Marco Ilaimaharitra maakt deel uit van het basiselftal van het Charleroi van Edward Still. Het geeft de nieuwbakken viceaanvoerder van de Zebra’s vertrouwen na een gecompliceerd seizoen.
We zitten op een onpersoonlijk hotelterras, in onhandige synthetische rieten stoelen, maar onze gast lacht. Hoewel hij gewoonlijk niet erg spraakzaam is, profiteert Marco Ilaimaharitra van het enige zonnige moment in een regenachtige week om de balans van Charleroi op te maken. Door de tactische revolutie die Edward Still doorvoerde, komt het team uit een woelige voorbereidingsperiode, maar Ilaimaharitra lijkt versterkt in zijn rol van natuurlijke leider. Hij is het type speler dat liever ballen uit de voeten van de tegenstander haalt en deze doorspeelt aan zijn teamgenoten dan dat hij voortdurend spreekt over zijn eigen ambities.
Vorig jaar wilde je ergens anders heen, vandaag ben je nog steeds bij Sporting. In hoeverre heeft de komst van Edward Still je beslissing beïnvloed om nog een seizoen bij Charleroi te blijven?
Marco Ilaimaharitra: ‘De komst van de coach heeft me mentaal goed gedaan. Iedereen weet dat ik een seizoen achter de rug heb waarin ik op een gegeven moment op de bank zat. Dat was niet gemakkelijk. Ik wilde spelen, maar ik moest mijn plaats afstaan aan Ryota Morioka en Guillaume Gillet. Daardoor had ik een tijdje het gevoel dat ik mijn status als basisspeler kwijt was. Het gesprek met de nieuwe coach heeft me deugd gedaan. Hij liet me meteen verstaan dat ik een belangrijke pion zou worden in zijn team. Het was belangrijk voor mij om dat te horen.’
Wat was je eerste reactie toen je hoorde dat Edward Still, die geen ervaring had als T1, de nieuwe coach was?
Ilaimaharitra: ‘Eerlijk gezegd kende ik hem helemaal niet. Maar Mehdi ( Bayat, nvdr.), met wie ik vooraf veel had gesproken, had me gezegd dat hij jeugd wilde om Sporting te vernieuwen. Toen ik hoorde wie de nieuwe coach was, wilde ik alleen maar zien wie hij was en hoe hij werkte. Mijn vriend Gaëtan ( Hendrickx, nvdr.) kende hem omdat hij ooit met hem samenwerkte in Sint-Truiden. Natuurlijk heb ik hem wat vragen gesteld, maar je kunt zeggen wat je wilt over een coach, er is één ding dat niet liegt: de eerste indruk die hij achterlaat als hij op het veld staat met de spelers.’
Ik wil gezien worden op het veld, en zo min mogelijk erbuiten. Buiten het voetbal wil ik geen imago hebben.’
En welke indruk liet Edward Still?
Ilaimaharitra: ‘Het klinkt misschien raar, maar ik wist meteen dat we in dezelfde richting zouden denken. Dat we dezelfde visie op voetbal hadden. Dat hielp om me te bevrijden van de mentale last die al een tijdje op me drukte. Vandaag voel ik me weer goed op het veld, ik speel veel vrijer. Het feit dat ik een echte volledige voorbereiding heb gehad, mijn eerste in tijden, heeft natuurlijk ook een invloed op mijn huidige fysieke niveau.’
Die mentale last waar je het over hebt leek vooral in de tweede helft van het seizoen op je te drukken, met name na je rode kaart.
Ilaimaharitra: ‘Ik heb altijd goed kunnen opschieten met Karim Belhocine en er is nooit iets voorgevallen tussen ons, maar na mijn rode kaart ( op 2 december 2020 thuis tegen Waasland-Beveren bij een 0-2 nederlaag, nvdr.) en schorsing concentreerde de coach zich meer op zijn basiself en liet hij mij aan de kant. Op zich is dat niet meer dan logisch, maar het zorgde er wel voor dat ik me niet meer op mijn plaats voelde. Ik wist niet wat ik moest denken en stelde mezelf veel vragen. Mentaal was het geen gemakkelijke periode. Want als je twijfelt, ben je jezelf niet op het veld. Daarbij komt nog dat ik me had moeten haasten om klaar te geraken voor het begin van het seizoen, waardoor ik het gevoel had dat ik het hele jaar achter de feiten aanliep. Ik ben me ervan bewust dat ik in die context niet mijn beste seizoen speelde.’
