Vier jaar Manchester City hebben hem gevormd en gerijpt, bij KV Oostende hoopt hij de volgende stap in zijn nog prille carrière te zetten. Kennismaking met Mathias Bossaerts: 20 jaar, centrale verdediger.

Een jongen van de wereld, zo blijkt uit de Instagramaccount van Mathias Bossaerts. Beelden in het fitnesshonk, waarop hij zijn lichaam en tatoeages cultiveert. Een erfenis van vier jaar leven in een Engelse voetbalkleedkamer. Een linkerarm (en schouder) vol. De naam van zijn ouders en zijn broer, een engel, een leeuwenhoofd en Dreamchasers, naar de titels van de albums van de Amerikaanse rapper Meek Mill. Muziek die hij kan pruimen.

But nothing was never given

I build it from ground up

I started out with my basement and builded my house up

I’m rich off opportunity, money gon’ pile up

My swag on a hundred mill, how the stylist gon’ style us

Caught up in the light, caught up in the life

Toepasselijk… Nog meer foto’s op Instagram. Wedstrijdbeelden met de nationale jeugdploegen, Manchester City en in het shirt van KV Oostende. Of Bossaerts, klaar voor a night on the town. In jeansbroek en T-shirt of in chic driedelig pak. ‘Strak, hé? Ik zie er graag goed uit. Het is belangrijk, denk ik, om ook naast het veld uitstraling en présence te hebben.’

De training op De Schorre is al een tijdje afgelopen wanneer de 20-jarige centrale verdediger als een van de laatsten het spelershome binnen slentert. Groot en gebronsd, netjes getrimd baardje. ‘Ik voel me hier goed. Een belangrijke stap in mijn carrière, dicht bij mijn familie en vrienden.’

Maar: een verrassende stap voor iemand die vier jaar geleden, toen Manchester City hem bij de U17 van Anderlecht wegplukte, nog riep dat hij ‘ooit met Real Madrid de Champions League wil winnen’. Niet Bernabéu of de Ciudad Deportiva de Valdebebas, het trainingscomplex van Los Blancos, maar de Versluys Arena en De Schorre werden in de zomer zijn nieuwe habitat. ‘Ik was toen vijftien jaar, hé’, lacht de Antwerpenaar, die zijn keuze voor KV Oostende toelicht. ‘Ik zag een club die aan het evolueren was, net zoals Manchester City een paar jaar geleden door sjeik Mansour van een middenmoter tot een topploeg werd uitgebouwd. Dat heeft toen ook mijn keuze bepaald.’

Marc Coucke als Vlaamse sjeik, díé vergelijking werd nog niet gemaakt. ‘Verbouwingen aan het stadion, nieuwe spelers en duidelijke ambities: opnieuw play-off 1 halen en daarin misschien nog iets beter doen. Europees voetbal zou mooi zijn.’ Hij heeft het naar zijn zin, klinkt het. Oostende is Manchester niet, maar vanuit zijn appartement heeft hij zicht op het stadion, de stad en de zee. Ook die beelden gingen al rond op de sociale media. ‘Vorig jaar zat ik ook alleen in Manchester. Anderhalve maand in een appartementje, daarna in het hotel naast het Etihad Stadium. Snel volwassen worden, eigen potje moeten koken. Kipfilet, met pasta of rijst is mijn specialiteit.’ (lacht)

HET BELOOFDE LAND

Via het kleine veldje van Koninklijke Gooreind VV, een clubje in Wuustwezel, belandde Bossaerts op zijn achtste op de Wilrijkse Pleinen van Beerschot, dat hem in 2011 naar Anderlecht zag vertrekken. Bij de nationale jeugdelftallen speelde hij aan de zijde van onder meer Charly Musonda junior (Real Betis), Andreas Pereira (Manchester United) en Zakaria Bakkali (Valencia), exponenten van de gouden generatie van 1996, met wie hij tijdens een interland in Schotland op de radar van buitenlandse topclubs kwam.

De telefoon rinkelde – Manchester City – en bleef rinkelen – Man U en Liverpool -, er moesten knopen worden doorgehakt. ‘We zijn in Liverpool geweest, een club die meer traditie had en die ook de voorkeur van mijn ouders wegdroeg, maar City sprak mij het meest aan.’ The Citizens sparen kosten noch moeite. Tijdens een bezoek aan de club komen enkele spelers een praatje maken, Vincent Kompany maakt hem duidelijk dat City de ploeg van de toekomst is, zelfs de Italiaanse coach Roberto Mancini loopt even bij het gezin langs. ‘Ik mocht van mijn ouders zelf kiezen. ‘Jij moet gelukkig zijn, Mathias.’ Ík moest er spelen, ja, maar dan nog…’

Zomer 2012. Vader Ivan, die loopbaanonderbreking heeft genomen bij een bedrijf dat ramen en deuren produceert en plaatst, moeder/huisvrouw Saskia, de net zestien geworden Mathias en zijn vijf jaar jongere broer (Thomas) verhuizen van Gooreind naar Manchester. ‘Ik moet hen dankbaar zijn dat ze hier alles achtergelaten hebben, want alleen was ik nooit vertrokken. Leven in een gastgezin of zoiets, dat was niets voor mij. Maar ze wilden absoluut mee, hadden ervoor zelden een training of een match gemist en ze wilden mij steunen, want we wisten dat er hoe dan ook moeilijke momenten zouden komen.’

Ander land, ander voetbal. Lange ballen, harde duels, spitsen die negentig minuten in beweging zijn. ‘Ik begon bij de U18, na een weekje werd ik naar de U21 doorgeschoven. Een carrièreplan was er niet echt. Gewoon elke dag knokken en jezelf ontwikkelen. Maar, en dat was verrassend, er zat heel veel vriendschap in onze groep. Jongens van over de hele wereld die elkaar toch het succes gunden.’

