoza in de bekerfinale is opgelost. Van de Peruaan is het bekend dat hij de ingesteldheid en de mentale hardheid mist om zich iedere week weer zo op te laden. Glimmend van trots vertrekt hij straks naar zijn vaderland, levend op een wolk van euforie en hopend op een transfer. Om dan binnen anderhalve maand weer in Brugge te arriveren. Waarop de oude problemen herbeginnen. Het moet één van de teleurstellingen van Trond Sollied zijn dat hij deze spits niet aan het voetballen kreeg. Net zoals ook een rastalent als Sandy Martens in zijn ontwikkeling blijft steken.
Hoe duidelijk de weg is die Trond Sollied uittekent, na twee seizoenen oogt het prestatieve rapport van de Noorse trainer niet erg postief. Daar verandert de beker weinig aan. Onduidelijk is het daarom of de toekomst van Sollied nog wel degelijk in het Jan Breydelstadion ligt. De trainer sprak wat dat betreft ook na de bekerwinst in raadsels, al kan hij moeilijk verbloemen dat er diep in hem een oorlog woedt van frustraties en irritaties.
Toch ziet de toekomst van Club Brugge er niet slecht uit. Na het uitvallen van Philippe Clement stonden er in de bekerfinale acht spelers op het veld van vijfentwintig jaar of minder. Dat biedt perspectieven. Maar dan moet er wel een kwalitatieve injectie komen waaraan dat jonge geweld zich kan optrekken. De noodzaak daarvoor is nooit zo groot geweest als op dit moment. Op voorwaarde dat er in een sfeer van eendracht kan worden verder gewerkt. Te vaak ontstond naar de buitenwereld een beeld dat een aantal spelers een stille oppositie voeren tegen de trainer.
Dat staat haaks op de collectieve gedachte die Club van oudsher predikt. Club Brugge trok zich in het verleden steeds op aan sterke persoonlijkheden die hun verantwoordelijkheid namen en aan een aanvoerder die als bewaker van het groepsgevoel klare taal sprak. Gert Verheyen doet er goed aan zo naar buiten te treden. Want nu overheerste alleen maar de onduidelijkheid en frappeerden de tegenstellingen. Verderop in dit blad laat hulptrainer Chris Van Puyvelde horen dat er al een heel seizoen een goeie sfeer hangt in de groep. Van René Verheyen heeft hij zelfs gehoord dat het wat dat betreft nooit beter is geweest de afgelopen tien jaar. Dat is bizar, want vanuit de groep borrelden de afgelopen maanden geregeld verhalen op als zou de blokvorming niet meer zijn zoals vroeger. Club Brugge als haard van contrasten. In de prestaties op het veld, in de verklaringen daarbuiten.
et bestuur kan wat dat betreft niet snel genoeg de juiste temperatuur opmeten en knopen doorhakken. Al is het maar om een einde te maken aan de meest wilde geruchten. Bijvoorbeeld dat een paar spelers heel graag Franky Van der Elst als nieuwe technische beleidsman zien. Of dat Trond Sollied gewoon op een aanbieding wacht om te vertrekken.
Continuïteit en duidelijkheid is en blijft een graadmeter voor succes. Naast nuchterheid en realisme. Die moet Club Brugge demonstreren. Anders is het Koning Boudewijnstadion afgelopen donderdag niet meer geweest dan een theater van valse illusies.
door Jacques Sys,
