Met kwaliteit en mentaliteit zette Anderlecht zich vorige week woensdag in de bekerwedstrijd op RC Genk door en demonstreerde in een soort avant-première voor de kraker van volgende zondag hoeveel klasse er in de ploeg schuilt. Met Mark De Man als extra schokbreker op het middenveld heette het achteraf dat trainer Frank Vercauteren na zes maanden eindelijk de juiste veldbezetting had gevonden, maar veel meer dan dat gaat het bij paars-wit om de wil om voor elkaar te werken. Ook tegen Sporting Charleroi voetbalde paars-wit bij vlagen erg goed, al moest het tot in de slotfase wachten vooraleer het bibberend de drie punten pakte.
Het valt af te wachten of Frank Vercauteren de neuzen in dezelfde richting blijft krijgen. Met zijn kor- daatheid leek Vercauteren aanvankelijk de juiste man om rechte lijnen te trekken. Maar net zoals zijn voorgangers struikelde hij vaak over de zelfingenomenheid van zijn spelers. Het is verweven met de stijl van het huis. En het leidt bij momenten tot een excuus dat als een refrein klinkt : spelers hebben de afgesproken opdrachten niet goed uitgevoerd. Onsterfelijk zal pas die trainer zijn die alle ego’s een heel seizoen lang opzij kan schuiven. Frank Vercauteren slaagt daar niet in, net zoals zijn voorgangers dat ook niet konden. Vooral Hugo Broos werd daar met de week moedelozer van. Zijn ervaring in het Astridpark leek zulke traumatische sporen te hebben nagelaten, dat Broos zich eerst een jaar in Genk moest herbronnen voor hij weer enigszins zichzelf werd.
De Limburgse club is in vele opzichten de antipode van Anderlecht : de drang om te winnen zit diep gebeiteld in de groep, het vuur brandt constant. De komst van Wouter Vrancken en Wim De Decker zorgt voor die balans die ontbrak. Niemand bij RC Genk die zichzelf boven de groep stelt.
Of het zal volstaan om Anderlecht van een nieuwe titel te houden, moet worden afgewacht. Mentaal is de ploeg in ieder geval sterk genoeg : de bekeropdoffer tegen Anderlecht werd in Beveren probleemloos weggespoeld. En met vijf man op het middenveld en één diepe spits is RC Genk uitgegroeid tot een onwrikbaar blok. Het voetbalt zonder franjes maar dodelijk efficiënt. Geen ploeg in deze competitie die meer doelpunten maakte en er minder incasseerde. Dat de 58 goals werden aangetekend door 14 verschillende spelers, is tekenend voor het collectief. Het wordt zondag in het Fenixstadion een interessante botsing van culturen en stijlen.
Zonder zijn rampzalige start zou ook Standard zich in het titeldebat hebben gemengd. Met de aanstelling van de absoluut niet bij de club passende Jan Boskamp maakte Michel Preud’homme geen goede beurt, al miste de Nederlander verscheidene basisspelers. Intussen zette Preud’homme zelf de situatie recht. Na de 2 op 12 onder Boskamp pakte hij na de 0-2-zege op Cercle Brugge 47 punten op 60, dat is bijna 80 procent. Daarmee is de ex-doelman de meest succesrijke trainer. Zelfs Hugo Broos doet het met koploper Genk (56 op 72 of 77,7 procent) iets minder goed.
Standard blijft een borrelende club met een groot ontploffingsgevaar. Het importeert en exporteert nog steeds spelers, maar de tijd dat trainers er als wegwerpartikelen worden beschouwd lijkt voorbij. Michel Preud’homme heeft de groep goed in de hand en is zelf veel rustiger dan tijdens zijn eerste trainersavontuur. Met het oprichten van een opleidingscentrum timmert Standard aan de toekomst en heeft het zowaar aangekondigd de kaart van de jeugd te willen trekken. Dat staat haaks op de filosofie die tot dusver werd gehanteerd en die nog altijd zichtbaar is : op dit moment bestaat de kern van 24 spelers uit 15 buitenlanders.
Wat dat betreft, laat ons liberale buitenlandersbeleid wekelijks zijn sporen na : onder de 198 spelers die afgelopen weekend aan de aftrap kwamen, waren er 93 Belgen. Dat is niet eens de helft. Met negen Belgen gaf RC Genk op Beveren het voorbeeld. Eén dag eerder begon het verbazende Roeselare tegen Zulte Waregem met slechts één buitenlander aan de wedstrijd. S
door Jacques Sys