Heb je de indruk dat de groep als geheel minder was in de tweede helft van het seizoen en dat dit de slechte resultaten en de dertiende plaats kan verklaren?
Ilaimaharitra: ‘Allereerst zou ik willen benadrukken dat ik altijd geprobeerd heb om mijn problemen voor mezelf te houden, om niets te laten merken. Ik wilde niet dat mijn problemen zouden wegen op de groep. Ik was de eerste om toe te geven dat Gillet en Ryota het verdienden om te spelen op dat moment. Ze waren beter dan ik, dat heb ik nooit betwist. Zelfs met Joris Kayembe en Gaëtan, met wie ik heel close ben, probeerde ik er niet te veel over te praten. Ik deed alsof alles in orde was. Voor mij was het een kwestie van respect. Omdat het niet altijd gemakkelijk was voor Gaëtan, en ik Joris niet wilde storen, die individueel gezien een geweldig seizoen speelde.
‘Wat de rest betreft, denk ik dat de groep nog steeds niet begrijpt hoe we zo in elkaar konden storten. Op een gegeven moment zijn we van onze wolk gevallen en we hebben nooit de sleutel gevonden om er weer op te komen. Het ergste was dat de groep heel goed overeen bleef komen. Dat maakte het nog frustrerender om in die situatie terecht te komen. Om vast te zitten in een negatieve spiraal zonder ooit de oplossing te kunnen vinden. Misschien schatten we onszelf onbewust te hoog in, ik weet het niet… Nochtans probeerde Karim Belhocine ons wel altijd met beide voeten op de grond te houden. Hij bleef ons zeggen dat we goed bezig waren, maar waarschuwde ook dat het van de ene dag op de andere kon stoppen. Hij had gelijk.’
Albert Cartier, Hervé Renard, Felice Mazzù en Karim Belhocine, je eerste vier clubtrainers, vallen allemaal in de categorie van people managers. Edward Still wordt daarentegen voorgesteld als een voetbalfanaat. Is het heel anders werken met hem?
Ilaimaharitra: ‘Hij brengt in ieder geval een nieuwe manier van kijken naar het voetbal. Niets wat hij doet is gebruikelijk, maar je ziet dat hij zijn vak beheerst zonder al te veel te hoeven doen. Hij is geen coach die per se veel praat. De discussies die we hebben, zijn erg kort, maar bijzonder duidelijk. Hij probeert in korte tijd zoveel mogelijk informatie te geven. Hij wil ons niet overladen, hij is erg efficiënt.’
Elke coach gebruikt al dan niet subtiele trucjes om de groep aan boord te krijgen. Hoe gedroeg Edward Still zich op dat vlak?
Ilaimaharitra: ‘Vroeger dacht ik dat een coach moest geven om te ontvangen. Karim Belhocine zei ons bijvoorbeeld voor de wedstrijden: ‘Als jullie winnen, geef ik jullie twee dagen vrij, ik weet dat dat belangrijk is voor jullie.’ Hervé Renard, die ik heel graag mocht, had dan weer een heel andere stijl. Hij kon ons vragen te sterven op het veld. Ik herinner me een wedstrijd tegen Nice. Na zeventig minuten zei ik hem dat ik aan het eind van mijn Latijn was, dat ik geen benen meer had. Hij schreeuwde naar me: ‘Kan me niet schelen, je gaat sterven op het veld.’
‘Er zijn coaches voor wie je dat echt zou doen, omdat ze erin slagen je van begin tot eind in hun project te laten geloven. Edward Still schijnt zo iemand te zijn. Hij maakte meteen duidelijk hoeveel hij van voetbal kent. Dat zorgt onmiddellijk voor respect, en dat is essentieel. In ieder geval moet een coach zoeken naar datgene wat je in staat stelt om maximaal in je reserves te gaan. De nieuwe coach duwt ons vooral vooruit met zijn filosofie. Alles is veel meer doordacht bij hem. Zijn manier van kijken naar voetbal maakt alles heel logisch en simpel. Het klinkt misschien vreemd, maar volgens mij zijn de echte sleutelwoorden van de heropleving van Charleroi: logica en eenvoud.’
Hoe wordt dit concreet vorm gegeven?
