Erik Gerets is de meest succesrijke Belgische trainer ooit. Hij werd kampioen met zes ploegen in vijf landen. Een lichte hersenbloeding maakte vorig jaar een einde aan zijn carrière. De Leeuw klauwt niet meer en leeft teruggetrokken in België.
Erik Gerets (62) woont in een authentieke vierkantshoeve, tussen de Maas en de Zuid-Willemsvaart in Boorsem. Elf jaar lang heeft hij al zijn vrije tijd gestopt in het opkalefateren van het gebouw en het resultaat is ronduit indrukwekkend. Na zijn ontslag in mei vorig jaar bij Al Jazira uit Abu Dhabi keerde hij naar zijn Limburg terug. Zijn gezondheid laat hem niet meer toe zijn beroep uit te oefenen.
In de winter van 2012 werd hij in Doha wakker met pijn in zijn linkerbeen. Hij kon nog nauwelijks steunen op dat been en in het ziekenhuis werd een lichte hersenbloeding vastgesteld. Hij werd in Genk met succes geopereerd, maar na de ingreep stelden de dokters twee bloedvatafwijkingen in zijn hersenen vast.
De Leeuw, ooit het symbool van de onverzettelijkheid en vechtersmentaliteit van Standard en de Rode Duivels, is gewond. Hij praat trager, bedachtzamer en windt zich geen moment op. Je beseft pas dat je oud wordt als je jeugdidolen oud worden. Bij het afscheid komt de echte Erik Gerets gelukkig weer tevoorschijn. ‘Het interview nalezen? Nee, hoor. Als het niet goed is, weet ik je wel te vinden.’
Erik zet de kopjes koffie neer op de grote eettafel, in de zitkamer bewonder ik de imposante vleugelpiano. De houtblokken liggen klaar voor de winter. De hond vraagt om aandacht. ‘Zo oud als zijn baasje’, draait de vroegere aanvoerder van Standard en de Rode Duivels het mes in de eigen wonde.
Hoe gaat het met je?
ERIK GERETS: ‘Ik heb wat kleine mankementjes, waar ik mee moet leren leven. Ik blijf last hebben van evenwichtsstoornissen, die de laatste tijd weer zijn toegenomen. Ik pendel regelmatig tussen de huisdokter, het ziekenhuis, de neuroloog en de cardioloog. Zo probeer ik nog een beetje positief door mijn oude dag te komen. Als ik het onder controle houd, kan ik het nog wel een paar jaar uitzingen.’
Je was altijd fysiek sterk, de Leeuw. Hoe moeilijk is het om te leren leven met mankementjes?
GERETS: ‘Het is vooral hartstikke vervelend. Op een bepaald moment past je lichaam zich in zekere mate aan. Je hebt geen keuze. Je wilt nog dingen doen met je oude karkas, maar het gaat gewoon niet meer. Afzetten met mijn linkerbeen, hinken op één been, van het ene been op het andere steunen. Het gaat allemaal moeizaam. Gelukkig lijd ik er mentaal niet onder.
‘Je kan met oefeningen wat verhelpen aan die evenwichtsstoornissen. Enkele dagen geleden ben ik in gang geschoten. Ik ben hier elke dag minimaal een uur in de gym bezig en wandel ook minstens een uur.’
De problemen dateren van 2012, maar je bent nog tot mei 2015 doorgegaan als trainer.
GERETS: ‘Ik voelde me nog te goed om te stoppen. Toen mijn gezondheidstoestand verder onderzoek vergde, besliste ik dat het mooi was geweest. De laatste jaren dat ik hier rondloop, wilde ik nog een beetje qualitytime voor mezelf hebben.’
Hoe moeilijk was die beslissing?
GERETS: ‘Uiteraard is dat niet gemakkelijk. Ik had graag mijn carrière beëindigd bij Standard en als ik fit was geweest, was dat ook gebeurd. Ik houd echter zo veel van mijn club dat ik liever zo vaak mogelijk in de tribune zit als supporter dan dat ik een of andere belangrijke functie binnen de club bekleed met alle risico’s vandien.’
Je kon ook analist worden? Daar komt geen stress bij kijken.
