De Zimbabwaan Vusumuzi ‘Vuza’ Nyoni woont in afwachting van een eigen flat bij de conciërge in het Jan Breydelstadion. Toch wil hij vooral meer zijn dan het voetballende equivalent van ‘Allez Allez Zimbabwe’.
Helemaal gerust zijn we er niet in wanneer de tengere Vusa Nyoni (22) de tafel nadert. “Hij spreekt Engels met veel haar op en het is geen gemakkelijke”, zo waarschuwde sportief manager Roland Rotty over de telefoon. Dus formuleren we de eerste vragen bijzonder beleefd. Of hij misschien even zijn Brugse pleegouders zou kunnen halen ? ” Of course.” Of een fotograaf eventueel zijn kamer in het Jan Breydelstadion mag vastleggen ? ” Absolutely.” Of hij niet vergeet zijn landgenoot Honour Gombami te bellen na het interview, onderbreekt Rotty. ” Sure, no problem.” Wantrouwen is duidelijk overbodig, het karakter en het Engels van Nyoni blijken beter dan dat van zijn interviewer.
Nyoni dankt zijn imago van moeilijke jongen aan Allez Allez Zimbabwe, het VTM-kijkcijferkanon waarin Roger De Vlaeminck tot veler vermaak vijf wielrenners uit het desbetreffende land de beginselen van de cyclocross tracht bij te brengen. De programmamakers nodigden Nyoni uit voor een gastrol, maar hij bedankte voor de eer. “Ik wil geen aandacht krijgen door op tv te komen”, verklaart Nyoni. “Eerst moet ik bewijzen dat ik een goede voetballer ben. Waarom doen mijn landgenoten mee aan dat programma ? Goede renners zijn het toch niet. Mocht ik niet goed presteren op het veld, ik zou me niet goed in mijn vel voelen. Zij willen de mensen behagen en praten ze daarom naar de mond. ‘In Zimbabwe hadden we niets’, beweren ze, maar dat klopt niet. Als je niks hebt, kan je niet overleven. Het programma is nu niet bekend in Zimbabwe, maar wanneer het dat wel wordt, dan zullen de mensen hun uitspraken over ons land niet appreciëren. Je hoort wel eens zeggen dat Afrikanen niet nadenken en soms moet ik daar gewoon mee akkoord gaan. Iedereen wil zo graag naar Europa, maar wat als je er eenmaal bent ?”
Mama Maria
Het gesprek wordt minder zwaarwichtig wanneer Nyoni’s pleegouders Maria en François mee aan tafel schuiven. Tijdens zijn testperiode leefde hij samen met hen in het Jan Breydelstadion. “We hadden meteen een heel goed contact”, getuigt mama Maria. “Twee dochters hadden we al en nu hebben we er een zoon bij. Hij is echt een lid van de familie geworden. Op zondag gaan we vaak naar mijn ouders en dan gaat Vusa gewoon mee.” Ook de relatie vader-zoon blijkt snor te zitten. “We hebben vroeger nog testspelers gehad die bij ons inwoonden, maar het is voor het eerst dat we zo’n speciale band hebben”, aldus François.
Nyoni zelf kijkt al lang niet meer op van zijn bijzondere woonplaats. “Natuurlijk vond ik het in het begin wel raar om in het stadion te wonen. Ik testte eerder bij Auxerre en Grenoble en daar had ik steeds een eigen flat. Maar elk land, elke club, heeft zijn eigen gewoontes. Bovendien is het heel makkelijk voor me. Ik moet me enkel concentreren op het voetbal, mijn eten wordt voor mij gekookt en binnen de vijf minuten sta ik op de training.”
Hijs de vlag
Wanneer Slobodan Slovic iedereen in het luidruchtige spelershome trakteert op een glaasje champagne omwille van zijn nieuwe contract, blijft het glas van Nyoni onaangeroerd. “Ik drink voorlopig geen alcohol, daar ben ik nog te jong voor. Ik vergelijk een voetbalcarrière met het hijsen van een vlag. Om de vlag naar boven te krijgen, moet je hard aan het touw trekken, daarvoor moet je zweten. De weg naar beneden is veel makkelijker, het volstaat om het touw een paar seconden los te laten en je bent terug naar af. Zo is het net met een voetbalcarrière en daarom ben ik op mijn hoede. Eens ik het gemaakt heb als voetballer, kan ik misschien champagne drinken. Weet je, talent is een geschenk van God. Wat je met dat talent doet, dat is een geschenk voor God. Een wijze raad die m’n vader me meegaf. Ik ben van plan om God een mooi geschenk terug te geven.”
door jan-pieter de vlieger