Ilaimaharitra: ‘Vaak legt de coach de training stil tijdens een bepaalde fase. Hij legt ons uit wat er mis is, hij vraagt ons om links en rechts te kijken, om te observeren. En dan begrijpen we al snel wat hij bedoelt. Alsof het voor onze ogen vorm krijgt. In tegenstelling tot wat je zou kunnen denken, is hij geen coach die veel praat, maar de voorbeelden die hij geeft, zijn altijd goed gevonden en zeer relevant.’
Tijdens de voorbereiding hadden we soms de indruk dat je een beetje verlamd was door tactische instructies. Dat je je spontaniteit aan het verliezen was. Voel je dat ook zo aan?
Ilaimaharitra: ‘De coach geeft ons ideeën, maar hij sluit ons niet op in een manier van denken. Ik heb zelf in ieder geval niet de indruk dat wij aan spontaniteit inboeten. De ideeën die de coach aanreikt, zijn gewoon logische dingen die geleidelijk vanzelf op hun plaats vallen. Wat hij ons uitlegt, wordt ook meteen concreet op het terrein. Hij is sterk, omdat hij weet te anticiperen op onze reacties.’
Je bent een man van weinig woorden en spreekt zelden met de media. Waarom nu wel?
Ilaimaharitra: ‘Ik hou er niet van om met de kranten te praten, dat is waar. Ik wil gezien worden op het veld, en zo min mogelijk erbuiten. Buiten het voetbal wil ik geen imago hebben. Ik wil niet dat mensen over me praten om iets anders dan mijn vaardigheden aan de bal. Ik beschouw mezelf niet als een publiek figuur, ik ben gewoon een voetballer. Het is niet dat ik niet goed kan praten, ik praat eigenlijk best graag. Maar niet de hele tijd.’ ( lacht)
‘Ik zal mijn broer altijd dankbaar zijn’
Je kwam op je dertiende in het opleidingscentrum van Sochaux terecht. Met andere woorden: je bracht je pubertijd door in de bubbel van de hyperelitaire Franse opleidingscentra. Heb je er ooit spijt van dat je geen normale jeugd had?
Ilaimaharitra: ‘Het was mijn oudere broer die er bij mijn ouders op aandrong om in te gaan op het verzoek van een scout om te komen testen in Sochaux. Mijn broer wilde absoluut dat ik wél kon leren kennen wat mijn ouders hem een paar jaar eerder hadden geweigerd. Daar zal ik hem altijd dankbaar voor zijn. Ik had andere vrienden buiten het voetbal, in Mulhouse. Al in de middelbare school vergeleken we onze levens. Zij waren verbaasd over wat ik hen vertelde, en ik trok grote ogen bij hun verhalen over uitgaan. Natuurlijk mis je een hoop dingen als in een opleidingscentrum en een internaat zit. Je leidt geen ‘normaal’ leven. Je zit in klassen van drie leerlingen, met een coach die op elk moment kan binnenkomen om te zeggen dat je je voetbalschoenen mag aantrekken om in de eerste ploeg te komen helpen. Het moeilijkste vond ik om vriendschappen uit te bouwen met jongens die soms zes maanden later het centrum weer moesten verlaten. Dat creëert iets heel speciaals tussen degenen die er jaar na jaar verblijven. In het leger zouden we zeggen dat we wapenbroeders waren. In werkelijkheid zijn we voor het leven met elkaar verbonden.’
Vraag je je ooit af wie je zou geworden zijn als je broer de deuren naar het profvoetbal niet had open gezet?
Ilaimaharitra: ‘Dat vraag ik me vandaag de dag nog steeds af: wat zou ik geworden zijn als ik naar een gewone middelbare school was gegaan? Ik denk dat ik had verder gestudeerd, misschien internationale handel. Ik heb een vriend die dat gedaan heeft. Hij woonde in de Verenigde Staten en Zuid-Korea, dat zijn enorme levenservaringen. Dat zou ik ook gedaan hebben. Wie weet, op een dag…’
Ben je nooit bang om aan de toekomst te denken? Om na het comfortabele leven als voetballer terug te keren naar het echte leven, waar je om zeven uur moet opstaan om te gaan werken?
ILAIMAHARITRA: ‘Het is ook niet mijn doel om om zeven uur ’s morgens op te staan en ik weet dat mijn huidige leven mij een zeker comfort voor de toekomst zal geven. Daarom spring ik vandaag ook verstandig met mijn geld om. Ik zou graag ooit met jonge mensen werken. Misschien als opvoeder, dat zou ik leuk vinden.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