GERETS: ‘Ik vind dat je collega’s met rust moet laten. Als je gaat analyseren moet je af en toe een kritische noot plaatsen en daar heb ik geen zin in. Als ik een van mijn collega’s na een wedstrijd zie, drink ik graag samen een koffie. Iedereen doet zijn job zo goed mogelijk. Ik heb bewust gekozen om niet meer in die molen mee te draaien. Ik heb er geen behoefte aan om mijn kop op televisie te laten zien.’
Je mist het voetbal en de belangstelling niet?
GERETS: ‘Ik kijk uit naar het weekend om mijn clubje te zien spelen. Ik volg alle Europese competities. De interesse is niet verminderd.
‘Misschien was het leuk geweest ergens als teammanager te werken. Maar dan ga ik me weer dingen aantrekken en wil ik iedereen helpen. En helpen zonder stress bestaat niet.’
LEREN VERLIEZEN
Jouw clubje is Standard. Hoe is het dezer dagen om supporter van de Rouches te zijn?
GERETS: ‘De rust is teruggekeerd, dat is heel belangrijk. Er kan weer op een deftige manier gewerkt worden. Aleksander Jankovic is aanvaard door iedereen, Daniel Van Buyten doet zijn ding en de voorzitter heeft zijn plaats gevonden. Het zal nog een tijdje een kwestie van vallen en opstaan zijn, maar je houdt van je club in mooie en moeilijke tijden.’
Een rol als Van Buyten zie jij niet zitten?
GERETS: ‘Zoals het nu gaat, is het heerlijk. Mijn inbreng beperkt zich tot die van supporter. Ik ga op zondag op mijn gemakje naar Sclessin. Buitenshuis informeer ik weleens voor een uitnodiging en dan vraagt de voorzitter meestal om met hem te komen eten.’
Dan vraagt hij toch weleens je advies?
GERETS: ‘Vorig seizoen wel, maar dit seizoen niet. Hij weet dat ik dat liever niet doe. Dan breng ik niemand in de problemen. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de club mijn adviezen niet nodig heeft.’
Hoe leef je mee?
GERETS: ‘Heel rustig. Ik spring niet van mijn zitje bij een goal. Als er verloren wordt, loop ik de rest van de dag ook niet chagrijnig rond.’
Je hebt leren verliezen. Wie had dat verwacht van jou?
GERETS: ‘Het is on-Gerets en ik heb er jaren op moeten wachten.’
OP DE ZIEL GETRAPT
Je bent kampioen geworden met Lierse, Club Brugge, PSV en Galatasaray, vicekampioen met Marseille. Allemaal clubs waar voetbal een echte passie is en plots koos je voor het Midden-Oosten. Dat heb ik nooit begrepen.
GERETS: ‘Ik was fel ontgoocheld in een uitspraak van Robert Louis-Dreyfus, de eigenaar van Marseille, en als je op mijn ziel trapt, reageer ik weleens emotioneel.’
Wat had hij gezegd?
GERETS: ”Hij kan maar beter eerste of tweede worden, anders hebben we een probleem.’ De uitspraak ging eerder in de richting van voorzitter Pape Diouf dan naar mij, maar ik had een uitstekende relatie met Diouf en werd direct of indirect ook geviseerd. Ik heb dat zeer persoonlijk genomen.’
De eigenaar die zegt aan de clubleiding dat ze beter eerste of tweede worden. Er zijn al ergere eisen gesteld in het voetbal…
GERETS: ‘Op het moment dat hij dit zei, duurde de competitie nog enkele maanden en liep sportief alles lekker. Ik maakte voor mezelf uit dat als hij mij geen contractverlenging wilde voorstellen ik het aan het einde van het seizoen zou afbollen.
‘Ik heb het er nadien nog weleens met zijn echtgenote Margarita over gehad op een bekerfinale van Marseille. Toen vertelde ze mij dat haar man op het moment van die uitspraak heel ziek was, bijna terminaal, en dat hij niet helemaal meer de gevolgen van zijn woorden besefte.’
In het Midden-Oosten trainer worden betekent een keerpunt in een trainerscarrière. Meestal is er geen weg meer terug en je deed dat uit puur emotionele overwegingen?
GERETS: ‘Absoluut, want ik vond Marseille een geweldige club en was er graag gebleven. Als je mensen in dienst hebt die goed werk afleveren, moet je niet zeggen: dat nieuwe contract kan even in de ijskast, we zien wel. Als je vertrouwen in iemand hebt, moet je dat laten blijken.’