Bossaerts leidt dan al het leven van een profvoetballer. Engelse les van een privéleraar, trainen en in het krachthonk úren aan zijn lichaam werken… ‘Ik was net zestien geworden toen ik door Roberto Mancini werd opgevorderd voor een wedstrijdje elf tegen elf. Zenuwachtig… Ik stond tegen Mario Balotelli en Carlos Tévez, een paar weken ervoor speelde ik nog op de PlayStation tegen hen.’ (lacht)

De balans van het eerste jaar is positief. Leerrijke matchen bij de U18 en de beloften, aan de zijde van onder anderen Dedryck Boyata, John Guidetti (terug van Feyenoord) en de Braziliaanse international Maicon, die op het einde van het seizoen naar AS Roma zou verkassen. ‘Toen ik er arriveerde, woog ik 75 kilogram. Na het eerste seizoen had ik vijf kilogram aan spieren gewonnen.’

DE RAAD VAN ROMELU

Het tweede seizoen verloopt minder voorspoedig. Bossaerts staat met een enkelblessure weken aan de kant, in november loopt hij na een zwaar duel een gescheurde nier op en moet een tijdje contacten vermijden. Maar: na een sterke tweede helft van het seizoen mag hij van Manuel Pellegrini mee naar het oefenkamp in Schotland. Een herinnering die hij nog altijd koestert. ‘Tegen Dundee stond ik in de basis, de match erna mocht ik invallen. Mooi… De tijd dat je als jonge gast de schoenen van de vedetten moest poetsen, is gelukkig voorbij. Maar je moest je op training wel elke dag bewijzen en er niet zomaar wat bijlopen.’

Bij de Elite Development Squad – de beloften – wordt hij door Patrick Vieira, ex-Frans international, óók geprikkeld. ‘Hij zette me rechtsback. Niet meteen mijn favoriete positie, maar hij wilde me vooral uit mijn comfortzone halen. Constant de lijn aflopen, naar voren en naar achteren… Ik heb er veel uit geleerd, maar het was mijn ding niet. Ik ben een centrale verdediger, altijd geweest. Een clean sheet houden is net zo mooi als zélf scoren’, zegt Bossaerts, die bij The Citizens het rugnummer 67 had. ‘Ik weet zelf niet waarom. Ik mocht kiezen uit een lijst van 40 tot 99.’

Maar de weg naar het eerste elftal is lang. Dat beseft ook Bossaerts, die in januari 2015 voor het eerst over een terugkeer naar België spreekt. ‘Op zo’n jonge leeftijd naar Manchester City gaan was een verkeerde keuze’, zegt Dean Rosenthal – de zoon van Ronnie, ex-speler van Club Brugge en Liverpool -, zijn nieuwe manager. ‘Ik heb dat vaker gehoord. Toen ik in Manchester Romelu (Lukaku, nvdr) tegen het lijf liep, zei hij dat ik alleen kon evolueren als ik elke week in een eerste elftal – waar dan ook – kon spelen. In Engeland worden veel jonge spelers aan clubs uit de Championship – de tweede klasse – uitgeleend, maar door een aanslepende blessure aan de hamstrings heb ik die stap gemist.’

MENTAAL GERIJPT

Vier jaar na zijn komst valt het doek. ‘Absoluut geen verloren jaren’, benadrukt Bossaerts. ‘Mocht ik destijds niet vertrokken zijn, dan had ik me wellicht altijd afgevraagd: hoe zou mijn carrière eruitgezien hebben, mocht ik het wel gedaan hebben? Ik was kapitein van de beloften, speelde in de Youth Champions League in een bijna uitverkocht Academy Stadium – 7000 plaatsen! -, schitterende matchen tegen Chelsea, Tottenham of United meegemaakt… Jammer dat het niet gelukt is, maar een club als City speelt elk jaar voor de eerste plaats, waardoor spelers uit de opleiding heel weinig kansen krijgen. Van mijn lichting is niemand doorgebroken, dat zegt genoeg. Maar ik ben er wel een betere en fysiek sterkere voetballer geworden. Volwassener ook. Door blessures stond ik maanden aan de kant. Als je dan mentaal niet sterk bent, dan red je het niet hoor…’

Mondiger werd hij ook. ‘Toen ik naar Engeland vertrok, vond Bob Browaeys – de trainer van de nationale U16 – dat ik op het veld te weinig coachte en te stil was. Een terechte opmerking, maar ook op dat vlak heb ik stappen gezet. Ik praat nu veel meer dan vroeger en probeer mijn ploegmaats te sturen.’ Een totale metamorfose. Bossaerts lacht. ‘Van kleine jongen naar bijna-volwassen.’

Luc Devroe probeerde hem vorig seizoen al naar het Albertpark te halen, maar toen was een vertrek nog onbespreekbaar. In mei kon het wel, waarna de centrale verdediger zijn handtekening onder een contract voor drie seizoenen – met optie voor twee bijkomende jaren – zette. Zijn verwachtingen? ‘Goed trainen, verder evolueren en zo veel mogelijk spelen. Op training merk ik wel het verschil met het voetbal zoals dat bij de jeugd wordt gespeeld. Minder nerveus en veel rustiger, ook door de ervaring. Het is meer gedoseerd.’

DOOR CHRIS TETAERT – FOTO BELGAIMAGE

‘Ik zie er graag goed uit. Het is belangrijk, denk ik, om ook naast het veld uitstraling en présence te hebben.’ – MATHIAS BOSSAERTS