Lang geleden zei je altijd dat je op je 54e wilde stoppen als coach. Dat was ongeveer op het moment dat je Marseille verliet.
GERETS: ‘Ik vond het te leuk om te stoppen. Het laatste deel van mijn trainersloopbaan heb ik in het Midden-Oosten ingevuld. Nieuwe uitdagingen kwamen op me af en, laat ons eerlijk wezen, je verdient er heel goed je brood. Die combinatie was gewoon leuk. Clubs in Saudi-Arabië, Qatar, de Verenigde Arabische Emiraten en tussenin bondscoach van Marokko, het waren allemaal behoorlijke avonturen. Ik heb absoluut geen spijt dat ik eraan begonnen ben.’
Club Brugge, PSV, Galatasaray, Marseille: altijd een vol huis en de passie die van de tribunes stroomt. En dan trek je, letterlijk en figuurlijk, de woestijn in.
GERETS: ‘Er was een gigantisch verschil qua publieke belangstelling tussen die drie landen. In Saudi-Arabië speelden we vaak voor 25.000, 30.000 en 35.000 toeschouwers. In Qatar zaten er soms maar 350 mensen in het stadion. Dat contrast was leerrijk. Je motiveren als er maar 350 mensen op de tribune zitten, is niet makkelijk. Maar met de clubs waar ik bij getraind heb, zijn we daar altijd redelijk in geslaagd.’
Ik heb Michel Preud’homme bezocht in Riyad in Saudi-Arabië. Na 24 uur wilde ik er weg. Ik zou er niet kunnen leven.
GERETS: ‘Michel werkte bij een club met een beperkte aanhang. Ittihad uit Jeddah en Al Hilal, mijn club in Riyad, trekken twintig keer meer toeschouwers. Al Hilal was sportief top. De rest is dan bijkomstig. Dat gold wellicht ook voor Michel.
‘Maar Saudi-Arabië is inderdaad een apart land om in te leven. Het is niet vanzelfsprekend je daar op je gemak te voelen. Qatar en Abu Dhabi waren nadien een openbaring. Als je daar in een winkelcentrum loopt, laat iedereen je met rust. Iedereen leidt zijn leven en doet zijn ding. Je hebt privacy en leeft in alle rust.’
DE JUISTE LADE
Voor ons is het een vreemde wereld. Alles wat dezer dagen fout loopt, lijkt van daar te komen. Hebben wij een verkeerd beeld van die landen?
GERETS: ‘Ik persoonlijk kan geen negatief woord zeggen over de plaatsen waar ik gewerkt heb. Qatar en de Emiraten waren ronduit leuke ervaringen. Doha is vrij klein en je hebt er alles snel gezien, maar de Emiraten waren geweldig. Ik ging graag naar Dubai voor de hectiek en was telkens weer heel gelukkig dat ik terug kon naar de rust van Abu Dhabi. Ik denk met blijdschap terug aan iedere seconde die ik in die landen verbleven heb.’
Je had het zo naar je zin dat er verhalen ontstonden dat je moslim was geworden.
GERETS: ‘Waar dat vandaan kwam, weet ik niet. Ik ben geen moslim geworden. Ik voel me goed zoals ik ben. Ik zit niet iedere week in een kerk en ik zie me ook niet elke week naar een moskee gaan of voor zo’n groot standbeeld van boeddha zitten. Ik probeer mijn ding te doen, op mijn manier, op mijn gemakje. Natuurlijk hoop je dat op een gegeven moment alles in je leven een beetje in de juiste lade valt, maar dat heeft met geloof totaal niets te maken.’
Wat moet er gebeuren om alles in de juiste lade te laten vallen?
GERETS: ‘Ik ben niet eenzaam, maar het zou mooi meegenomen zijn als ik de laatste jaren van mijn leven niet in mijn eentje moet doorbrengen, maar met een partner die bij me past. Iemand aan mijn zijde, dat zou ik me wel kunnen voorstellen. Gebeurt het niet, dan is het ook geen drama.’
Je bent op zoek naar iemand in je leven?
GERETS: ‘Ik ben niet echt op zoek, maar als het mij overkomt, zou ik dat zeker niet erg vinden. Niet dat ik er veel bij stilsta. Je kan geen dingen forceren, dus doe ik dat ook niet.’
GEEN GEKKE DINGEN MEER
Dankzij Saudi-Arabië en Qatar ben je kampioen geworden in vijf verschillende landen: dat kunnen weinig trainers zeggen.
GERETS: ‘Zolang je trainer bent, is je palmares belangrijk. Ik merk dat nu ik gestopt ben het allemaal minder betekenis heeft. Je staat er niet meer bij stil. In je achterhoofd weet je nog wel wat je gepresteerd hebt, maar wat vroeger op de eerste plaats kwam, is op de vierde of vijfde rij beland.’
Wat is in de plaats gekomen?
GERETS: ‘De vrienden, de familie vooral. De kinderen en kleinkinderen. Ik heb nu veel meer tijd voor hen. Mijn oudste zoon werkt als personal advisor afwisselend bij Lieven Maesschalck en hier in de hoeve. Mijn andere zoon heeft een café in Leuven. Als ik kan, ga ik kijken als zijn zonen voetballen. Ze spelen respectievelijk bij de U12, de U9 en de U6 van OH Leuven.’
Hoe breng je de rest van je tijd door?
GERETS: ‘Als het weer het toelaat, ga ik een uurtje of twee per dag vissen. Hier vlakbij is een groot grindgat waar tamelijk wat vis op zit. Ik leg dan een lijntje uit, kom even terug om een koffietje te drinken en ga weer vissen. Ik steek ook elke dag wat tijd in het lezen van mijn krantje. In het weekend is er Standard en ik ga ook wel eens naar Racing Genk. Ik volg de Champions League via televisie, maar zit beslist niet vastgekluisterd voor het scherm.’
Luc Nilis nog niet ontmoet in Genk? Hij haalde in zijn biografie flink naar je uit.
GERETS: ‘Natuurlijk vond ik dat niet leuk, maar ik heb geleerd boven bepaalde dingen te staan. Anders ga je je alles aantrekken en dreig je medisch in de problemen te komen. Hij heeft zijn ding gedaan en ik hoop dat hij veel boeken heeft verkocht.’
Je zou manipulatief geweest zijn en hem geliquideerd hebben bij PSV.
GERETS: ‘Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik met Luc een fatsoenlijke relatie had, maar blijkbaar heb ik me vergist. Misschien ontmoeten we elkaar ooit nog eens in een voetbalstadion en dan zie ik wel in welke mate hij nog moeilijkheden heeft met zijn interpretatie van bepaalde gebeurtenissen.’
Maak je je dan boos?
GERETS: ‘Nee, dat is voorbij. Ik maak me sowieso niet graag meer boos. Dat ben ik vroeger voldoende geweest. Nu probeer ik in de eerste plaats dingen op te lossen, in alle rust. Ik vind het niet meer de moeite om gekke dingen te doen.’
Jij zou in een autobiografie niet uithalen naar mensen uit het verleden?
GERETS: ‘Nee. Er is me verscheidene keren gevraagd een biografie te schrijven, maar ik sta daar niet voor te springen. Ik voel me goed, ik heb dat niet nodig.’
Je lijkt echt afstand te kunnen te nemen van het verleden?
GERETS: ‘Misschien heb ik een herseninfarct nodig gehad om mezelf te overtuigen dat het op een andere manier moest. Ik denk dat iedereen op een gegeven moment in zijn leven een klik nodig heeft om het een en ander te veranderen, omdat het zo niet verder kan. Ik heb het gevoel dat dit bij mij gebeurd is.
‘Ik ben dezelfde mens gebleven, maar probeer anders door het leven te gaan. De aard van het beestje kan je niet verloochenen, maar alles is toch minder explosief dan vroeger. Ik ben wat zachter geworden in mijn commentaren en redeneringen. Ja, ik ben milder geworden.’
DOOR FRANÇOIS COLIN – FOTO’S BELGAIMAGE – CHRISTOPHE KETELS
‘Ik had graag mijn carrière beëindigd bij Standard en als ik fit was geweest, was dat ook gebeurd.’ ERIK GERETS
‘Wat vroeger op de eerste plaats kwam, is nu op de vierde of vijfde rij beland.’ ERIK GERETS
